20 Χρόνια 27
Μαρτύριο και ευχή να ζεις στα καλύτερα σου χρόνια, να ζεις και να νομίζεις ακόμα πως η ζωή είναι αιώνια. Πώς να ξεπεράσεις και γιατί εκείνη την εποχή λες και άλλαξε κάτι λες και ήταν μια μπόρα μια βροχή ένα δάκρυ ένα χαμόγελο στην άκρη. Πέρασαν όμως μέρες, μήνες και χρόνια καταστάσεις και επεισόδια χιλιάδες αλλά τα περισσότερα χάθηκαν με σαν ένα πλοίο στις σποράδες.
Μ’ αρέσει που έχω επηρεαστεί και γράφω τα κείμενά μου τραγουδιστά και ομοιοκαταληκτικά. Κάποιες φράσεις δηλαδή, όχι όλες θα μας αρχίσουν στις προσβόλες. Γελάω με όσα γράφω τα χαίρομαι και θέλω να τα μάθω να μην τα ξεχνώ σαν να είναι μια μέρα χθεσινή αμελητέα στην πραγματικότητα ίσως και μοιραία.
Και πέρασαν 20 χρόνια αλλά παραμένω 27 τελικά, καθημερινά με τηλέφωνα φιλικά να θυμόμαστε κάποια από τα παλιά. Όχι σίγουρα όλα, ούτε εκείνη την σχέση την ριόλα. Και φύγανε και οι σχέσεις και ήρθαν οι υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήσαμε στον εαυτό μας. Μερικοί συμβιβαστήκανε και παντρευτήκανε ή και ευτυχίσανε μπορείς να πεις αφου αν τους δεις ίσως και να τους ερωτευτείς για την αγάπη που έχουν στην οικογένειά τους, δεν ζουν και με την μαμά τους.
Όμως τα σημάδια φαίνονται για όποιον ξέρει και το μέσα κάπου υποφέρει, μπορεί και όχι, αφου αύριο θα φωνάζει πως ακόμα σαν 27αρης το ΄χει. Α ναι, είναι και το άλλο, με μπερδευουν για 37, χαίρομαι και γω και λεω να φτιάξω μια ταυτότητα να τρολλάρω την ανθρωπότητα πως ακόμα σε εμένα τα χρόνια δεν περάσαν μα μόνο οι εμπειρίες εμένα με φτιάσαν.
Εμπειρίες που ξεχάστηκαν, που χάθηκαν στο παρελθόν, νεύρα και στεναχώριες που δεν έμειναν μα θυμάμαι μόνο τις χαρές και τις όμορφες στιγμές. Ωραίες αναμνήσεις που δεν μπορείς σε εκείνες να γυρίσεις. Δεν είναι κάπως καταθλιπτικό; Να μην μπορείς να ζήσεις σε εκείνο τον κόσμο τον φανταστικό;
Φανταστικός τότε δεν ήταν, και την γκρίνια την είχα στο τσεπάκι ( κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) μόνο τώρα τα βλέπω πιο όμορφα πιο ωραία σαν να λησμονω την καλύτερη παρέα. Γιατί; Τώρα δεν έχεις φίλους; Τώρα δεν έχεις γνωστούς και παρέες; Τα έχω όλα πιστεύω και ας μην τόσο με λατρεύω. Ρεμάλι θα με πω και ντεμεκ ( σαν του σαλονικείς) αλήτη. Να ασχολούμαι με τα γραπτά μου τα ομοιοκαταληκτικά μου τα εκνευριστικά μου.
Είχα καιρό να γράψω κάτι, αλλά νομίζω γράφω ανόητα και ανώριμα. Μάλλον μένω στα 27 τότε που συνειδητοποίησα τι είναι όλα αυτά. Ποια θέλω να είναι η ζωή και τι να καταφέρω αλλά στην γωνιά μου βρίσκομαι για να ξέρετε γνώμη για όλα εκφέρω. Δε θα με έλεγα πλέον ξερόλα αλλά σίγουρα πετάγομαι σε όλα. Αν σε ξέρω. Αν δεν σε ξέρω, μην ξεχνάς είμαι μικρούλης, μόλις 27 τώρα μαθαίνω την ζωή και ακόμα ντρέπομαι. Αλλά αν σε ξέρω, περνάνε 20 χρόνια γρήγορα και σου κουνάω και το δάχτυλο σαν πατέρας μπορεί και να με θεωρήσεις σπαστικό και εκνευριστικό, λίγοι με λένε και γοητευτικό. Εδώ γελάμε για να μην πονάμε. Που να ακούσεις σήμερα κοπλιμέντο; Άντε γέρο να σε πουν και ραμολιμεντο. Να πω όμως ότι με νοιάζει; Τίποτα από αυτά δεν με ταράζει. Μόνο οι φίλοι θα τσαντιστούν που σοβάρεψαν γρήγορα, μεγάλωσαν και δεν θα το δεχτούν. Λες και τα χρόνια έχουν αυτή την σημασία, να γίνεις ότι θέλει η κοινωνία.
Οπότε λέω να μείνω στα 27 για ακόμα μια χρονιά, ακόμα μια ζωή, να ερωτευτώ ίσως όποια με κοιτάξει και στα συναισθήματα μου θελήσει να βουλιάξει. Μα η προηγούμενη ζωή στέκεται και λίγο παρακεί να φωνάζει πολλές φορές μην ερωτευτείς θα κλαις. Οπότε το φοβάμαι. Ισως πιο πολύ από όσο θέλω και τότε κάνω πίσω βήμα και δεν το παλέυω. Κάνω τον μυστήριο μπας και γοητευτεί καμιά και αναρωτηθεί τι θέλει τούτο το παιδί.
Μ’ αρέσει που έχω επηρεαστεί και γράφω τα κείμενά μου τραγουδιστά και ομοιοκαταληκτικά. Κάποιες φράσεις δηλαδή, όχι όλες θα μας αρχίσουν στις προσβόλες. Γελάω με όσα γράφω τα χαίρομαι και θέλω να τα μάθω να μην τα ξεχνώ σαν να είναι μια μέρα χθεσινή αμελητέα στην πραγματικότητα ίσως και μοιραία.
Και πέρασαν 20 χρόνια αλλά παραμένω 27 τελικά, καθημερινά με τηλέφωνα φιλικά να θυμόμαστε κάποια από τα παλιά. Όχι σίγουρα όλα, ούτε εκείνη την σχέση την ριόλα. Και φύγανε και οι σχέσεις και ήρθαν οι υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήσαμε στον εαυτό μας. Μερικοί συμβιβαστήκανε και παντρευτήκανε ή και ευτυχίσανε μπορείς να πεις αφου αν τους δεις ίσως και να τους ερωτευτείς για την αγάπη που έχουν στην οικογένειά τους, δεν ζουν και με την μαμά τους.
Όμως τα σημάδια φαίνονται για όποιον ξέρει και το μέσα κάπου υποφέρει, μπορεί και όχι, αφου αύριο θα φωνάζει πως ακόμα σαν 27αρης το ΄χει. Α ναι, είναι και το άλλο, με μπερδευουν για 37, χαίρομαι και γω και λεω να φτιάξω μια ταυτότητα να τρολλάρω την ανθρωπότητα πως ακόμα σε εμένα τα χρόνια δεν περάσαν μα μόνο οι εμπειρίες εμένα με φτιάσαν.
Εμπειρίες που ξεχάστηκαν, που χάθηκαν στο παρελθόν, νεύρα και στεναχώριες που δεν έμειναν μα θυμάμαι μόνο τις χαρές και τις όμορφες στιγμές. Ωραίες αναμνήσεις που δεν μπορείς σε εκείνες να γυρίσεις. Δεν είναι κάπως καταθλιπτικό; Να μην μπορείς να ζήσεις σε εκείνο τον κόσμο τον φανταστικό;
Φανταστικός τότε δεν ήταν, και την γκρίνια την είχα στο τσεπάκι ( κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) μόνο τώρα τα βλέπω πιο όμορφα πιο ωραία σαν να λησμονω την καλύτερη παρέα. Γιατί; Τώρα δεν έχεις φίλους; Τώρα δεν έχεις γνωστούς και παρέες; Τα έχω όλα πιστεύω και ας μην τόσο με λατρεύω. Ρεμάλι θα με πω και ντεμεκ ( σαν του σαλονικείς) αλήτη. Να ασχολούμαι με τα γραπτά μου τα ομοιοκαταληκτικά μου τα εκνευριστικά μου.
Είχα καιρό να γράψω κάτι, αλλά νομίζω γράφω ανόητα και ανώριμα. Μάλλον μένω στα 27 τότε που συνειδητοποίησα τι είναι όλα αυτά. Ποια θέλω να είναι η ζωή και τι να καταφέρω αλλά στην γωνιά μου βρίσκομαι για να ξέρετε γνώμη για όλα εκφέρω. Δε θα με έλεγα πλέον ξερόλα αλλά σίγουρα πετάγομαι σε όλα. Αν σε ξέρω. Αν δεν σε ξέρω, μην ξεχνάς είμαι μικρούλης, μόλις 27 τώρα μαθαίνω την ζωή και ακόμα ντρέπομαι. Αλλά αν σε ξέρω, περνάνε 20 χρόνια γρήγορα και σου κουνάω και το δάχτυλο σαν πατέρας μπορεί και να με θεωρήσεις σπαστικό και εκνευριστικό, λίγοι με λένε και γοητευτικό. Εδώ γελάμε για να μην πονάμε. Που να ακούσεις σήμερα κοπλιμέντο; Άντε γέρο να σε πουν και ραμολιμεντο. Να πω όμως ότι με νοιάζει; Τίποτα από αυτά δεν με ταράζει. Μόνο οι φίλοι θα τσαντιστούν που σοβάρεψαν γρήγορα, μεγάλωσαν και δεν θα το δεχτούν. Λες και τα χρόνια έχουν αυτή την σημασία, να γίνεις ότι θέλει η κοινωνία.
Οπότε λέω να μείνω στα 27 για ακόμα μια χρονιά, ακόμα μια ζωή, να ερωτευτώ ίσως όποια με κοιτάξει και στα συναισθήματα μου θελήσει να βουλιάξει. Μα η προηγούμενη ζωή στέκεται και λίγο παρακεί να φωνάζει πολλές φορές μην ερωτευτείς θα κλαις. Οπότε το φοβάμαι. Ισως πιο πολύ από όσο θέλω και τότε κάνω πίσω βήμα και δεν το παλέυω. Κάνω τον μυστήριο μπας και γοητευτεί καμιά και αναρωτηθεί τι θέλει τούτο το παιδί.
Σχόλια