Πρώτη αγάπη, πρώτο φιλί.

Πόσα χρόνια να έχουν περάσει από τότε; Κι όμως καμιά φορά η ανάμνηση για κάποιο λόγο επιστρέφει και μοιάζει σαν να ναι χτες ή και τόσο μακριά ταυτόχρονα. Αυτή τη φορά αιτία στάθηκαν μια ταινία μικρού μήκους το apricot και το super8 το φετινό να μου θυμίσουν μια εποχή που κλείνει πια σχεδόν τρεις δεκαετίες μακριά.

Ήταν στο γενέθλιο πάρτι του παιδικού φίλου από όπου πια θυμάμαι μόνο λίγες εικόνες. New Kids on the block στο πάρτι, χορός και παιχνίδι μέχρι τελευταία στιγμή, ένα πορτοκαλί από το φώς σαλόνι και παρκέ πάτωμα, ίσως και να μην ήταν έτσι ακριβώς.  Το πρώτο που θυμάμαι είναι η μπουκάλα που παίζαμε. Θυμάμαι ότι έτυχε εκεί να δώσουμε το πρώτο μας φιλί.  Δεν την είχα ξαναδεί. Μέναμε σε διαφορετικές περιοχές και είχαμε πάει εκεί για το πάρτι, ήταν φίλη του, μάλλον από το σχολείο. Θυμάμαι να καθόμαστε όλοι μαζί στο πάτωμα και να γυρνάμε αυτό το μπουκάλι. Μελαχρινή με ίσιο μαλλί τη θυμάμαι με κάποιο σκούρο μπλε ρούχο. Γονατίσαμε και φιληθήκαμε με το μεγαλειώδες πεταχτό φιλί που αυτή τη φορά το κρατήσαμε ίσως λίγο παραπάνω! Καμιά φορά όταν οι αναμνήσεις μπλέκονται μου φαίνεται να έχω ακόμα την αίσθηση στα χείλι μου. Η επόμενη ανάμνηση είναι ροκ εν ρολ χορός και μπλουζ αγκαλιασμένοι από απόσταση. Θυμάμαι να της κάνω και φιγούρες στροφές και να τη περνώ κάτω από τα πόδια μου. Μικρές φωτογραφίες οι αναμνήσεις από τότε. Πρέπει να μας έβαλαν να φιληθούμε και καθώς φεύγαμε, ενώ θέλαμε να μιλήσουμε ξανά. Ίσως να μιλήσαμε μετά άλλη μια φορά στο τηλέφωνο ίσως και δυο. Τη Δήμητρα τη σκεφτόμουν για καιρό και ρωτούσα για εκείνη.

Τη θυμάστε τη πρώτη σας αγάπη και το πρώτο σας φιλί;

Αλληγορία

Μια ξυλοδαρμένη καθημερινός σύζυγος προσπαθεί να "ξεφύγει" από τα δεινά του ανδρός της. Όταν εκείνος της φέρνει και έναν δεύτερο στη παρέα εκείνη αντιδρά αλλά εκείνος την ξαναδέρνει και μάλιστα και με συμβουλές του τρίτου λέγοντας της ότι είναι για το καλό της και για τη συμπεριφορά της. Όσα χρόνια είναι μαζί του όμως και δεν τον διώχνει η δεν τον αλλάζει, βρίσκει λαθεμένους τρόπους να επιβιώνει μιας και μόνο αυτό τις δίνεται ως δικαίωμα από τη συμπεριφορά του άντρα της. Λίγο καιρό πριν εμφανιστεί το τρίτο πρόσωπο και φίλος του άντρα της, οι ψυχολόγοι - εξωτερικοί παρατηρητές, παραδέχονται ότι στη ζωή την έχει κρατήσει όντως η παρασπονδία της. 

Κάποιες ακατονόμαστες φίλες της που έχουν συμφέρον από την διαβίωση της αλλά και από φόβο προς τον άντρα της και τον φίλο του, προσπαθούν να την βοηθήσουν. Κάποιες άλλες διαλέγουν να είναι εναντίον της και να λένε ότι καλά κάνουν και σε δέρνουν. Είναι και μερικές που έρχονται και τη μαλώνουν μιας και ανάμεσα στο τόσο ξύλο που τρώει, το μάλωμα είναι που χρειάζεται, και τη ρωτάνε τι θέλει επιτέλους, αφού αν διώξει τον φίλο και τον άντρα το πιο πιθανό είναι να μην καταφέρει να επιβιώσει ή έστω θα είναι μια περίοδος καταστρεπτική για την ίδια. Άλλωστε η ζωή της έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να μπορεί να ζήσει μόνο με τη συνεισφορά ανδρός και  φίλου πια. Οποιοσδήποτε άλλος δε θα μπορούσε να της λύσει κανένα πρόβλημα μιας και είναι πλέον εξαρτημένη ψυχολογικά. Για να μην καταστραφεί λοιπόν παντελώς και να μην φτάσει στην αυτοκτονία καλό είναι, της λένε, οι τρίτες και οι δεύτερες φίλες να υπομένει τον ξυλοδαρμό φίλου και ανδρός καθώς είναι ο μόνος τρόπος στο μέλλον να αναβιώσει και να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς. Μα να ήταν όμως μόνο αυτά τα δεινά της. Μέσα της τρώγεται, στο μυαλό της μια μάχη γίνεται καθημερινώς. Ευτυχώς αργά αλλά σταθερά ενισχύετε η ψυχική δύναμη ενάντια στον άνδρα της, το φίλο της, και τις φίλες της που είναι εναντίων της. Όμως ακόμα υπάρχει ένα μέρος του εαυτού της που της λέει πως εκείνη φταίει για όσα έχει υποστεί. Της λέει πως επειδή παρασπονδούσε για να επιβιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο και όσο το δυνατόν με λιγότερες μελανιές θα έπρεπε να να μην έχει ακολουθήσει λαθεμένους δρόμους, θα έπρεπε να είχε υποστεί ολική ζημιά εξ αρχής και να παρατήσει εξ αρχής τον άνδρα της. Όμως ο χρόνος πίσω δε γυρνά. Και τα κύτταρα στο κορμί της δεν είναι πια τα ίδια με εκείνα που ήταν προ 20ετιάς. Έχουν ανανεωθεί πια. Και είναι άλλον άλλος ανθρωπος υλικά. Ψυχικά όμως είναι η ίδια και πρέπει αυτός ο νέος άνθρωπος να μην πληρώσει τα βίτσια του ανδρός της και του φίλου της. Πρέπει να σηκωθεί, να τον πετάξει έξω από το σπίτι της αυτόν και τον φίλο του. Και μάλιστα επειδή εκείνοι δεν έχουν αλλού να πάνε και την χρειάζονται, παρ όλη την παρωδία τους "μας είσαι άχρηστη" να αρχίσει εκείνη να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού της αν η ίδια το επιθυμεί. Και τότε θα βρεθούν πολλοί καλοί σύζυγοι να την βοηθήσουν ή μπορεί και κανένας. Αλλά θα ζεί αξιοπρεπώς και χωρίς ζυγούς βίαιους που θα ασελγούν καθημερινά στο κορμί της κάνοντας τη να πιστεύει ότι μόνον έτσι θα επιβιώσει.

Ίντερνετ αυτός ο άγνωστος

Το ίντερνετ είναι ένας κόσμος αχανής για τον μέσο χρήστη, είναι κρίμα που ενώ το χρησιμοποιούν τόσα εκατομμύρια, δεν είναι ικανοί να το κατανοήσουν, ούτε να το δουλέψουν σε ένα αξιοπρεπή βαθμό. Αποτέλεσμα, είναι να κάνουν τη ζωή τους δύσκολη, όπως και των γύρο τους. Ιδιαίτερα όταν αυτό έχει να κάνει με εργασιακό χώρο, όπου ο εκάστοτε εν ασχολούμενος με τον κόσμο της τεχνολογίας θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ περισσότερα από έναν απλό χρήστη. Αντιθέτως σήμερα έχουμε αμέτρητα στελέχη που δεν γνωρίζουν να ανοίγουν τον υπολογιστή τους αλλά λόγο θέσης, θέλουν να τους προσκυνάμε.

Είναι να μη γίνεις λαμόγιο;

Έρωτας, Αγάπη like μουσική

Ο έρωτας και η αγάπη είναι σαν τη μουσική. Ο έρωτας σαν το σημερινό αγαπημένο κομμάτι, σήμερα μας αρέσει, θέλουμε να το ακούμε διαρκώς, μας ενθουσιάζει απεριόριστα, ήταν άλλο πέρυσι, άλλο τώρα, άλλο ίσως μετά. Η αγάπη, όμως είναι σαν το κομμάτι που θα μας ενθουσιάσει και θα μας μαγέψει, θα μείνει μέσα μας για πάντα, χωρίς ποτέ να χάσει την αξία του είτε το ακούσουμε πολλές, είτε λίγες φορές.

Σε στάση

Ίσως όλοι να έχουμε περάσει μια δύο φορές από στάση στη ζωή μας. Και είναι τόσο παράξενο. Μικρή στάση, σα να σταμάτησε ο χρόνος μόνο για εσένα. Κι όμως τίποτα δεν έχει σταματήσει όλα είναι στο ρυθμό τους, στο χρόνο του εκτός από εσένα. Όλα σε μια παράξενη δεύτερη μοίρα πότε ίσως δεν ήταν πριν.

Και τώρα τη κάνεις; Πως αντιδράς; Τίποτα, απλά περιμένεις να περάσει. Έχει σημασία ο λόγος; Ίσως ναι ίσως και όχι. Το θέμα είναι ότι εσύ ακίνητος ανάμεσα σε ένα κόσμο που τρέχει και θέλει από εσένα και ζητά. Και γω ακίνητος εδώ παρακολουθώ το χρόνο ma περνά να τελειώσει αυτή η στάση.

Και σκέψου ακόμα καλά καλά δε στάθηκα. Το μέλλον; Τι θα γίνει στο μέλλον; Και ξέρω και δε ξέρω. Όμως η στάση δεν αλλάζει, εκεί είσαι δεμένος, σε μια ζώνη του λυκόφωτος μέχρι νπεράσει και να βρεις πάλι το χρόνο που έχει τώρα χαθεί.

Μια στιγμή

Αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις τότε μια στιγμή είναι σίγουρα κάποιο βιβλίο που μόλις έζησα και είναι τόσο δύσκολο να διηγηθώ. Πως όμως να κρατηθείς στις λέξεις που έρχονται και σε κατακλύζουν σαν αυτή η στιγμή περάσει, σε αιχμαλωτίσει και ψάχνεις να βρεις τι ή πως συνέβει. Πάντα αυτή η στιγμή θα είναι ίσως μια μικρή μαγική ανάμνηση σε κάποιο βιβλίο στην απέραντη βιβλιοθήκη της μνήμης. Ίσως και να είναι λίγο πιο ξεχωριστή και να λάμπει κάπως παραπάνω όπως και άλλες.

Και να πει κανείς ότι ήταν ποτέ κάτι ιδιαίτερο... Θα την είχα δει απλά μερικές φορές, ίσως και παραπάνω. Αλλά κάποιες στιγμές σου έρχονται τελείως απρόσμενα, ευχάριστα και φεύγουν το ίδιο ανάλαφρα καθώς σε αιχμαλωτίζουν για μερικά δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω αλλά πάντα έχω την εντύπωση ότι άνθρωποι έχουν χαθεί μέσα την αναπόληση μιας τέτοιας στιγμής. Θαύμαζα μάλλον την ομορφιά της και όλη αυτή μου η αντίδραση καταγράφονταν για να έρθει να με ταρακουνήσει για το τίποτα. Μια ανέμελη, ελαφριά σκέψη θα έρχονταν να το ονομάσει, λέει, έρωτα. Θα μπορούσε και να ήταν...

Μα σαν να έτυχε να καθίσει δίπλα μου όπως μαζεύτηκε η παρέα, θαρρώ ήταν απλά μια τυχαία φιλική κατάσταση. Μέχρι που πάνω στη συζήτηση για λόγο που δεν θυμάμαι τα δάχτυλα της βρέθηκαν να περνάν μπροστά στα μάτια μου και να θεωρώ πως μου μιλάν. Κάπου έχασα τα λόγια της και φοβήθηκα να κοιτάξω τα μάτια της. Τα ήξερα, υπέροχα ήταν, όμως έτσι δεν τα είχα δει ποτέ. Χάνω σιγά σιγά τη μνήμη και προσπαθώ να αρπαχτώ από τις λεπτομέρειες να θυμηθώ, πως ξεκίνησε αυτή η μικρή στιγμή χωρίς να προσθέσω μόνος μου κομμάτια που θα μου αλλάξουν την εικόνα. Η φωνή ήταν τότε πιο γλυκιά πιο κοντά. Λες να ήταν το αλκοόλ, λες να ήταν η διάθεση; Θυμάμαι τα χέρια της να μου μιλάνε εκφράζοντας τα λόγια της να με διαπερνούν ακόμα πιο βαθιά. Και το ήξερα, μόνο εγώ το έβλεπα αυτό. Το μυαλό μου έπαιζε το παράλογο παιχνίδι της δικής του στιγμής.  Ξαφνικά μου φώναζε να την κοιτάξω, να δω τα μάτια της, το πρόσωπό της, να τη φωτογραφίσω να μείνει στην μνήμη μου.

Ομολογώ ότι δεν ήθελα να το πάθω. Ίσως σε κάποια χαζοσκέψη που κοιτάω μια όμορφη να θέλω κάτι παραπάνω αλλά πόσες φορές δεν συμβαίνει αυτό. Τώρα γιατί; Γιατί ενώ μου μιλούσε και μου ανέλυε εμένα και της παρέας ξαφνικά προσέχω τη λεπτομέρεια της; Γιατί η κίνηση των δαχτύλων της μου μοιάζει να έχει ρυθμό σαγηνευτικό; Μπορεί να ήξερε τι κάνει, μπορεί το είναι της να εκφράζεται μέσα από μια πιο ζεστή αύρα με περισσότερο πάθος από όσα η μορφή μπορεί ποτέ να αποκαλύψει. Ποιος δεν βρέθηκε δίπλα κάποιον που τον σαγήνευε με την παρουσία του και μόνο. Κι όμως αυτή τη φορά λες και ήταν όλα κρυμμένα καιρό και τώρα, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ξεδαλύθικαν με μιας για να μαζευτούν πάλι και να χαθούν σε μια μορφή που απολαμβάνεις να κοιτάς. Σε μια ματιά που εύκολα μπορεί να σε αιχμαλωτίσει. Έλα πίσω μικρή στιγμή, έλα και μεγάλωσε μπροστά μου να σε δω ξανά και ξανά, να γευτώ αυτό το απαλό σου χάδι. Μα σε άγγιξα πολλές φορές στο παρελθόν και μετά αλλά δεν ήσουν εκεί. Τώρα γιατί ξαφνικά εμφανίστηκες, γιατί μου μίλησες και μου έφτιαξες μια μικρή ανάμνηση; Είναι η δική μου σκέψη που περιπαίζει μαζί μου και αναπολεί ξανά και ξανά την ίδια σκηνή. Όμορφα δάχτυλα που περνούν μπροστά μου, αγγίζουν τα δικά μου για να εκφράσουν τα συναισθήματα της κουβέντας τους. Μια φιγούρα θα ήταν αυτό σε ένα χορό, και μετά πάλι γυρνούν να σιγοντάρουν τα λόγια σαν να γυρνά ο χορός στα βασικά βήματα μέχρι την επόμενη φιγούρα που θα καταλάβει μόνο το τυχαίο βλέμμα.

Τι χορό να βάλουμε, τι φιγούρες θα σαγηνεύσουν τη ντάμα που ακολουθεί το κάθε βήμα. Ποιο βήμα ποια φιγούρα θα γοητεύσει το κοινό και τον καβαλιέρο της. Δε χρειάζονται πολλά, ένα απλό άγγιγμα στο λαιμό της, στο λαιμό του, φευγαλέο ίσως, ανάλαφρο αρκετά και τα μάτια θα έρθουν να συναντηθούν και να ανταλλάξουν όσα η μορφή μας και η έκφρασή μας δε μπορεί να πια να κρύψει. Ίσως μετά να το ξεχάσω και να χαθεί στο χρόνο, όμως εκείνη η στιγμή που οι πιο μικρές αισθήσεις θα φιγουράρουν, θα μένει μέσα μου να καίει κάθε φορά που θα ανοίγω το βιβλίο της στιγμής σε εκείνη την πρώτη σελίδα του.