Η «μοναξιά» της επιτυχίας

Χθες συνάντησα έναν παλιό γνωστό. Τόσο παλιό που τότε δεν τον γνώριζε κανείς. Τότε που απλά προσπαθούσε και ήταν στο μέγιστό του πάθος, ίσως, να κατακτήσει τον κόσμο ή απλά τα όνειρά του. Δεν τον γνώρισα τότε πολύ και ένα γειά τι κάνεις πως είσαι είπαμε τώρα. Ήμουν μαζί με έναν άνθρωπο που το αγαπάει και τον θαυμάζει όμως. Μακάρι να είχε χρόνο πλέον να σταθεί δυό λεπτά παραπάνω αλλά δεν το λέω σαν παράπονο παρά μόνο σαν επιθυμία.

Ξέρεις, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν τον βλέπεις σαν τον μεγάλο και επιτυχημένο που κατάφερε με τόσο κόπο να γίνει. Τον βλέπεις ακόμα σαν τον δικό σου άνθρωπο τότε που καθίσατε στην καφετέρια να μιλήσετε για τις πρώτες σας δουλειές και την συνεργασία σας. Τον βλέπεις πάντα με την σχέση που αναπτύξατε ή είχατε. Σαν τον φίλο σου, σαν τον αδερφό σου, τον συγγενή σου ή τον άγνωστό σου. Σαν αυτόν που αγάπησες και άφησες ή σε άφησε, σαν κάθε άλλο άνθρωπο που θα είχες, αν ήταν κοντά σου.

Τον θαυμάζεις, τον φωνάζεις και πολλές φορές θα ήθελες και εσύ να είσαι εκεί δίπλα του να τον χειροκροτήσεις και να νιώσεις τόσο περίφανος για όσα εκείνος ο άνθρωπος κατάφερε. Θες να του κολλήσεις πολλές φορές το μπράβο και να εκφράσεις την γουσταρισμένη σου κριτική γιατί ακόμα είναι εκείνος που γνώρισες πριν χρόνια, που τον βοήθησες και σε βοήθησε.

Όμως μου θύμισε τι σημαίνει να έχεις επιτυχία, τι σημαίνει να σε θαυμάζει ο κόσμος και να ζεις πάνω στο άστρο σου καβάλα. Αν δεν φεγγίζει κάποιοι θα το πουν και καλάμι αλλά μου θύμισε την εποχή των άστρων. Την εποχή που χάθηκε κάπως, εκεί που άλλαξαν οι συνήθειες και τα θέλω. Εκεί που η ζωή έφερε καινούρια και διαφορετικά τοπία στην διαδρομή. Σε εκείνη την προηγούμενη εποχή που μοναξιά δεν έχεις μέχρι να έχεις.

Μου θύμισε πόσο μόνος νόμιζα ότι δεν ήμουν. Τότε που δεν είχα χρόνο για κανέναν και καμιά, τότε πού όλα έτρεχαν γοργά και η ζωή φαινόταν να μικραίνει τις χρονιές. Είναι ψέμα πως στην κορυφή είναι μοναχικά. Μην ψάχνεις κάποια συγκεκριμένη, υπάρχουν πολλές ως και αμέτρητες. Αλλά η κορυφή σου είναι εκεί που σ’ αναγνωρίζουν και σε γνωρίζουν όλοι, εκεί που θέλουν να εμπνευστούν και να σε βιώσουν, από εδώ και από εκεί να σε νιώσουν. Να πάρουν λίγο από την γνώση σου, λίγο από την σχέση σου, λίγο από την δόξα σου, λίγο να σταθούμε δίπλα σου. Είναι τότε που έχεις παντού αμέτρητους φίλους, που μπορείς σε κάθε σου βήμα να μιλήσεις με κάποιον, να κάνεις παρέα με άλλον, να σε ψάξουν, να σε βρουν, να σε κυνηγήσουν και ισως και μαζί σου να κοιμηθουν.

Είναι τότε, μου θύμισε, που δεν έχεις χρόνο για αυτούς που σε αγαπάν και επιλέγεις από αυτούς που αγαπάς, τους λιγότερους να δεις. Η ζωή σου τρέχει και το κοινό σου σε ζητά. Η δουλειά μπορεί να μην σε αντέχει γιατι ο κόσμος σε μεθά.

Πότε θα είναι το επόμενο ραντεβού, πότε θα είναι η επόμενη επιτυχία, πότε θα είναι το breakthrough πότε θα πάλι θα σε ψάχνουν με μανία. Ε πως λοιπόν να χωρέσεις όλο αυτό το συφερτό σε εικοσιτέρεις ώρες, πώς να απολαύσουν των ματιών σου οι κόρρες όσα θα ήθελες να δεις, όσα θα ήθελες να προλάβεις, όσες υποχρεώσεις να αναλάβεις.

Ετσι είναι η ώρα να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω, να περιμένουν την απόφασή σου να αλλάξεις τα προσκύνιά σου. Τότε που θα έχεις χορτάσει την επιτυχία και θα ψάχνεις πάλι την χαμένη ευτυχία, που καταλαβες ότι είχες. Είναι ο καιρός που οι φίλοι και όσοι αγαπάνε θα σταθούν στο πλευρό σου, να λίγο όμως πιο μακριά να μην εμποδίζουν το διαβατό σου. Να σε παρακολουθούν σε κάθε σου βήμα πως θα είσαι τόσο ωραίος, τόσο καλός και τώρα θελκτικός.

Σήμερα ξέρω ότι έκαναν υπομονή μέχρι να κατέβω από την τότε μου σκηνή που δεν είχα χρόνο για κανένα παρά μόνο για εμένα. Αυτό λέω και σήμερα σε όλους που θέλουν να σου μιλήσουν να σου συζητήσουν, να ακούσουν από εσένα τα νέα τα ωραία. Πως χρειάζεται υπομονή γιατί σε αυτές τις στιγμές, τις ώρες, τις χρονιές είμαστε μόνοι αλλά υποχρεωμένοι και μεθυσμένοι. Χωρίς χρόνο για την ευρύτερη αγάπη που θα έρθει στην συνέχεια στο παρακάτω μονοπάτι.

Γιατί στην επιτυχία, κανείς δεν είναι μόνος αλλά τρέχει γρήγορα ο χρόνος και η ψυχή θα κουραστεί και δεν θα θέλει να «εργαστεί» παρά μόνο να ικανοποιηθεί. Τότε βρήκαμε πάλι τον χρόνο, την όρεξη χωρίς κανέναν φθόνο να μιλήσουμε για όσα έγιναν και όσα έρχονται γιατί πλέον όλα ελέγχονται.

Θα έρθει η μέρα που τα δυο λεπτά θα γίνουν ένας καφές και μια παρέα και θα τα πίνουμε πάλι θυμούμενοι όλα τα ωραία. Και δεν χρειάζεται να είναι και κάθε μέρα αρκεί μια στιγμή και θα το ζήσουμε πέρα για πέρα.

Υπομονή, όποιος μας αγαπά μένει και μας περιμένει. Θέλει να μας ακούσει και να μας βιώσει. Θα στεναχωρηθεί που δεν θα είναι πάντα εκεί μαζί αλλά πιο πολύ θα ευχαριστηθεί όταν η «μοναξιά» τελειώσει και ίδιος αναζητηθεί.