Τελικά το internet με τρομάζει. Κάθε φόρα που σκέφτομαι τι έχω ζήσει μέσα σε αυτό το θηρίο επικοινωνιών τόσο πιο τρομακτικό μου φαίνεται. Σε κάποια άκρη του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη «ότι γράφει δεν ξεγράφει». Ψάχνω σήμερα σε όλο αυτό το δίκτυο διάφορες σελίδες να και βλέπω που οδηγούν. Δε χρειάζεται να ψάξω στα πάντα για να δω πόσα πολλά έχουν συμβεί. Τα πιο πολλά άλλωστε τα θυμάμαι. Όμως το βάθος το έχω ξεχάσει. Κοιτώ προφίλ άλλων και φτάνουν χρόνια πίσω στην ιστορία τους. Το έχουν σκεφτεί;
Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ πόσα μπορώ να μάθω από όσα ίχνη έχεις αφήσει στο ιντερνετ. Δεν έχει σημασία πως λέγετε η σελίδα που τα έχεις αποθηκεύσει, αλλά το πόσο πίσω στο χρόνο πάει αυτή η ιστορία. Πάει σχεδόν μέχρι την αρχή σου στον λαβύρινθο αυτό. Σαν το νήμα της Αριάδνης μπορεί ο οποιοσδήποτε να το ξετυλίξει και πρώτους από όλους ο ίδιος μας ο εαυτός, Μερικά κομμάτια έχουν χαθεί αλλά δε πειράζει. Το νήμα πάντα μπορείς να το δέσεις με κάτι προηγούμενο και να συνεχίσεις να ψάχνεις.
Το πιο προσβάσιμα εύκολο αρχείο μας είναι στον ίδιο μας τον υπολογιστή. Κάποιοι τα έχουν χάσει από κάποιο φορμάτ, κάποιοι σα και μένα τα έχουν διασκορπισμένα αλλά φυλαγμένα σε διάφορους δίσκους και σιντι και άλλοι τα έχουν προσεκτικά βαλμένα σε χώρο που να μπορούν να τα βρουν εύκολα.
Κοιτώ καμιά φορά την βιβλιοθήκη μου ή τα ράφια με τα σιντι από παλιά περιοδικά. Αμέτρητες πληροφορίες που αυτή τη στιγμή αδυνατώ να θυμηθώ έστω και το ένα εκατοστό τους. Ξέρω πως αν προσπαθήσω εκεί είναι και δεν χάνονται τόσο εύκολα.
Μια ολόκληρη ζωή εκατομμυρίων σελίδων γεμάτες από κάθε λογής συναίσθημα πλημμυρίζουν τον χώρο μου. Και πώς να τα μαζέψεις τώρα όλα αυτά. Χρειάζεσαι άλλα τόσα χρόνια από όσα σπατάλησες να τα δημιουργείς. Σε μια καθημερινότητα θα ήταν λόγια και αισθήματα που χάθηκαν και μένουν μόνο στη μνήμη μας, όμως εδώ ζουν ακόμα. Υπάρχει εδώ ακόμα μια οντότητα που ζει ηλεκτρονικά και σε καλεί να την αναβαθμίσεις προσθέτοντας κι άλλες πληροφορίες από το είναι σου.
Τα ίχνη των κινήσεών σου ίσως να μην είναι ορατά και να μην μένουν για καιρό καταγεγραμμένα, όμως τα ίχνη που θες να αφήσεις θα μείνουν εκεί για πολύ καιρό. Κανείς μας δε ξέρει για πόσο. Μόνο πως θα υπάρχουν μέχρι εκείνος ο σέρβερ και εκείνος ο σκληρός δίσκος σβηστούν μαζί με τα δεδομένα που κουβαλάνε χωρίς να έχουν αντιγραφεί πριν.
Είναι πραγματικά τόσο τρομακτικό ή μήπως απλά είναι ο τρόπος που ζούμε σήμερα; Είναι όπως θέλουμε να το δούμε. Από τότε που υπήρξε η πρώτη γραφή, μπορούσε ο καθένας μας να κρατήσει το προσωπικό του αρχείο και να διαμοιράζει όπως μπορεί ή θέλει τα γραπτά του και όχι μόνο. Τώρα όσο πιο εύκολο γίνεται τόσο πιο δελεαστικό και πιο καταβρωχθιστικό είναι. Ένα θηρίο αχόρταγό για τις πληροφορίες μας που θέλουμε να είναι έτσι. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που αφήνει μόνιμα το ηλεκτρονικό του αποτύπωμα σε χιλιάδες μορφές δεδομένων.
Ξέρεις αν έχω την ευκαιρία μπορώ να δω ένα μεγάλο μέρος του παρελθόντος σου. Μπορώ όμως να σε κρίνω; Μπορώ να σε καταλάβω; Η απλά θα παραπλανηθώ από το πρίσμα των προσωπικών μου εμπειριών; Κανείς δε ξέρει παρά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Δε βαριέσαι; Ποιος θα καθίσει να σπαταλήσει τόσες ώρες και μέρες να δει το προσωπικό μου νήμα που οδηγεί έξω από αυτόν τον λαβύρινθο. Ο Δαίδαλος θα απογοητευόταν και θα έμενε κλεισμένος για πάντα ίσως ή μπορεί να ήταν ο σημερινός χακεράς που θα ακολουθούσε έξυπνα βήματα πατώντας τα πιο σημαντικά πλήκτρα στο φανταστικό του υπερσύγχρονο πληκτρολόγιο. Το google θα το έπαιζε Αριάδνη και ο Μπιλ Γκειτς θα ήταν ένας ακόμα Μίνωας. Ή και όχι μπορεί όλα αυτά να είναι ο δικός μας προσωπικός Ηρόδοτος.
Πόσο πιο εύκολη μου φαίνεται η ζωή χωρίς αυτό τον ηλεκτρονικό κόσμο. Πόσο πιο ελεύθερή πιο ρομαντική και πιο δημιουργική.
Ακόμα και αυτό σε αυτό το κείμενο ή σε όποιο άλλο δε θα μπορούσα να περιλάβω όλο αυτό το πλέγμα που μας καλύπτει και μας ενώνει ταυτόχρονα. Πολλά μπορούμε να τα τυλίξουμε σε μια βαθυστόχαστη έκφρασή. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και για το ίντερνετ ώστε οι επόμενες γενιές να καταλάβουν τι εστί η παρούσα μεταβατική περίοδος;