Η πραγματικότητα του Χόλιγουντ είναι όμορφη αλλά χαζή

Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσο φταίω εγώ, πως όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου, στα συναισθήματά μου είναι μόνο δικές μου επιλογές. Μετά σε θυμάμαι,

Θυμάσαι τότε που σε έβρισκα το πιο όμορφο πλάσμα σε ολόκληρο το σύμπαν. Κι ας μην ήξερα τίποτα πέρα από την κοινωνία μου. Εσένα έβλεπα ότι πιο όμορφο υπάρχει. Ή τότε που σου έλεγα πόσο με ερεθίζει το έξυπνο μυαλό σου και με κοίταγες με ανοιχτό το στόμα. Πως μπορεί κάποιος να ερεθίζεται από αυτό; Θυμάσαι τότε που ζήλευες ότι άλλη ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και προσπαθούσα να σου δώσω να καταλάβεις ότι το είχες καταπατήσει, ότι ήσουν τα πάντα, ότι ήσουν η ηρεμία της ψυχής μου, ήσουν η πνοή της ζωής μου. 

Θυμάσαι όμως και πότε σταμάτησες να τα βλέπεις όλα αυτά; Άρχισαν να σβήνουν ένα ένα, ή απλά χάθηκαν μια μέρα η μια βραδιά; Θυμάσαι πότε το βλέμμα σου πλανήθηκε αλλού; Πότε η τύχη σου άρχισε να αλλάζει να παίρνει νέες σκέψεις και δρόμους. Θυμάσαι ότι δεν ήθελα να το δω; 

Ψάχνω στιγμές που όλα αυτά ήταν εμφανή, κάθε μέρα με τρώει το τι έκανα και σε απομάκρυνα γιατί δε μπορεί να φταις εσύ, εσύ είσαι τέλεια. Μα ξέρω, θα μου πεις  ότι δεν είναι έτσι ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος και δεν ξέρεις πότε άρχισες να φεύγεις. Όχι, όχι, όχι αλλά μέσα μου καταπίεζα το όχι, έβαζα και εγώ το χέρι μου στο τέλος μας. Γιατί θεωρούσα βέβαιο πως πλέον φεύγεις, ήταν απλά θέμα χρόνο να εξαφανιστείς. Μια δικαιολογία ήθελες, μια δικαιολογία τόσο δα μικρή και θα πετούσες αλλού. Θα εξαφανιζόσουν και έτσι δε σε σταμάτησα. Ίσως έχω απογοητευτεί με μένα με το είναι μου ολόκληρο, ίσως είναι γραμμένο όλο λάθος. Και σε άφησα να φύγεις χωρίς να πω πολλά. Δεν δάκρυσες, νομίζω δεν σε ένοιαζε, αντίθετα χάρηκες που με ξεφορτώθηκες τόσο εύκολα χωρίς πολλά πολλά. Πλέον ήμουν ένα βάρος που έσερνες άθελά σου. 

Νομίζω εγώ το προκάλεσα όλο. Μα, αλήθεια σου φωνάζω, θέλω να μην ζω έτσι, θέλω να μην σ άφηνα να φύγεις αλλά είναι αντίθετο με το κακογραμμένο μου "είναι".  "Άφησε τον άλλο ελεύθερο να κάνει ότι θέλει" λέει και επιτάσσει. Αλλά ποιος θέλει να είναι πραγματικά ελεύθερος; Η ελευθερία δεν αφήνει χώρο για διεκδίκηση και χωρίς διεκδίκηση πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ερωτευμένοι, πιστεύουμε ότι όσα ζήσαμε δεν υπάρχουν πλέον.  

Σ΄ άφηνα να φύγεις μήνες χωρίς να κάνω τίποτα, τόσο που το βλέμμα της απέχθειας σου το συνήθισα. Τόσο που της προτροπές σου να αλλάξω μορφή της προσπέρασα. Δεν έπρεπε σκέφτομαι. Όταν σε προτρέπει να αλλάξεις, προσπαθεί να σε φέρει να μοιάσεις σε ένα νέο φλερτ που έχει εμφανιστεί μήπως και σώσει την παρούσα κατάσταση. Όμως τότε είναι ήδη αργά γιατί το "είναι" μας δεν αλλάζει, δεν μετατρέπεται σε μια μέρα, ένα δυο τρεις μήνες.  

Και τώρα; Τώρα στο λέω σε μισώ. Δε θέλω, αλλά βγαίνει από μέσα μου. Και θέλω τόσο να έρθεις να το σταματήσεις, να μην συμβαίνει άλλο, να κλείσεις τις πληγές που δεν σταματούν να τρέχουν, αυτές που κρατάς ανοιχτές τόσο καιρό και δε μ' αφήνεις να επουλώσω. Και τώρα δε θέλω να τις κλείσω, θέλω να τις κλείσεις εσύ. Μα τι σκέφτομαι πάλι. Στο ντεμί θα σκεφτείς, δε θα ακούσεις την καρδιά σου δε θα σκεφτείς τίποτα πέρα από όλο το δηλητήριο που πότισες αυτή την αγάπη σου. Για αυτό σε μισώ γιατί δε θα έρθεις, θα φύγεις δειλά δειλά για να κρατήσεις μια ηλίθια ανάμνηση χολιγουντιανής βλακείας. 

Δε θα είσαι πια ότι πιο όμορφο είχα, δε θα είσαι ότι καλύτερο είχα, δεν θα είσαι τίποτα. Σβήνω την ανάμνηση σου κάθε μέρα από ότι υλικό υπάρχει, από ότι μοιραστήκαμε και σε θυμίζει ακόμα. 

Μόνο από μέσα μου δε μπορώ να σε σβήσω. Μόνο από εκεί που ζεις και ανθίζεις ακόμα και δε μπορώ να δηλητηριάσω την ίδια μου την καρδιά, την ίδια μου την ψυχή, το ίδιο μου το είναι, αυτό που νόμιζες τόσο παθιασμένα ότι ανήκε σε άλλη. Μόνο από εκεί και με τρώει, με καίει. 

Φταίω λοιπόν... Φταίω που τα έφερα όλα αυτά εδώ και δε ξέρω πως θα τα ξαναζήσω.