20 Χρόνια 27

Μαρτύριο και ευχή να ζεις στα καλύτερα σου χρόνια, να ζεις και να νομίζεις ακόμα πως η ζωή είναι αιώνια. Πώς να ξεπεράσεις και γιατί εκείνη την εποχή λες και άλλαξε κάτι λες και ήταν μια μπόρα μια βροχή ένα δάκρυ ένα χαμόγελο στην άκρη. Πέρασαν όμως μέρες, μήνες και χρόνια καταστάσεις και επεισόδια χιλιάδες αλλά τα περισσότερα χάθηκαν με σαν ένα πλοίο στις σποράδες.

Μ’ αρέσει που έχω επηρεαστεί και γράφω τα κείμενά μου τραγουδιστά και ομοιοκαταληκτικά. Κάποιες φράσεις δηλαδή, όχι όλες θα μας αρχίσουν στις προσβόλες. Γελάω με όσα γράφω τα χαίρομαι και θέλω να τα μάθω να μην τα ξεχνώ σαν να είναι μια μέρα χθεσινή αμελητέα στην πραγματικότητα ίσως και μοιραία.

Και πέρασαν 20 χρόνια αλλά παραμένω 27 τελικά, καθημερινά με τηλέφωνα φιλικά να θυμόμαστε κάποια από τα παλιά. Όχι σίγουρα όλα, ούτε εκείνη την σχέση την ριόλα. Και φύγανε και οι σχέσεις και ήρθαν οι υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήσαμε στον εαυτό μας. Μερικοί συμβιβαστήκανε και παντρευτήκανε ή και ευτυχίσανε μπορείς να πεις αφου αν τους δεις ίσως και να τους ερωτευτείς για την αγάπη που έχουν στην οικογένειά τους, δεν ζουν και με την μαμά τους.

Όμως τα σημάδια φαίνονται για όποιον ξέρει και το μέσα κάπου υποφέρει, μπορεί και όχι, αφου αύριο θα φωνάζει πως ακόμα σαν 27αρης το ΄χει. Α ναι, είναι και το άλλο, με μπερδευουν για 37, χαίρομαι και γω και λεω να φτιάξω μια ταυτότητα να τρολλάρω την ανθρωπότητα πως ακόμα σε εμένα τα χρόνια δεν περάσαν μα μόνο οι εμπειρίες εμένα με φτιάσαν.

Εμπειρίες που ξεχάστηκαν, που χάθηκαν στο παρελθόν, νεύρα και στεναχώριες που δεν έμειναν μα θυμάμαι μόνο τις χαρές και τις όμορφες στιγμές. Ωραίες αναμνήσεις που δεν μπορείς σε εκείνες να γυρίσεις. Δεν είναι κάπως καταθλιπτικό; Να μην μπορείς να ζήσεις σε εκείνο τον κόσμο τον φανταστικό;

Φανταστικός τότε δεν ήταν, και την γκρίνια την είχα στο τσεπάκι ( κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) μόνο τώρα τα βλέπω πιο όμορφα πιο ωραία σαν να λησμονω την καλύτερη παρέα. Γιατί; Τώρα δεν έχεις φίλους; Τώρα δεν έχεις γνωστούς και παρέες; Τα έχω όλα πιστεύω και ας μην τόσο με λατρεύω. Ρεμάλι θα με πω και ντεμεκ ( σαν του σαλονικείς) αλήτη. Να ασχολούμαι με τα γραπτά μου τα ομοιοκαταληκτικά μου τα εκνευριστικά μου.

Είχα καιρό να γράψω κάτι, αλλά νομίζω γράφω ανόητα και ανώριμα. Μάλλον μένω στα 27 τότε που συνειδητοποίησα τι είναι όλα αυτά. Ποια θέλω να είναι η ζωή και τι να καταφέρω αλλά στην γωνιά μου βρίσκομαι για να ξέρετε γνώμη για όλα εκφέρω. Δε θα με έλεγα πλέον ξερόλα αλλά σίγουρα πετάγομαι σε όλα. Αν σε ξέρω. Αν δεν σε ξέρω, μην ξεχνάς είμαι μικρούλης, μόλις 27 τώρα μαθαίνω την ζωή και ακόμα ντρέπομαι. Αλλά αν σε ξέρω, περνάνε 20 χρόνια γρήγορα και σου κουνάω και το δάχτυλο σαν πατέρας μπορεί και να με θεωρήσεις σπαστικό και εκνευριστικό, λίγοι με λένε και γοητευτικό. Εδώ γελάμε για να μην πονάμε. Που να ακούσεις σήμερα κοπλιμέντο; Άντε γέρο να σε πουν και ραμολιμεντο. Να πω όμως ότι με νοιάζει; Τίποτα από αυτά δεν με ταράζει. Μόνο οι φίλοι θα τσαντιστούν που σοβάρεψαν γρήγορα, μεγάλωσαν και δεν θα το δεχτούν. Λες και τα χρόνια έχουν αυτή την σημασία, να γίνεις ότι θέλει η κοινωνία.

Οπότε λέω να μείνω στα 27 για ακόμα μια χρονιά, ακόμα μια ζωή, να ερωτευτώ ίσως όποια με κοιτάξει και στα συναισθήματα μου θελήσει να βουλιάξει. Μα η προηγούμενη ζωή στέκεται και λίγο παρακεί να φωνάζει πολλές φορές μην ερωτευτείς θα κλαις. Οπότε το φοβάμαι. Ισως πιο πολύ από όσο θέλω και τότε κάνω πίσω βήμα και δεν το παλέυω. Κάνω τον μυστήριο μπας και γοητευτεί καμιά και αναρωτηθεί τι θέλει τούτο το παιδί.

Η «μοναξιά» της επιτυχίας

Χθες συνάντησα έναν παλιό γνωστό. Τόσο παλιό που τότε δεν τον γνώριζε κανείς. Τότε που απλά προσπαθούσε και ήταν στο μέγιστό του πάθος, ίσως, να κατακτήσει τον κόσμο ή απλά τα όνειρά του. Δεν τον γνώρισα τότε πολύ και ένα γειά τι κάνεις πως είσαι είπαμε τώρα. Ήμουν μαζί με έναν άνθρωπο που το αγαπάει και τον θαυμάζει όμως. Μακάρι να είχε χρόνο πλέον να σταθεί δυό λεπτά παραπάνω αλλά δεν το λέω σαν παράπονο παρά μόνο σαν επιθυμία.

Ξέρεις, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν τον βλέπεις σαν τον μεγάλο και επιτυχημένο που κατάφερε με τόσο κόπο να γίνει. Τον βλέπεις ακόμα σαν τον δικό σου άνθρωπο τότε που καθίσατε στην καφετέρια να μιλήσετε για τις πρώτες σας δουλειές και την συνεργασία σας. Τον βλέπεις πάντα με την σχέση που αναπτύξατε ή είχατε. Σαν τον φίλο σου, σαν τον αδερφό σου, τον συγγενή σου ή τον άγνωστό σου. Σαν αυτόν που αγάπησες και άφησες ή σε άφησε, σαν κάθε άλλο άνθρωπο που θα είχες, αν ήταν κοντά σου.

Τον θαυμάζεις, τον φωνάζεις και πολλές φορές θα ήθελες και εσύ να είσαι εκεί δίπλα του να τον χειροκροτήσεις και να νιώσεις τόσο περίφανος για όσα εκείνος ο άνθρωπος κατάφερε. Θες να του κολλήσεις πολλές φορές το μπράβο και να εκφράσεις την γουσταρισμένη σου κριτική γιατί ακόμα είναι εκείνος που γνώρισες πριν χρόνια, που τον βοήθησες και σε βοήθησε.

Όμως μου θύμισε τι σημαίνει να έχεις επιτυχία, τι σημαίνει να σε θαυμάζει ο κόσμος και να ζεις πάνω στο άστρο σου καβάλα. Αν δεν φεγγίζει κάποιοι θα το πουν και καλάμι αλλά μου θύμισε την εποχή των άστρων. Την εποχή που χάθηκε κάπως, εκεί που άλλαξαν οι συνήθειες και τα θέλω. Εκεί που η ζωή έφερε καινούρια και διαφορετικά τοπία στην διαδρομή. Σε εκείνη την προηγούμενη εποχή που μοναξιά δεν έχεις μέχρι να έχεις.

Μου θύμισε πόσο μόνος νόμιζα ότι δεν ήμουν. Τότε που δεν είχα χρόνο για κανέναν και καμιά, τότε πού όλα έτρεχαν γοργά και η ζωή φαινόταν να μικραίνει τις χρονιές. Είναι ψέμα πως στην κορυφή είναι μοναχικά. Μην ψάχνεις κάποια συγκεκριμένη, υπάρχουν πολλές ως και αμέτρητες. Αλλά η κορυφή σου είναι εκεί που σ’ αναγνωρίζουν και σε γνωρίζουν όλοι, εκεί που θέλουν να εμπνευστούν και να σε βιώσουν, από εδώ και από εκεί να σε νιώσουν. Να πάρουν λίγο από την γνώση σου, λίγο από την σχέση σου, λίγο από την δόξα σου, λίγο να σταθούμε δίπλα σου. Είναι τότε που έχεις παντού αμέτρητους φίλους, που μπορείς σε κάθε σου βήμα να μιλήσεις με κάποιον, να κάνεις παρέα με άλλον, να σε ψάξουν, να σε βρουν, να σε κυνηγήσουν και ισως και μαζί σου να κοιμηθουν.

Είναι τότε, μου θύμισε, που δεν έχεις χρόνο για αυτούς που σε αγαπάν και επιλέγεις από αυτούς που αγαπάς, τους λιγότερους να δεις. Η ζωή σου τρέχει και το κοινό σου σε ζητά. Η δουλειά μπορεί να μην σε αντέχει γιατι ο κόσμος σε μεθά.

Πότε θα είναι το επόμενο ραντεβού, πότε θα είναι η επόμενη επιτυχία, πότε θα είναι το breakthrough πότε θα πάλι θα σε ψάχνουν με μανία. Ε πως λοιπόν να χωρέσεις όλο αυτό το συφερτό σε εικοσιτέρεις ώρες, πώς να απολαύσουν των ματιών σου οι κόρρες όσα θα ήθελες να δεις, όσα θα ήθελες να προλάβεις, όσες υποχρεώσεις να αναλάβεις.

Ετσι είναι η ώρα να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω, να περιμένουν την απόφασή σου να αλλάξεις τα προσκύνιά σου. Τότε που θα έχεις χορτάσει την επιτυχία και θα ψάχνεις πάλι την χαμένη ευτυχία, που καταλαβες ότι είχες. Είναι ο καιρός που οι φίλοι και όσοι αγαπάνε θα σταθούν στο πλευρό σου, να λίγο όμως πιο μακριά να μην εμποδίζουν το διαβατό σου. Να σε παρακολουθούν σε κάθε σου βήμα πως θα είσαι τόσο ωραίος, τόσο καλός και τώρα θελκτικός.

Σήμερα ξέρω ότι έκαναν υπομονή μέχρι να κατέβω από την τότε μου σκηνή που δεν είχα χρόνο για κανένα παρά μόνο για εμένα. Αυτό λέω και σήμερα σε όλους που θέλουν να σου μιλήσουν να σου συζητήσουν, να ακούσουν από εσένα τα νέα τα ωραία. Πως χρειάζεται υπομονή γιατί σε αυτές τις στιγμές, τις ώρες, τις χρονιές είμαστε μόνοι αλλά υποχρεωμένοι και μεθυσμένοι. Χωρίς χρόνο για την ευρύτερη αγάπη που θα έρθει στην συνέχεια στο παρακάτω μονοπάτι.

Γιατί στην επιτυχία, κανείς δεν είναι μόνος αλλά τρέχει γρήγορα ο χρόνος και η ψυχή θα κουραστεί και δεν θα θέλει να «εργαστεί» παρά μόνο να ικανοποιηθεί. Τότε βρήκαμε πάλι τον χρόνο, την όρεξη χωρίς κανέναν φθόνο να μιλήσουμε για όσα έγιναν και όσα έρχονται γιατί πλέον όλα ελέγχονται.

Θα έρθει η μέρα που τα δυο λεπτά θα γίνουν ένας καφές και μια παρέα και θα τα πίνουμε πάλι θυμούμενοι όλα τα ωραία. Και δεν χρειάζεται να είναι και κάθε μέρα αρκεί μια στιγμή και θα το ζήσουμε πέρα για πέρα.

Υπομονή, όποιος μας αγαπά μένει και μας περιμένει. Θέλει να μας ακούσει και να μας βιώσει. Θα στεναχωρηθεί που δεν θα είναι πάντα εκεί μαζί αλλά πιο πολύ θα ευχαριστηθεί όταν η «μοναξιά» τελειώσει και ίδιος αναζητηθεί.