Μια στιγμή
Αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις τότε μια στιγμή είναι σίγουρα κάποιο βιβλίο που μόλις έζησα και είναι τόσο δύσκολο να διηγηθώ. Πως όμως να κρατηθείς στις λέξεις που έρχονται και σε κατακλύζουν σαν αυτή η στιγμή περάσει, σε αιχμαλωτίσει και ψάχνεις να βρεις τι ή πως συνέβει. Πάντα αυτή η στιγμή θα είναι ίσως μια μικρή μαγική ανάμνηση σε κάποιο βιβλίο στην απέραντη βιβλιοθήκη της μνήμης. Ίσως και να είναι λίγο πιο ξεχωριστή και να λάμπει κάπως παραπάνω όπως και άλλες.
Και να πει κανείς ότι ήταν ποτέ κάτι ιδιαίτερο... Θα την είχα δει απλά μερικές φορές, ίσως και παραπάνω. Αλλά κάποιες στιγμές σου έρχονται τελείως απρόσμενα, ευχάριστα και φεύγουν το ίδιο ανάλαφρα καθώς σε αιχμαλωτίζουν για μερικά δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω αλλά πάντα έχω την εντύπωση ότι άνθρωποι έχουν χαθεί μέσα την αναπόληση μιας τέτοιας στιγμής. Θαύμαζα μάλλον την ομορφιά της και όλη αυτή μου η αντίδραση καταγράφονταν για να έρθει να με ταρακουνήσει για το τίποτα. Μια ανέμελη, ελαφριά σκέψη θα έρχονταν να το ονομάσει, λέει, έρωτα. Θα μπορούσε και να ήταν...
Μα σαν να έτυχε να καθίσει δίπλα μου όπως μαζεύτηκε η παρέα, θαρρώ ήταν απλά μια τυχαία φιλική κατάσταση. Μέχρι που πάνω στη συζήτηση για λόγο που δεν θυμάμαι τα δάχτυλα της βρέθηκαν να περνάν μπροστά στα μάτια μου και να θεωρώ πως μου μιλάν. Κάπου έχασα τα λόγια της και φοβήθηκα να κοιτάξω τα μάτια της. Τα ήξερα, υπέροχα ήταν, όμως έτσι δεν τα είχα δει ποτέ. Χάνω σιγά σιγά τη μνήμη και προσπαθώ να αρπαχτώ από τις λεπτομέρειες να θυμηθώ, πως ξεκίνησε αυτή η μικρή στιγμή χωρίς να προσθέσω μόνος μου κομμάτια που θα μου αλλάξουν την εικόνα. Η φωνή ήταν τότε πιο γλυκιά πιο κοντά. Λες να ήταν το αλκοόλ, λες να ήταν η διάθεση; Θυμάμαι τα χέρια της να μου μιλάνε εκφράζοντας τα λόγια της να με διαπερνούν ακόμα πιο βαθιά. Και το ήξερα, μόνο εγώ το έβλεπα αυτό. Το μυαλό μου έπαιζε το παράλογο παιχνίδι της δικής του στιγμής. Ξαφνικά μου φώναζε να την κοιτάξω, να δω τα μάτια της, το πρόσωπό της, να τη φωτογραφίσω να μείνει στην μνήμη μου.
Ομολογώ ότι δεν ήθελα να το πάθω. Ίσως σε κάποια χαζοσκέψη που κοιτάω μια όμορφη να θέλω κάτι παραπάνω αλλά πόσες φορές δεν συμβαίνει αυτό. Τώρα γιατί; Γιατί ενώ μου μιλούσε και μου ανέλυε εμένα και της παρέας ξαφνικά προσέχω τη λεπτομέρεια της; Γιατί η κίνηση των δαχτύλων της μου μοιάζει να έχει ρυθμό σαγηνευτικό; Μπορεί να ήξερε τι κάνει, μπορεί το είναι της να εκφράζεται μέσα από μια πιο ζεστή αύρα με περισσότερο πάθος από όσα η μορφή μπορεί ποτέ να αποκαλύψει. Ποιος δεν βρέθηκε δίπλα κάποιον που τον σαγήνευε με την παρουσία του και μόνο. Κι όμως αυτή τη φορά λες και ήταν όλα κρυμμένα καιρό και τώρα, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ξεδαλύθικαν με μιας για να μαζευτούν πάλι και να χαθούν σε μια μορφή που απολαμβάνεις να κοιτάς. Σε μια ματιά που εύκολα μπορεί να σε αιχμαλωτίσει. Έλα πίσω μικρή στιγμή, έλα και μεγάλωσε μπροστά μου να σε δω ξανά και ξανά, να γευτώ αυτό το απαλό σου χάδι. Μα σε άγγιξα πολλές φορές στο παρελθόν και μετά αλλά δεν ήσουν εκεί. Τώρα γιατί ξαφνικά εμφανίστηκες, γιατί μου μίλησες και μου έφτιαξες μια μικρή ανάμνηση; Είναι η δική μου σκέψη που περιπαίζει μαζί μου και αναπολεί ξανά και ξανά την ίδια σκηνή. Όμορφα δάχτυλα που περνούν μπροστά μου, αγγίζουν τα δικά μου για να εκφράσουν τα συναισθήματα της κουβέντας τους. Μια φιγούρα θα ήταν αυτό σε ένα χορό, και μετά πάλι γυρνούν να σιγοντάρουν τα λόγια σαν να γυρνά ο χορός στα βασικά βήματα μέχρι την επόμενη φιγούρα που θα καταλάβει μόνο το τυχαίο βλέμμα.
Τι χορό να βάλουμε, τι φιγούρες θα σαγηνεύσουν τη ντάμα που ακολουθεί το κάθε βήμα. Ποιο βήμα ποια φιγούρα θα γοητεύσει το κοινό και τον καβαλιέρο της. Δε χρειάζονται πολλά, ένα απλό άγγιγμα στο λαιμό της, στο λαιμό του, φευγαλέο ίσως, ανάλαφρο αρκετά και τα μάτια θα έρθουν να συναντηθούν και να ανταλλάξουν όσα η μορφή μας και η έκφρασή μας δε μπορεί να πια να κρύψει. Ίσως μετά να το ξεχάσω και να χαθεί στο χρόνο, όμως εκείνη η στιγμή που οι πιο μικρές αισθήσεις θα φιγουράρουν, θα μένει μέσα μου να καίει κάθε φορά που θα ανοίγω το βιβλίο της στιγμής σε εκείνη την πρώτη σελίδα του.
Και να πει κανείς ότι ήταν ποτέ κάτι ιδιαίτερο... Θα την είχα δει απλά μερικές φορές, ίσως και παραπάνω. Αλλά κάποιες στιγμές σου έρχονται τελείως απρόσμενα, ευχάριστα και φεύγουν το ίδιο ανάλαφρα καθώς σε αιχμαλωτίζουν για μερικά δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω αλλά πάντα έχω την εντύπωση ότι άνθρωποι έχουν χαθεί μέσα την αναπόληση μιας τέτοιας στιγμής. Θαύμαζα μάλλον την ομορφιά της και όλη αυτή μου η αντίδραση καταγράφονταν για να έρθει να με ταρακουνήσει για το τίποτα. Μια ανέμελη, ελαφριά σκέψη θα έρχονταν να το ονομάσει, λέει, έρωτα. Θα μπορούσε και να ήταν...
Μα σαν να έτυχε να καθίσει δίπλα μου όπως μαζεύτηκε η παρέα, θαρρώ ήταν απλά μια τυχαία φιλική κατάσταση. Μέχρι που πάνω στη συζήτηση για λόγο που δεν θυμάμαι τα δάχτυλα της βρέθηκαν να περνάν μπροστά στα μάτια μου και να θεωρώ πως μου μιλάν. Κάπου έχασα τα λόγια της και φοβήθηκα να κοιτάξω τα μάτια της. Τα ήξερα, υπέροχα ήταν, όμως έτσι δεν τα είχα δει ποτέ. Χάνω σιγά σιγά τη μνήμη και προσπαθώ να αρπαχτώ από τις λεπτομέρειες να θυμηθώ, πως ξεκίνησε αυτή η μικρή στιγμή χωρίς να προσθέσω μόνος μου κομμάτια που θα μου αλλάξουν την εικόνα. Η φωνή ήταν τότε πιο γλυκιά πιο κοντά. Λες να ήταν το αλκοόλ, λες να ήταν η διάθεση; Θυμάμαι τα χέρια της να μου μιλάνε εκφράζοντας τα λόγια της να με διαπερνούν ακόμα πιο βαθιά. Και το ήξερα, μόνο εγώ το έβλεπα αυτό. Το μυαλό μου έπαιζε το παράλογο παιχνίδι της δικής του στιγμής. Ξαφνικά μου φώναζε να την κοιτάξω, να δω τα μάτια της, το πρόσωπό της, να τη φωτογραφίσω να μείνει στην μνήμη μου.
Ομολογώ ότι δεν ήθελα να το πάθω. Ίσως σε κάποια χαζοσκέψη που κοιτάω μια όμορφη να θέλω κάτι παραπάνω αλλά πόσες φορές δεν συμβαίνει αυτό. Τώρα γιατί; Γιατί ενώ μου μιλούσε και μου ανέλυε εμένα και της παρέας ξαφνικά προσέχω τη λεπτομέρεια της; Γιατί η κίνηση των δαχτύλων της μου μοιάζει να έχει ρυθμό σαγηνευτικό; Μπορεί να ήξερε τι κάνει, μπορεί το είναι της να εκφράζεται μέσα από μια πιο ζεστή αύρα με περισσότερο πάθος από όσα η μορφή μπορεί ποτέ να αποκαλύψει. Ποιος δεν βρέθηκε δίπλα κάποιον που τον σαγήνευε με την παρουσία του και μόνο. Κι όμως αυτή τη φορά λες και ήταν όλα κρυμμένα καιρό και τώρα, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ξεδαλύθικαν με μιας για να μαζευτούν πάλι και να χαθούν σε μια μορφή που απολαμβάνεις να κοιτάς. Σε μια ματιά που εύκολα μπορεί να σε αιχμαλωτίσει. Έλα πίσω μικρή στιγμή, έλα και μεγάλωσε μπροστά μου να σε δω ξανά και ξανά, να γευτώ αυτό το απαλό σου χάδι. Μα σε άγγιξα πολλές φορές στο παρελθόν και μετά αλλά δεν ήσουν εκεί. Τώρα γιατί ξαφνικά εμφανίστηκες, γιατί μου μίλησες και μου έφτιαξες μια μικρή ανάμνηση; Είναι η δική μου σκέψη που περιπαίζει μαζί μου και αναπολεί ξανά και ξανά την ίδια σκηνή. Όμορφα δάχτυλα που περνούν μπροστά μου, αγγίζουν τα δικά μου για να εκφράσουν τα συναισθήματα της κουβέντας τους. Μια φιγούρα θα ήταν αυτό σε ένα χορό, και μετά πάλι γυρνούν να σιγοντάρουν τα λόγια σαν να γυρνά ο χορός στα βασικά βήματα μέχρι την επόμενη φιγούρα που θα καταλάβει μόνο το τυχαίο βλέμμα.
Τι χορό να βάλουμε, τι φιγούρες θα σαγηνεύσουν τη ντάμα που ακολουθεί το κάθε βήμα. Ποιο βήμα ποια φιγούρα θα γοητεύσει το κοινό και τον καβαλιέρο της. Δε χρειάζονται πολλά, ένα απλό άγγιγμα στο λαιμό της, στο λαιμό του, φευγαλέο ίσως, ανάλαφρο αρκετά και τα μάτια θα έρθουν να συναντηθούν και να ανταλλάξουν όσα η μορφή μας και η έκφρασή μας δε μπορεί να πια να κρύψει. Ίσως μετά να το ξεχάσω και να χαθεί στο χρόνο, όμως εκείνη η στιγμή που οι πιο μικρές αισθήσεις θα φιγουράρουν, θα μένει μέσα μου να καίει κάθε φορά που θα ανοίγω το βιβλίο της στιγμής σε εκείνη την πρώτη σελίδα του.