Ένα παραλήρημα

 37 37,5 37,8 και τώρα πλέον δεν ξέρω πόσο, δεν κοιτώ. Γράφω από το κινητό για δεν έχω τη δύναμη να σηκωθώ, ούτε το σθένος να ανοίξω την οθόνη. Και το μόνο που σκέφτομαι είσαι εσύ. Και δε μπορώ να στο πω, δε μπορώ να σου δείξω τα δάκρυα που καίνε τα μάγουλα. 

Μάλλον ψήνομαι κι άλλο, και το μόνο που επιθυμώ είναι να σε ακούσω. Δε θα περάσει, αλλά καταλαβαίνεις σίγουρα πως νιώθω. Ίσως και όχι βέβαια, λογικά πλέον δεν σε νοιάζει, είσαι αλλού περνάς καλά. 

Όμως κάθε μέρα μου λείπεις και τώρα μέσα σε αυτό το κάψιμο πάρ όλα τα ντεπον παραλήρω. Γιατί στο τέλος υπάρχεις μόνο εσύ. Δεν έχει σημασία τι λέω και τι κάνω τόσο καιρό, δεν έχει σημασία τι έχεις κάνει. Απλά είσαι μόνο εσύ, πάντα θα είσαι εσύ. 

Ξέρω ότι δε θα το διαβάσεις ή έτσι πιστεύω (βλέπεις; Έχω εσωτερικούς διαλόγους και γω) αλλά δεν πειράζει. Κι αν το δεις ίσως δεν θα επικοινωνήσεις.

Ένα παραλήρημα είναι, εδώ τώρα που καίγομαι, και η λογική δε βοηθά, το είναι μου σε φωνάζει, σε φωνάζει δυνατά. Θέλει να ακούσει τη ζέστη φωνή σου όπως τότε που δακρυζες για τη ζωή σου, όπως τότε που ήθελες να την αλλάξεις ίσως η έτσι είχα καταλάβει. 

Ένα παραλήρημα είναι και ότι και να σου καταλογίζω, όσα και να πω στο τέλος, εκεί μέσα μου βαθειά υπάρχεις εσύ και σου φωνάζω με τον λαιμό μου να σπάει από έρωτα και η ψυχή του να χάνει τα λογικά της. 

Ένα παραλήρημα είναι, ένα γράμμα μικρό για δεν αντέχω να γράφω τώρα που θα δάχτυλα μουδιάζουν.

Ένα σ....