Συγνώμη, μιζέρια!

Και ξαφνικά εγκλωβισμένος σε ένα γραφείο που δε μου αρέσει, σε μια δουλειά που δε μου αρέσει, σε ένα χώρο που εν τέλει δεν συμπαθώ. Εγκλωβισμένος σε μια χώρα, σε μια περιοχή, σε μια κατάσταση γενικότερα που χαλάει μέρα με τη μέρα. Ευτυχώς και δυστυχώς δεν είμαι μόνος. Σαν τους ανεξάρτητους μπορείς να πεις είμαστε πλέον πολύ σε αυτή τη κατάσταση. Δεν ξέρω για το αύριο, για το μετά, ούτε καν για το σήμερα. Πριν λίγο δε θα με πείραζε, η ελπίδα και το όνειρο για κάτι καλύτερο παρέμεναν, όμως έτσι ξαφνικά ξυπνώ από το όνειρο, χάνω την ελπίδα και το κίτρινο χαμογελαστό προσωπάκι, μαυρίζει και χάνει τα χαρακτηριστικά του μέσα μου. 

Για όλα φταίει η αναμονή. Περιμένω κάτι καλύτερο να καταφέρω να κάνω, αλλά όλο περιμένω και δεν κάνω. Μάλλον δεν είμαι εν τέλη ικανός να το κάνω και το συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα, σίγουρα όχι από δικές μου επιλογές και ηττοπάθειες. Αντιθέτως σκέφτομαι ότι κάποιο ταλέντο έχω ή κάποια ικανότητα έχω ή κάτι τέλος πάντων εδώ πέρα εκτός από το να εκνευρίζω ή να λογομαχώ με τους γύρο μου. Τελικά, να το πω απλά, "παπάρια" έχω. Οι απορρίψεις και οι αποτυχίες σε οτιδήποτε, πάντοτε στέφονται πανηγυρικές σε κάθε προσπάθεια. Εύκολη απάντηση; Δεν προσπαθείς αρκετά ή προσπαθείς λάθος. Αλλά μάλλον σε αυτή την εύκολη απάντηση θα έρθω και θα συμφωνήσω αυτή τη φορά όσο και να με τρώει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. 

Μια ζωή άλλωστε δεν είναι ότι κατάφερα και κάτι το ιδιαίτερο ή σημαντικό για εμένα. Μια απλή εργασία σε μια εταιρία που καθημερινός πεθαίνει όπου έμαθα να μην συνεργάζομαι καλά και να μην βοηθάω την εταιρεία όπως μπορώ, πάντα σε βαθμό που θεωρώ ότι στην ιδανική κατάσταση θα έπρεπε να κάνω. Έμαθα να μην εξελίσσομαι ουσιαστικά ή έστω βαρέθηκα και τεμπέλιασα. Και τώρα θερίζω ότι τόσα χρόνια έσπειρα.

Στη προσπάθεια για αλλαγή το βιογραφικό μοιράζεται παντού χωρίς καμία ελπίδα για απάντηση ή έστω μια βαθιά χωρίς δυνατή φωνή πλέον να ψιθυρίζει πιο αχνά και από οποιοδήποτε ήχο "ίσως και να τους αρέσει και θα σε ζητήσουν για μια συνέντευξη". Τρεις φορές σε 6 χρόνια εμφανίστηκε η ευκαιρία, το στατιστικό βελτιώθηκε όταν στη μία, άλλο έγραφε η αγγελία και εν τέλη άλλο ζητούσαν. Στις άλλες δυο όμως μάλλον η ανικανότητα ήταν τουλάχιστον λαμπερή. Μάλλον ταλέντο είναι. Εμφανής αποτυχία και στις δύο, στη μία με αποτυχημένο υλικό όπως τόσα χρόνια στην εργασία μου φροντίζω να παράγω και στη δεύτερη αποτυχημένη παρουσίαση του εαυτού μου όπως εύλογα καταλαβαίνω. Ή μήπως τελικά δεν ήταν αποτυχία και τελικά "εκεί φίλε ανοίκεις, εκεί χαμηλά γιατί οι επιτυχόντες, φίλε, είναι καλύτεροι όπως και να το κάνεις". Μάλλον αυτό είναι η αλήθεια που κανείς δε θέλει να παραδεχθεί. Είναι καλύτεροι από εμένα.-

Και τώρα τι κάνω; Προσπαθώ να λύσω το πρόβλημα ιδιωτικά, μόνος μου, με δική μου πρωτοβουλία. Τρέχω, ψάχνω, μιλώ, πράττω δημιουργώ, μαθαίνω νέα πράγματα. Αποτέλεσμα... μηδέν. Πάλι αποτυχία. Και πάλι, προσπαθώ να φτιάξω την ψευδαίσθηση που έμαθα ή ακόμα καλλιεργώ από μικρός ότι είμαι ικανότατος άνθρωπος αλλά πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε αποτυχίες για τον ένα ή άλλο λόγο. Μια κατεύθυνση του φταιξίματος σε άλλους παράγοντες ή ανθρώπους. Πάντα οι άλλοι φταίνε. Δεν είναι έτσι όπως και να το κάνεις πάντα. 

Πρέπει να ξυπνήσω μια μέρα, ένα λεπτό και να πω, να καταλάβω, να χωνέψω, ότι τουλάχιστον αυτή τη δεδομένη στιγμή είμαι απλά στο αποκορύφωμα της ανικανότητας τουλάχιστον εργασιακά. Μπορεί να βλέπω ανθρώπους γύρο μου που να θεωρώ και ο ίδιος ότι είναι ανίκανοι αλλά σίγουρα υποπέφτω στο φαινόμενο dunning krugger, απλά δεν αναγνωρίζω την ικανότητά τους σε άλλους τομείς που ο ίδιος σε εκείνους τους τομείς είμαι παντελώς άχρηστος. Στο δικό μου τομέα απλά βρίσκομαι στη βάση, ίσως και πιο κάτω ενώ νομίζω ότι είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Γιατί με κρατάνε στην εταιρία που βρίσκομαι; Μα είναι τόσο απλό, γιατί δεν έχουν ψάξει ποτέ για κάτι περισσότερο ή καλύτερο, γιατί δεν τους κοστίζω όσα θα κόστιζε ένας πραγματικά καλός, εργατικός, ικανότατος άνθρωπος. Έτσι χωρίς να το θέλω ποτέ κατάφερα να τους κοροϊδέψω βασισμένος στην άγνοιά τους ότι είμαι κάποιος που έχει γνώσεις, όταν στην πραγματικότητα έχω μόνο ελλιπείς, μισές, χαλασμένες βασικές γνώσεις, χωρίς καμία δυνατότητα πραγματικής βελτίωσης γιατί απλά δεν μου αρέσει η όλη κατάσταση.

Και τι μου αρέσει να κάνω; Το προσπάθησα, όπως έγραψα παραπάνω και αυτό που μου αρέσει. Νομίζεις ότι πέτυχα; Πώς γίνεται κάποιος ανίκανος να πετύχει; Δεν γίνεται και η ζωή το επιβεβαίωσε. Η χειρότερη και πιο σκληρή αλήθεια είναι πως χωρίς βοήθεια δε θα ξεκίναγα καθόλου. Χωρίς τα μέσα που εμφανίστηκαν από το πουθενά, δε θα έφτανα ούτε στο πρώτο ψήγμα βηματισμού. Χάριν σε άλλους επιβιώνω όπως και να έχει. Τεσσερισήμισι χρόνια ζωής και η επιβίωση βασίζεται ουσιαστικά σε τρίτους. Τα δικά μου έσοδα ξοδεύονται σε χαζομάρες ευμάρειας χωρίς ουσιαστική συνεισφορά σε κάποιον άλλο. 

Από εδώ και πέρα; Από αυτή τη στιγμή και ύστερα τι γίνεται; Μυαλό βάζω; 

Θέλω να βάλω μυαλό και να καταφέρω να γίνω κάποιος ιδιαίτερος άνθρωπος σε κάτι. Ας είναι ότι θέλει. Αλλά τι; Δε μπορώ να ακούω πλέον "έχεις δυνατότητες" κλπ κλπ. Όλα αυτά με οδήγησαν σε συναπτές αποτυχίες ζωής σχεδόν στα πάντα. Πως να βρω ένα τρόπο να ξεπεράσω όλα τα εμπόδια και σε μια τέτοια ηλικία να προχωρήσω σε κάτι καλύτερο; Μήπως να το ρίξω πάλι στις καταστάσεις; Οι καταστάσεις ομολογουμένως δυσκόλεψαν για όλη τη χώρα και εγώ δε θα είμαι η εξαίρεση της καταστροφής αυτής. Αλλά πως το παλεύουν, πως καταργούν τη συνήθεια της ημιμάθειας και επικεντρώνονται στην ολοκληρωμένη εκπαίδευση μιας κατάστασης. 

Κάπου κάπου η ελπίδα αναπηδά και έρχεται να πει "κάτι θα γίνει, όλα καλά θα πάνε". Δεν αμφιβάλω ότι μπορεί εν τέλη να είναι και έτσι, όμως θέλω να κινηθώ κατάλληλα και να μην αφήνω την κατάσταση να με κοιμίζει σε αυτό το λήθαργο της ανικανότητας που επιβραβεύεται καθημερινώς από τη ζωή και "ανωτέρους" .

Να, ακόμα και τώρα βαρέθηκα να γράφω, θέλω να σταματήσω εδώ και να μη συνεχίσω άλλο αυτό το κείμενο. Να τα σκέφτομαι και να μη τα ολοκληρώνω. Όπως όλα άλλωστε στη ζωή μου. Το μόνο που κατάφερνα ποτέ να ολοκληρώσω ήταν τα συναρμολογούμενα και αυτό πρόχειρα πρόχειρα και τσαπατσούλικα. Για αυτό το ολοκλήρωνα. Απορώ γιατί κανείς δε μου είπε τότε ότι το αεροπλανάκι του παιδιού που ήταν τόσο καλοφτιαγμένο ήταν έτσι επειδή, το πάλεψε, το πρόσεξε, έμαθε να βρίσκει  λύσεις εκεί που εγώ βιαζόμουν να σκοντάψω.

Ε.. Σκόνταψα πολλές φορές και σηκώθηκα πολλές φορές. Τι θα γίνει όμως πότε θα κοιτάξω πίσω και θα βρω έναν πραγματικά καλό τρόπο να μην ξανασκοντάψω στην ίδια διαδικασία που τόσα χρόνια με σταματάει;

Δεν ξέρω... απλά μιζεριάζω, αντίθετα με άλλες φορές που χαμογελούσα. Μιζεριάζω όπως όλοι και πολύ χειρότερα, κοιτώ κάτω και έχω το ύφος όλων.

Απλά θέλω να καταφέρω και πραγματικά πιστεύω ότι δεν μπορώ αν και πάλι όπως ο χαζός που δεν ξέρει το ηττήθηκε θα προσπαθήσω ακόμα πολλές φορές.