Έχω χάσει το ikigai μου...

Ikigai (生き甲斐, lit. 'a reason for being') is a Japanese concept referring to something that gives a person a sense of purpose, a reason for living.

Θα ήθελα να ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό και τι έχει πάει λάθος σε όλα αυτά. Από το προηγούμενο καλοκαίρι σκέφτομαι πόσο έντονα θέλω να τελειώσουν όλα να μην υπάρχει τίποτα. Όμως...

Όμως σκέφτομαι όσους μείνουν πίσω και αυτό με σταματάει από όλα και παραμένω εδώ και προσπαθώ να δώσω μια συνέχεια σε ότι δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα να υπάρχει. Όλα μοιάζουν τόσο μάταια πλέον χωρίς κανέναν σκοπό και  λόγο. Πάντα ένα τεράστιο "γιατί" να αιωρείται χωρίς καμία απάντηση. 

Θυμάμαι από πολύ μικρός να έχω αυτήν την απορία, αν κάποια στιγμή βρεθείς μπροστά σε έναν κριτή, τι θα ήθελες να τον ρωτήσεις(ήταν ένα τραγούδι τότε που μου το δημιούργησε και αυτό). Σκέφτηκα πολλές ερωτήσεις ίσως όπως όλοι μας αλλά πάντα καταλήγω σε μια μόνο λέξη, "γιατί;". Μεγαλώνοντας έδωσα μόνος μου μια απάντηση που ίσως έδινε και ο άλλος ή ο καθένας, "έτσι". Σε μια ασαφή ερώτηση μια ασαφή απάντηση. Και πως να ρωτήσεις τα πάντα άλλωστε με μια ερώτηση μόνο. Ίσως γίνεται και ίσως δεν γίνεται. Έτσι τα πάντα μένουν αναπάντητά και πορεύομαι με ό,τι μπορώ να γνωρίζω ή έχω δικαίωμα έστω. 

Όλα γίνονται εικόνα στο θέμα ή στην ανάγνωση των δυσάρεστων ( ευχάριστων για εμένα) νέων. Γονείς να καταστρέφονται ψυχικά και σωματικά, ίσως και ακούσια να ορίζουν το τέλος τους θεωρώντας ότι απέτυχαν ενώ η αποτυχία είναι κυριολεκτικά όλη δική μου. Φίλοι να στεναχωριούνται και να συνεχίζουν την ζωή τους, όσοι αγαπάνε να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους...

Τα πέρασα και εγώ, γνωστούς και φίλους λίγους δεν έχω χάσει, αντιθέτως παραπάνω από όσους θα έπρεπε, φαντάσματα πλέον του παρελθόντος. Καμιά φορά σκέφτομαι τους δικούς τους πως κατάφεραν να επιβιώσουν και πως υπάρχουν ακόμα. 

Μετά σου λέει, η πιθανότητα να υπάρχεις και να δημιουργηθείς είναι μια στα πόσα δισεκατομμύρια. Όχι μόνο γιατί ήσουν το πιο δυνατό αλλά και γιατί υπάρχουν ένα σωρό άλλοι παράγοντες που προσπαθούν να σταματήσουν την ύπαρξη σου. Κι όμως έχεις φτάσει σήμερα εδώ στα 45 σου και υπάρχεις ακόμα. Ίσως χωρίς σκοπό, χωρίς κανένα λόγο αλλά δημιουργήθηκες και κάποιοι σε αγαπάνε και σε θέλουν γύρω τους.

Γιατί όμως όλα αυτά να μην σου αρκούν να είσαι καλά και να είσαι δυναμικός και "σωστός" σε αυτήν την ζωή, σε αυτήν την κοινωνία;  Ίσως γιατί είναι απλά παιχνίδια του μυαλού μου, γιατί απλά δεν αφήνει να δω παρακάτω, να συνεχίσω, να δημιουργώ τον σκοπό της ύπαρξής μου. 

Θυμάμαι πριν χρόνια που έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ και όταν ο ρεπόρτερ ήταν να πάει να μιλήσει με τους μακροβιότερους ανθρώπους στην Ιαπωνία οι συνεργάτες του τού είπαν να τους ρωτήσει ποιο είναι το ikigai τους. Ο καθένας είχε ένα διαφορετικό να τον κρατάει στην ζωή και να το ζει καθημερινά. Θυμάμαι, ένας ήθελε να βουτάει κάθε μέρα στην θάλασσα όσο μπορεί πιο πολύ και μια κυριούλα να θέλει να βλέπει να τρισέγγονά της κάθε μέρα να μεγαλώνουν. Τι ωραίοι λόγοι να ζεις. 

Έχω χάσει λοιπόν το ikigai μου, δηλαδή ναι, κάποτε είχα. Απλά μου φαίνεται ανόητο και ανούσιο εδώ και τόσο καιρό. Ίσως να μην ήταν ποτέ σημαντικό και να ήταν επιφανειακό. Ίσως απλά να ήταν μια βλακεία, ίσως και να το ξαναβρώ. Ελπίζω δηλαδή και αυτό προσπαθώ κάθε μέρα αλλά δεν είναι ότι έχω και καμιά όρεξη για αυτό.

Το αστείο είναι οι γύρω που όλα αυτά τα θεωρούν σαν να μην υπάρχουν και ίσως να μην τους αγγίζει. βέβαια δεν ξέρεις τι σκέφτεται ο καθένας. Δεν ξέρεις από που θα σου έρθει που λέμε. Εκεί που όλα είναι τέλεια, ξαφνικά αποκαλύπτονται καταστάσεις και πράξεις που δεν ήξερες ότι μπορούν να υπάρχουν. 

Αλλά τι σημασία έχουν άλλωστε όλα αυτά. Ο καθένας ζει με τον δικό του σκοπό και ikigai απλά εγώ ψάχνω ακόμα να το βρω γιατί το έχασα και δεν ξέρω που είναι ούτε τι να κάνω!