Και ξέρεις τι....

μπορεί να μη ταιριάζουμε

μπορεί να μην έχουμε απολύτως κανένα κοινό

μπορεί να μας χωρίζουν τόσα κι άλλα τόσα

και ακόμα μπορεί οι συνθήκες να μην επιτρέπουν τίποτα

ακόμα κι αν δε μπορώ ποτέ να σε δω όταν θέλω

κι ας είναι αυτό κάθε μέρα και κάθε ώρα

ακόμα κι αν όλα φωνάζουν να σταματήσω 

κι αν καμία ελπίδα δεν υπάρχει

κι αν αυτή δεν γεννήθηκε ποτέ

όλα σταματάνε στο βλέμμα σου

χάνω τα λόγια μου στο χαμόγελό σου

δεν μπορώ να απαντήσω στα λόγια σου

δεν ξέρω τι με τραβάει εκεί

δεν θέλω να μάθω

δεν θέλω καν να το σκεφτώ

γιατί δεν έχει νόημα, γιατί έρχεται η λογική

έρχεται μια άλλη σκέψη που δε θέλω να ζήσω

δε θέλω να υπάρχει, δε με νοιάζει και 

θα μπορούσα σα χαζό να χτυπάω το πόδι μου κάτω από πείσμα

σκέφτομαι μόνο πόσο όλα γίνονται τέλεια όταν βρίσκεσαι εδώ

αυτές τις λίγες φορές που θα τύχει ή θα βρω τρόπο να σε συναντήσω

τότε που μια θα με κοιτάξεις θα χαμογελάσεις και θα κοιτάξεις κάτω

και θα μου φαίνεσαι το πιο φωτεινό πλάσμα που έχω δει ποτέ

σκέφτομαι μόνο τη στιγμή που θα ακούσω τη φωνή σου

τη στιγμή που θα βρίσκομαι κοντά σου και χωρίς καμιά αιτία

η καρδιά μου θα είναι έτοιμη να σπάσει και ας μη της το επιτρέπω

και ούτε πρόκειται να την αφήσω. 

γιατί ποτέ δεν θα είσαι εδώ

γιατί πάντα θα χάνεσαι

και κάποιες στιγμές θα εμφανίζεσαι από το πουθενά

εκεί που θα νομίζω ότι έχεις εξαφανιστεί

θα έρχεσαι και θα μου μιλάς 

και όσο δε το αντέχω τόσο το θέλω

και θέλω να σου φωνάξω να τα παρατήσεις όλα 

και να έρθεις τώρα εδώ

όμως δε θα το κάνω

δε μπορώ, ξέρω ότι θα χαμογελάσεις 

θα θες και δε θα μπορείς γιατί.... 

Θα μείνουμε λοιπόν με αυτές τις σπάνιες στιγμές

που θα μπορώ να σου πω πόσο λείπεις 

και θα χαμογελάς και θα λάμπεις ακόμα μια φορά

μέχρι όλα να χαθούν και κάθε συναίσθημα 

να εξαφανιστεί στο χάος του χρόνου

και ξέρεις τι... δε πειράζει, όμως τώρα... τώρα σε θέλω όσο τίποτα.. 

Από που προέκυψε αυτό;

Η ευγένεια και η υπομονή δεν είναι ένδειξης αδυναμίας ή μαλθακότητας όπως μπορεί κανείς να πιστεύει σήμερα και κατ' επέκτασιν μια μέρα να εκπλαγεί δυσάρεστα που φρόντισε βασισμένος/η σε αυτές τις ενδείξεις να κατακρίνει κάποιον δεν γνωρίζει καλά και να πράξει ανάλογα. Αντίθετα η δυναμικότητα είναι πάντα αμφίβολης ποιότητας και μπορεί να είναι απλά μια κάλυψη και όχι πραγματικότητα που όμως εύκολα αποκαλύπτεται όταν δε μας παίρνει. 

Τα πρώτα παίρνουν χρόνο και παιδεία να τα αναπτύξεις καθώς ένα από τα πιο βασικά τους χαρακτηριστικά είναι να δαμάσεις τα συναισθήματά σου, να μπορείς να τα καταστείλεις ή να τα απελευθερώσεις όποτε  θεωρείς ότι αρμόζει. Για αυτό πολλές φορές οι εκρήξεις δεν είναι εκπλήξεις για τον ίδιο αλλά μόνο για τους άλλους που έχουν συνηθίσει και σέβονται άλλες μορφές επικοινωνίας, προπολιτισμικές καθώς οι ίδιοι δεν έχουν μάθει ή δεν έχουν καν την ικανότητα να ελέγξουν τον συναισθηματικό τους εαυτό, η συναισθηματική, διαπροσωπική και ενδοπροσωπική νοημοσύνη τους βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα πάντα. Ίσως είναι και τα πιο δύσκολα σημεία να μπορέσει κανείς να  τιθασεύσει ή να εκπαιδεύσει. 

Προφανώς με ομοίους η επικοινωνία είναι άρτια κατά τα δεδομένα τους, καθώς ο τρόπος επικοινωνίας είναι αποδεκτός ανάμεσά τους. Σε μια άλλη περίπτωση όμως θα νομίζουν συνήθως τον εαυτό τους ανώτερο ως υπερβολικά ανώτερο. Αντιθέτως ο συνάνθρωπός τους που θα κρατά χαμηλό προφίλ συμπεριφοράς μπορεί να διακρίνει και να γνωρίζει το μέλλον και να αποφύγει αν δύναται την συναναστροφή καθώς ο διαπληκτισμός είναι σχεδόν αναπόφευκτος γιατί ο νομίζων ανώτερος θα προσπαθήσει αργά η γρήγορα αν όχι από την πρώτη μέρα να προβάλει στο έπακρο τις αρετές που νομίζει ότι έχει ή αξίζουν. Ίσως να έχει γνώσεις και πάνω σε αυτό να βασίζεται, όμως ο χαρακτήρας του είναι έτσι διαμορφωμένος ώστε να καταστρέφει και την παραμικρή παραδοχή από τρίτους της αξίας των γνώσεών του. 

Ίσως το πρώτο σημαντικό βήμα θα ήταν η αναγνώριση πως πρώτα πρέπει να γνωρίσουμε τον συνάνθρωπό μας και μετά να τον κρίνουμε και να προσπαθήσουμε πάνω από όλα να καταλάβουμε από προκύπτουν οι θέσεις του, οι πράξεις του και τα λόγια του. Δεν γνωρίζουμε σε καμιά περίπτωση το παρελθόν του και τι τον οδηγεί να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που γνωρίζουμε. Μερικοί από τους παραπάνω εύκολα θα "πεταχτούν" ή θα σκεφτούν να απαντήσουν ότι έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν και να κατανοήσουν γρήγορα, ακόμα και με μια ματιά τον άλλο, αλλά ίσως πρώτα θα έπρεπε να αναρωτηθούν και να θυμηθούν πόσες φορές έμεινα έκπληκτοι γιατί απλά "δεν το περίμεναν αυτό από εσένα". Θα ήξεραν πως για να καταλάβεις λίγα πράγματα από έναν χαρακτήρα ίσως πάρει και χρόνια ανάλογα με το χρόνο που θα θεωρήσει ο συνάνθρωπός ότι χρειάζεται να εκφραστεί καθώς σίγουρα εκείνος περιμένει τις αντιδράσεις και τα στοιχεία που θα του δώσουν μια ιδέα για τον απέναντί του και ξέρει ότι δεν χρειάζεται να βιασθεί να μάθει. 

Άλλωστε έχει μάθει να τιθασεύει τον εαυτό του και να τον εκπαιδεύει και η υπομονή δεν είναι η αδυναμία του αλλά η αδυναμία των γύρω του. 

Μιά και καλή (μακριά από συναισθήματα)

Το πιο ανησυχητικό στη φόνευση συναισθημάτων είναι η στιγμή που θα αποφασίσουν να μην αναστηθούν ξανά. Σκέφτομαι εκείνη την άτυχη που θα πιστέψει πως υπάρχουν ακόμα και θα την πατήσει όπως τόσες φορές την πάτησα και 'γω χωρίς καμία ανταπόκριση. Ένα χαμόγελο, μερικές συζητήσεις και τελικά αυτό είναι, εκεί σταματάνε όλα μετά. Άντε μετά να ασχοληθείς με το dead inside.

Ακόμα μια φορά λοιπόν, σκοτώνω όσα νιώθω. Μ' αρέσει που νιώθω όλο αυτόν τον πόνο, όλη αυτή
την ταλαιπωρία, νιώθω περισσότερο τη ζωή άλλωστε νομίζω. Όμως κάθε φορά που ανασταίνονται είναι πιο δυνατά και πιο έντονα και κάθε φορά πιο δύσκολα να τερματίσουν. Πρέπει όμως και θέλω. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθεί εκείνη η ανταπόκριση και όλα αυτά που πηγάζουν μέσα μου να ανθίσουν και να δώσουν ένα άλλο χρώμα στο είναι μου. Ίσως για αυτό και να εξελίσσονται ακόμα μια φορά τόσο γρήγορα χωρίς καμία άδεια, χωρίς καμία ερώτηση, αν πρέπει, αν δεν πρέπει, αν είναι η κατάλληλη στιγμή και αν αξίζει να ασχοληθώ.

Έτσι και πάλι θα σκοτώσω τα συναισθήματα μου γιατί καλό δεν προσφέρουν ακόμα. Προσφέρουν μόνο στεναχώρια, σκέψεις και μια μαύρη διάθεση που ίσως τόσα χρόνια έχω μάθει να την κρύβω πολύ καλά από όλους γιατί ελάχιστοι πλέον θα καταλάβουν και θα ρωτήσουν τι τρέχει χωρίς να τους δώσω το παραμικρό στοιχείο. Δεν θέλω πλέον λοιπόν όλοι αυτή τη μιζέρια και στεναχώρια που με κατακλύζει τις μοναχικές ώρες που θα έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ με εμένα. Και όσο και να θέλουν να επιζήσουν απλά η μόνη ένδειξη δρόμου μπορεί να είναι ο χορός που έχει κατακλύσει πλέον τη ζωή μου και η εργασία μου.

Αυτή θα είναι η πολλοστή φορά που συμβαίνει τελευταία και δε μου αρέσει καθόλου πλέον. Θα ήθελα να δω τι έχει αλλάξει και τι διαφορετικό υπάρχει από το παρελθόν. Ίσως και να ξέρω και να μη θέλω να το δω ίσως και όχι. Ένα σκοτάδι εμποδίζει να δω και να συγκρίνω και το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πλέον βαριέμαι ή δεν θέλω ίσως να ασχοληθώ με τον ίδιο τρόπο που θα ασχολούμουν κάποτε, τότε που θα κοίταγα γύρω γύρω και είχα τις ίδιες σκέψεις και ενδοιασμούς με το σήμερα, τότε που όλα έπιαναν και όλα ήταν πιο ανέμελα. Ή μήπως δεν ήταν έτσι ακριβώς; Μπορεί και να μην ήταν. Θυμάμαι εκείνη την τελευταία περίοδο πριν ακόμα μια μεγάλη σχέση που τα είχα βαρεθεί όλα και τώρα απλά βαρέθηκα να σκοτώνω ξανά και ξανά το κάθε ευτυχές συναίσθημα που όταν δεν ανταμείβεται μετατρέπετε στον χειρότερο εφιάλτη.

Θα τα φονεύσω λοιπόν ακόμα μια φορά και ας πονάει αυτή η διαδικασία. Το αποτέλεσμα είναι λιγότερο επίπονο και αρκετά πιο άνετο να πορευτεί κάποιος πλάι του. Ένα τέλος σε αυτό το μούδιασμα, σε κάθε ζάλη που με παρασέρνει σε πορείες που δε θέλω να ακολουθήσω και σε μαυρισμένα συναισθήματα. Ναι, ακόμα μια φορά και ας χαθούν όλες οι μελλοντικές ευκαιρίες. Τι νόημα έχει κάθε φορά που εμφανίζεται μία η χαρά μετά από λίγο καιρό να μετατρέπεται σε βασανιστήριο. Τι καταλάβαμε τόσα χρόνια... Μόνο το πάθος να χάνεται από τα μάτια και τη σκέψη και τη γραφή. Μια και καλή να σταματήσει όλο αυτό. Μια και καλή να μας παρατήσουν όλα. Μια και καλή για να ζει το χαμόγελο στην υπόλοιπη ζωή και να μην εμφανίζεται υποκριτικά ότι όλα είναι καλά ενώ από μέσα να καίγεται ο κόσμος ολόκληρος. Μια και καλή και ας ζουν μόνο για το χορό. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καμία ενοχή. Εξαντλήθηκαν, εξαντλήθηκαν όλες οι αντοχές, όλες οι δεύτερες σκέψεις και οι ενοχές έγιναν μια ανιαρή συνήθεια. Και ποιος νοιάζεται άλλωστε πραγματικά πέρα από το ίδιο το είναι που κοντεύει να καταστραφεί έτσι κι αλλιώς από τις ίδιες μου τις σκέψεις και τις πράξεις. Φοβάμαι λίγο πλέον...σε λίγο καθόλου, και έτσι θα είναι πολύ καλύτερα, από τα χειρότερα που έρχονται μέρα με τη μέρα διαρκώς και με ζαλίζουν και χάνω την συγκέντρωσή μου τη σκέψη μου και την πραγματικότητα μου. Ούτως ή αλλιώς δεν είναι ότι θα κυλίσει δάκρυ, Αυτά έχουν στερέψει χρόνια τώρα πριν. Καιρός να σταματήσουν να μιλάνε για έρωτες. αγάπες και ιστορίες και όλα τα υπόλοιπα.

Κάθε μέρα μια καινούρια αρχή

Μου έχει λείψει να γράφω, μου έχει λείψει πολύ για να είμαι πιο ακριβής. Και θέλω τόσα πολλά να γράψω κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν μπαίνω στον κόπο πλέον να το εφαρμόσω παρά μόνο όταν τα συναισθήματα μου δεν θα μου επιτρέπουν πλέον να τεμπελιάσω ή να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Όπως τώρα πάλι που δεν αντέχω να μην καθίσω να γράφω μια ολόκληρη ιστορία απογοήτευσης ή μήπως είναι ιστορία σωτηρίας; Δεν ξέρω, και δεν νομίζω να την ολοκληρώσω κιόλας. Τελευταία όμως αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι το μόνο που τελικά υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι ο χορός.

Η μεγάλη μου αγάπη είναι σίγουρα η σκηνοθεσία και ο κινηματογράφος, όμως ακόμα θα πρέπει να περιμένει αυτό το σχέδιο μέχρι να ξεκινήσει κανονικά. Το προηγούμενο εγχείρημα έχει ναυαγήσει και δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να σώσουμε το μικρό του τέλος. Ακόμα και αυτό φαντάζει πλέον δύσκολο. Ένα νέο εγχείρημα ίσως έρθει στην επιφάνεια πάραυτα με δουλειά κάποια πρωινά αλλά ο χορός έχει απορροφήσει πλέον σχεδόν όλο μου το "είναι".

Το μόνο παραστράτημα είναι τα συναισθήματα που δεν λένε να τιθασευτούν και να σταματήσουν να επικεντρώνονται σε ανθρώπους που δεν πρόκειται να τα επιστρέψουν, όσο και ιδανικοί αν δείχνουν μιας και στην ουσία δεν ξέρω καν αν είναι όλο αυτό μια πραγματικότητα.  Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε καθημερινά όσο και ενδιαφέρον χαρακτήρες και να δείχνουν δεν γνωρίζουμε πραγματικά εύκολα ποιοι είναι. Ναι, captain obvious η φράση μεν αλλά είναι μόνο μια αρχή για να προχωρήσω πως για ακόμα μια φορά πρέπει να είμαι προετοιμασμένος για τα πιο απρόσμενα και να μην φτιάχνω αδίκως ιδανικές εικόνες που με το παραμικρό στην πραγματικότητα μπορούν να γκρεμιστούν. Μέχρι τώρα, νιώθω ότι οι επιλογές μου ήταν από σωστές μέχρι καλές, όταν όμως θα καθίσω και θα αναρωτηθώ κατά πόσο είναι για έμενα αυτό πραγματικότητα ή αλήθεια, είναι σίγουρο ότι η αμφιβολίες θα έρθουν η μία μετά την άλλη συνοδευόμενες από δεκάδες παραδείγματα που θα φωνάζουν "να αυτό το ξέχασες" 'ή είχε εκείνο το ελάττωμα που έπρεπε να χωρίσεις για να το δεις". Όπως και όλα τα καλά που είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και όλες τις γνώσεις και εμπειρίες που αποκόμισα. Μάλλον είναι λόγο της φύσης μας που και εγώ φροντίζω να θυμάμαι στο τέλος μόνο τα καλά και να έχω καλές αναμνήσεις κρατημένες μόνο.

Τι γίνεται όμως με το καινούριο, πως επιλέγεις και διαλέξεις όταν ξέρεις πλέον πως ο καθένας μπορεί να κρύβει πίσω του όσα δε θα ήθελες να ξέρεις ή να διαλέξεις. Θα μπορεί να τα κρύβει έντεχνα και να την πατήσεις γιατί όπως μεγάλωσα εγώ και έμαθα να διαλέγω καλύτερα, άλλο τόσο μεγάλωσες και εσύ και έμαθες να κρύβεις ακόμα πιο καλά. Θα μου πεις, πως εκείνος που έχει σκοπό καλό, δε θα σου κρύψει τίποτα, αντιθέτως θα προσπαθήσει να σου αποκαλύψει όλη του την αλήθεια, όλη του την ομορφιά για να τη θαυμάσεις και να ακολουθήσεις τη γοητεία της λάμψης του.

Ίσως εκεί να είναι και το νόημα όλων των απογοητεύσεων, στην αναζήτηση της λάμψης του αληθινού είναι, που θα εμφανιστεί αυτούσιο χωρίς μυστικά, χωρίς ντροπές, χωρίς περικοπές μπροστά σου γιατί στο τέλος ίσως να θέλει να είναι μαζί σου. Ίσως περιμένει και από εμένα το ίδιο και για αυτό να προσπαθεί να λάμψει. Με γοητεύει αυτή η σκέψη ενός τόσο όμορφου είναι. Δεν είναι όλα τα άλλα άσχημα, αλλά αυτό το "είναι" θα είναι σίγουρα το πιο όμορφο από όλα και πιο ιδιαίτερο στα μάτια μου, τα υπόλοιπα ας είναι σε κάποιου άλλου και ας κρύβονται από τα δικά μου, άλλωστε δεν είναι να συμπορευτούμε σε μια τέτοια δεύτερη περίπτωση όσες φορές και να διασταυρωθούμε,

Κάποιες φορές νομίζω ότι το βρίσκω όμως μάλλον τα πράγματα δεν είναι έτσι και αυτόματα απογοητεύομαι από το σκοτάδι τους και από το μυστικό τους. Αλλά μάλλον αυτό θα έπρεπε να είναι μια ένδειξη σωτηρίας μια ένδειξή ότι κάποιο άλλο "είναι" εκεί γύρο αναμένει φωτεινό έτοιμο να εκπέμψει όλη του τη λάμψη. Και τότε θα δώσω ότι έχω και εγώ γιατί πλέον βαρέθηκα τις ανούσιες, μικρές διασταυρώσεις στην ουσία τους. Πάντα είχαν και θα έχουν την ομορφιά τους, όμως μπροστά στο καλύτερο από όλα δεν μπορώ πλέων να τους δώσω αρκετή αξία και έτσι προτιμώ να της αφήνω να περνάνε και να χάνονται χωρίς να μοιραζόμαστε παρά μικρές στιγμές ευεξίας με όποιο τρόπο.