Ας θέσουμε στον εαυτό μας μια λεπτή γραμμή σαν όριο, μια χρυσή τομή, για να εννοήσουμε αν με τον άνθρωπο που έχουμε στη ζωή μας, είμαστε ζευγάρι ή απλά μια ακόμα σχέση που θα ξεχαστεί. Για να τα ξεχωρίσουμε αυτά αρκεί μια μικρή παραδοχή ή μια πολύ μεγάλη απόφαση.
Μπορείς να του πεις κάθε σκέψη σου χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς κανένα φόβο. Μπορείς να του μιλήσεις για όσα νιώθεις, όσα σε βασανίζουν, όσα σε κάνουν να νιώθεις ωραία ή άσχημα μαζί του;
Μπορείς να μοιραστείς τα πιο βαθιά σου μυστικά, ακόμα και τα ένοχα, ή όσα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πληγές ή τσακωμούς;
Αλλά ταυτόχρονα είσαι έτοιμος να ακούσεις τα δικά του βαθιά μυστικά, τα δικά του παράπονα, τα δικά του προβλήματα με εσένα και να τα ξεπεράσεις μαζί του;
Έχεις την ελευθερία να βάλεις το μαχαίρι σου στην καρδιά του και να δεχθείς το μαχαίρι του στην δική σου;
Αν έχεις ενδοιασμούς, αν δεν είσαι έτοιμος να σταθείς απέναντι και στο πλάι του στα δύσκολα όπως κάνεις όλη σου τη ζωή στα εύκολα, τότε ας θέσουμε ότι δεν είσαι ζευγάρι, ότι δεν είναι κάτι δυνατό αλλά μια ακόμα σχέση που μέλει να χαθεί στα βάθη της μνήμης και των ασήμαντων φωτογραφιών και υπερβολικών λόγων.
Αν δεν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε, χωρίς άμυνες, στην πραγματικότητα των εαυτών μας, τότε πως τολμάμε να μιλάμε για αγάπη, για βαθιά αγάπη, για επικοινωνία και όχι για ένα απλό ρομάντζο ή έναν περιστασιακό έρωτα. Όχι, δεν έχει σημασία αν αυτός ο ρομαντισμός κράτησε, ένα, δυο πόσα χρόνια, σημασία έχουν οι πράξεις μας και η στάση μας. Σημασία δεν έχουν τα λόγια και τα αμέτρητα βαρύγδουπα "σ' αγαπώ" και οι δυνατές φράσεις, γιατί στην κρίσιμη στιγμή θα πέσουν κάτω και θα διαλυθούν δια μαγείας.
Θυμάμαι κάποτε με ρώτησε "θα έμπαινες μπροστά μου για μια σφαίρα;". Μια ερώτηση τόσο ανώριμη, τόσο νεανική μα και τόσο δυνατή. Τα είχα μασήσει το παραδέχομαι γιατί έψαχνα να βρω μια λογική ή πονηρή ή ή ή απάντηση. Αλλά το ερώτημα έμενε μέσα μου δυνατό, με έβαζε να παραδεχθώ τις πράξεις μου και το μέλλον μου. Ξεγύμνωνε μπροστά της το "είναι" μου ολόκληρο. Ένα ναι ή όχι και δεν μπορούσα να το απαντήσω. Ναι, τώρα μπορώ να απαντήσω, ξέρω κάθε φορά να απαντήσω. Όμως τότε... Δεν ξέρω αν το προσπέρασε ποτέ, αλλά ξέρω ότι εγώ το ερώτημα το έχω κρατήσει και το έχω θέσει και πολλές φορές σε άλλους να το σκεφτούν για τη σχέση τους. Όλοι μασήσαμε κανείς δεν ήταν πραγματικό ζευγάρι εκείνη τη στιγμή, για όλους ήταν ένα ακόμα ρομάντζο, ακόμη και αν ήταν για 7, 10 χρόνια.
Δεν είναι κακό να τα μασάς, ούτε να ζεις τον έρωτα, ούτε κακό είναι να ζεις ρομαντικά. Κάποιοι το κάνουν ίσως και για όλοι τους τη ζωή. Αλλά οι συνέπειες των πράξεών μας θα είναι πάντα εκεί και θα μας στιγματίζουν. Ούτε είναι καν απαραίτητο να νιώσεις ότι βρήκες τον άνθρωπο που θα μοιραστείς τα πάντα μαζί του από τη πρώτη μέρα ή και χρόνο ή όσο. Καλό όμως είναι να γνωρίζεις κάθε στιγμή που βρίσκεσαι και που πατάς και όταν θέλεις να πάρεις αποφάσεις να έχεις το σθένος να κοιτάξεις πίσω και να μπορείς να τις δικαιολογήσεις χωρίς ενδοιασμούς. Καλό είναι και να σκοντάψεις αμέτρητες φορές, όσες χρειάζεται, για να δεις ότι τελικά θα έμπαινες μπροστά στη σφαίρα. Όμως όταν το δεις, πράξε.
Αν τρέμεις, αν σε πιάνει κρύος ιδρώτας, αν η καρδιά σου χτυπάει πιο δυνατά από όσο μπορείς να αντέξεις δεν έχει σημασία όταν γνωρίζεις πως μπορείς επιτέλους να απογυμνώσεις την ψυχή σου. Όλα αυτά δεν είναι παρά τα τοίχοι και οι φόβοι που χτίζεις κάθε λεπτό και στιγμή δήθεν για να είσαι καλά και ωραία. Είμαστε ευάλωτοι στα συναισθήματα για να μπορούμε να δενόμαστε για να είμαστε μαζί για πάντα. Όσο τα προστατεύουμε με ψεύτικες, σαθρές ιδέες και φαντασίες ποτέ δε θα μπορούμε να δεθούμε και να νιώσουμε την χαρά της πραγματικής αγάπης και όσα μπορεί αυτή να μας φέρει.
Όταν σταθείς γυμνός πλέον, δεν έχει σημασία αν σε χτυπήσει η σφαίρα, αν σε σκοτώσει ή αν σε πληγώσει. Δεν χρειάζεται καν να εκθέσω το γιατί, το γνωρίζουμε μέσα μας όλοι το γιατί. Κανένας "ήρωας" δεν λύγισε όταν τον πυροβόλησαν, κανένας δεν ήθελε να μην βλέπει το τέλος του. Άλλωστε ήταν πλέον ο εαυτός του και έτσι θα έμενε σε κάθε ιστορία που θα πει ο καθένας για το μέλλον του.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να μην δακρύσεις, δεν χρειάζεται λοιπόν να μην πονέσεις, δεν χρειάζεται να μην τρέμεις, δεν χρειάζεται να μην λυγίσεις. Όταν θα καταλάβει το "είναι" σου τα όσα θες πραγματικά όλα αυτά δε θα έχουν σημασία. Μπορεί η στάση αυτή να μην έχει το αποτέλεσμα που θα ήθελες στον άνθρωπο που θα ήθελες, αλλά πλέον θα ξέρουν και οι δυο ποιοι ήταν και τι έκαναν για αυτή την "αγάπη".
Αν αυτό λοιπόν είσαι, αυτό πράξε, αν αγαπάς μην κρύβεσαι, μην σκέφτεσαι τι θα πονέσει και τι θα αρέσει. Άσε τον άνθρωπό σου να σε μάθει και να επουλώσει τις πληγές που έφτιαξες στον εαυτό σου για να τον προστατεύσεις. Κι αν δε θέλει, είπαμε, δεν πειράζει, όλα θα γίνουν μόνα τους. Άσε τον εύκολο δρόμο στην άκρη, η αρετή δεν έχει καλαίσθητες και εύκολες πορείες, αλλά έχει υπέροχη ανταμοιβή.