Blueberry nights και πάλι...
Να φανταστείς είχα χαλαρώσει και σκεφτόμουν ότι πλέον τελειώσανε. Αν και μερικές μέρες τις αναπολούσα και τολμώ να πω πως ίσως και να τις ήθελα πάλι πίσω. Ίσως γιατί τελικά ήταν γραμμένο να εμφανιστούν ξανά. Το αλλόκοτο όπως λέει και μια φίλη είναι ότι εμφανίστηκαν ακριβώς τις ίδιες ημέρες που είχαν εμφανιστεί και τότε πριν τόσα χρόνια. Τότε που δεν της ήθελα αλλά τόσο πολύ τις λάτρευα αυτές τις νύχτες.
Τον ενθουσιασμό τον αποδώσαμε μόνοι μας πιθανών για να μην πληγωνόμαστε με την σκληρότερη πραγματικότητα, τα πράγματα δεν θα πάνε όπως ελπίζουμε, αυτός ο στιγμιαίος έρωτας που ξαφνικά μας πλημμύρισε δεν είναι τίποτα παρά μερικά παροδικά συναισθήματα. Βέβαια το παροδικό είναι απόλυτα σχετικό με το αποτέλεσμα των πράξεων μας. Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι όσα ονειρεύτηκες εκείνη τη στιγμή και τότε το παροδικό αρχίζει και παίρνει άλλη μορφή, μεταλλάσσετε σε κάτι με λίγο μεγαλύτερη διάρκεια. Δεν ξέρεις αν θα είναι πραγματικά διαρκές ή για τα επόμενα λεπτά (ώστε να το πεις ενθουσιασμό) θα κρατήσει μόνο. Μάλλον όμως τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα είναι τα μη επιθυμητά. Για την ώρα τουλάχιστον. Κι όμως αυτό δεν είναι ενθουσιασμός, είναι ένας στιγμιαίος έρωτας που περιμένεις μέσα στην απόλυτη αγωνία να περάσει.
Η απόλυτη αγωνία του έρωτα λοιπόν που έχεις μάθει με τα χρόνια να αγνοείς ή να αποφεύγεις να νιώσεις όμως πάραυτα περιμένεις γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Blueberry nights λοιπόν όπως τις περιγράφει η ταινία. Περιμένεις να κάνει η ζωή τον κύκλο της και τότε ίσως τα πράγματα να αλλάξουν, αλλά τι λέω, πάντα αλλάζουν. Η νότα τις ελπίδας υπάρχει πάντα γύρω όσο και να με ρίχνει αλλά αυτή δεν υπόσχεται το ακριβές μέλλον ούτε το πότε θα συμβεί.
Και μέχρι τότε τι;
Μέχρι τότε καταπιάνεσαι να γεμίσεις το χρόνο με ότι αγαπάς, ότι ποθείς και μπορείς να το έχεις χωρίς όμως να καταναλώνεις συναισθήματα που τρέφεις, απλά περιμένεις να δεις τι θα γίνει.
Κι όμως τα γράφω αυτά, τα διαβάζω και μετά αναρωτιέμαι τι είναι αυτά που γράφω. Ίσως είναι μια φωνή λογικής που πρέπει να ακολουθήσω. Όμως δεν είναι κάθε μέρα έτσι, σήμερα δεν είναι έτσι, σήμερα δεν έγινε κάτι πέρα από ένα σφυγμό παραπάνω που κόντεψε να σπάσει τις φλέβες για το κλάσμα που διήρκεσε. Και πόσο θα ήθελα να δω κάτι διαφορετικό κάτι άλλο. Όμως τι ψάχνεις εκεί που δεν υπάρχει ανταπόκριση, τι ψάχνεις εκεί που φτιάχνεις ιστορίες μόνος σου στη φαντασία σου. Δεν ψάχνω τίποτα, ζω τις νύχτες μου περιμένοντας και υπομένοντας κάτι διαφορετικό πάλι γιατί ακόμα μια φορά χάνω στο ίδιο μου το παιχνίδι. Γιατί το πιστεύω, γιατί μου αρέσει, γιατί το φτιάχνω εγώ, ένα προσωπικό παραμύθι χωρίς ίχνη πραγματικότητας μα μόνο μια ιδέα πως θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μια φαντασία, ένας ρομαντισμός, ένα έρμαιο του τραγουδιού και του χορού που πάνω από όλα σαγηνεύω τον ίδιο μου τον εαυτό με ωραίες ιστορίες και φαντασίες με ίσως και μπορεί και αν.
Κι όμως δεν θέλω άλλο, δεν θέλω εδώ και πολλά χρόνια. Όσο και να μου αρέσει, δεν θέλω άλλο να παίζω, ήθελα και θέλω πιο πολύ, πιο δυνατά, πιο μακρινά, πιο σταθερά. Ω μα πόσο βαρετό ακούγεται, αλλά πλέον δεν είναι. Είναι ακόμα ένα μακρινό θέλω.
Και αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάστηκες; Πόσες φορές ελπίζω να μην είναι όπως τα φαντάστηκα και όλα πραγματικά να έχουν συμβεί για καλύτερα.
Υπομονή λοιπόν, ακόμα μια φορά θα περάσει.
Έτσι πάλι λοιπόν πνίγομαι σε μια κουταλιά συναισθημάτων μετρώντας νύχτες και ημέρες μέχρι να ανακαλύψω που θα ολοκληρωθεί αυτό το έργο πάλι. Δεν είναι το ίδιο, καθόλου το ίδιο η υπόθεση μόνο των συναισθημάτων είναι ακριβώς ίδια και απαράλλαχτη. Έλα μωρέ ένας ενθουσιασμός, μια ιδεά που σου καρφώθηκε εκεί που ψαχνόσουν και τώρα σε βασανίζει και σε παραπλανηθεί για την πραγματικότητα του θεωρείς ότι είναι. Κι όμως ποτέ δεν δέχτηκα την έννοια του ενθουσιασμού. Δεν μου άρεσε και δεν περιέγραφε ποτέ την πραγματικότητα
Τον ενθουσιασμό τον αποδώσαμε μόνοι μας πιθανών για να μην πληγωνόμαστε με την σκληρότερη πραγματικότητα, τα πράγματα δεν θα πάνε όπως ελπίζουμε, αυτός ο στιγμιαίος έρωτας που ξαφνικά μας πλημμύρισε δεν είναι τίποτα παρά μερικά παροδικά συναισθήματα. Βέβαια το παροδικό είναι απόλυτα σχετικό με το αποτέλεσμα των πράξεων μας. Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι όσα ονειρεύτηκες εκείνη τη στιγμή και τότε το παροδικό αρχίζει και παίρνει άλλη μορφή, μεταλλάσσετε σε κάτι με λίγο μεγαλύτερη διάρκεια. Δεν ξέρεις αν θα είναι πραγματικά διαρκές ή για τα επόμενα λεπτά (ώστε να το πεις ενθουσιασμό) θα κρατήσει μόνο. Μάλλον όμως τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα είναι τα μη επιθυμητά. Για την ώρα τουλάχιστον. Κι όμως αυτό δεν είναι ενθουσιασμός, είναι ένας στιγμιαίος έρωτας που περιμένεις μέσα στην απόλυτη αγωνία να περάσει.
Η απόλυτη αγωνία του έρωτα λοιπόν που έχεις μάθει με τα χρόνια να αγνοείς ή να αποφεύγεις να νιώσεις όμως πάραυτα περιμένεις γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Blueberry nights λοιπόν όπως τις περιγράφει η ταινία. Περιμένεις να κάνει η ζωή τον κύκλο της και τότε ίσως τα πράγματα να αλλάξουν, αλλά τι λέω, πάντα αλλάζουν. Η νότα τις ελπίδας υπάρχει πάντα γύρω όσο και να με ρίχνει αλλά αυτή δεν υπόσχεται το ακριβές μέλλον ούτε το πότε θα συμβεί.
Και μέχρι τότε τι;
Μέχρι τότε καταπιάνεσαι να γεμίσεις το χρόνο με ότι αγαπάς, ότι ποθείς και μπορείς να το έχεις χωρίς όμως να καταναλώνεις συναισθήματα που τρέφεις, απλά περιμένεις να δεις τι θα γίνει.
Κι όμως τα γράφω αυτά, τα διαβάζω και μετά αναρωτιέμαι τι είναι αυτά που γράφω. Ίσως είναι μια φωνή λογικής που πρέπει να ακολουθήσω. Όμως δεν είναι κάθε μέρα έτσι, σήμερα δεν είναι έτσι, σήμερα δεν έγινε κάτι πέρα από ένα σφυγμό παραπάνω που κόντεψε να σπάσει τις φλέβες για το κλάσμα που διήρκεσε. Και πόσο θα ήθελα να δω κάτι διαφορετικό κάτι άλλο. Όμως τι ψάχνεις εκεί που δεν υπάρχει ανταπόκριση, τι ψάχνεις εκεί που φτιάχνεις ιστορίες μόνος σου στη φαντασία σου. Δεν ψάχνω τίποτα, ζω τις νύχτες μου περιμένοντας και υπομένοντας κάτι διαφορετικό πάλι γιατί ακόμα μια φορά χάνω στο ίδιο μου το παιχνίδι. Γιατί το πιστεύω, γιατί μου αρέσει, γιατί το φτιάχνω εγώ, ένα προσωπικό παραμύθι χωρίς ίχνη πραγματικότητας μα μόνο μια ιδέα πως θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μια φαντασία, ένας ρομαντισμός, ένα έρμαιο του τραγουδιού και του χορού που πάνω από όλα σαγηνεύω τον ίδιο μου τον εαυτό με ωραίες ιστορίες και φαντασίες με ίσως και μπορεί και αν.
Κι όμως δεν θέλω άλλο, δεν θέλω εδώ και πολλά χρόνια. Όσο και να μου αρέσει, δεν θέλω άλλο να παίζω, ήθελα και θέλω πιο πολύ, πιο δυνατά, πιο μακρινά, πιο σταθερά. Ω μα πόσο βαρετό ακούγεται, αλλά πλέον δεν είναι. Είναι ακόμα ένα μακρινό θέλω.
Και αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάστηκες; Πόσες φορές ελπίζω να μην είναι όπως τα φαντάστηκα και όλα πραγματικά να έχουν συμβεί για καλύτερα.
Υπομονή λοιπόν, ακόμα μια φορά θα περάσει.