Στον καύσωνα ενός Αυγούστου ίσως...

Εδώ που τα τσιμέντα μας πνίγουν, εδώ που η νύχτα εκείνου του Αυγούστου ίσως και Σεπτέμβρη αυτή η πόλη έβραζε κυριολεκτικά. Ένιωθες τους καυτούς τοίχους να καίνε το πρόσωπο σου και τα πεζοδρόμια να ανάβουν κάτω από τα πόδια. Μια τέτοια νύχτα έφτασε έξω από το σπίτι της και την περίμενε υπομονετικά να κατέβει. Δεν είχαν δώσει κάποιο ραντεβού ή ήταν κάποια συνήθεια. Του είχε ζητήσει απλά να έρθει να την δει για λίγο, τώρα που τον χρειαζότανε. Παράτησε τα πάντα, θα παρατούσε και τη ζωή του σε τέτοιες περιπτώσεις ίσα για να πάει να την δει ένα λεπτό και να φύγει. Αυτό για εκείνους ήταν αρκετό. 

Κατέβηκε από την ξαναμμένη πολυκατοικία της, με ένα απλό γκρι σορτσάκι και ένα λευκό φανελάκι. Τα μαλλιά της δεμένα, άβαφη και πανέμορφη όπως πάντα την έβλεπε. Ποτέ δεν είχε σημασία το πως θα φαινόταν σε άλλους σε όποια της στιγμη, για εκείνον ήταν πάντα το πιο όμορφο πλάσμα που μπορούσε να αντικρίσει ποτέ στη ζωή του όλη. Στα μάτια της έβλεπε την ψυχή της να μην είναι καλά, τα προβλήματα της καθημερινότητάς της την πίεζαν της δημιουργούσαν ατελείωτο άγχος και θλίψη. 

Ένα φιλί στα πεταχτά, μπήκαν στο αμάξι και πήγαν δυο στενά παρακάτω να είναι μόνοι τους. Πόσο μόνος βέβαια μπορείς να είσαι ανάμεσα σε αυτά τα μεγαθήρια τσιμέντου που σε περιτριγυρίζουν; Ίσως και πολύ. Άλλωστε ο καθένας είναι κλεισμένος στο δροσερό του διαμέρισμα, μπροστά σε μια οθόνη, η μπροστά σε έναν ανεμιστήρα ή τέτοια ώρα αργά στο κρεβάτι του να ξεκουράζεται για την ρουτίνα της επόμενης ημέρας πάλι.

Το ερκοντίσιον του αυτοκινήτου αποφόρτιζε λίγο την κατάσταση δροσίζοντας τους λιγάκι.  Στέκονταν εκεί δίπλα της να ακούσει όσα την βασάνιζαν μέρες τώρα στη ζωή της με την προσπάθεια να θέλει να βοηθήσει ή να δώσει την δική του συμβουλή. Τα προβλήματά της η αλήθεια είναι ότι στον καθένα θα μπορούσαν να φανούν αστεία ή μικρά. Όμως για εκείνη, αυτή τη στιγμή ήταν μεγάλα, και εκείνος το ένιωθε μέσα της το έβλεπε πάνω της. Ξέρεις, καμιά φορά δεν έχει σημασία αν το πρόβλημα σε μια γενική συζήτηση ή γενικευμένη κατάσταση φαίνεται μικρό, σημασία έχει πως το βιώνεις την κάθε σου στιγμή. Και εκείνος ήξερε πως ένιωθε στη ψυχή της εκείνο τον καιρό. 

Μίλησαν αρκετά είπαν πράγματα που τις επόμενες ημέρες βοήθησαν στη ζωή της στα προβλήματά της. Άλλωστε και εκείνη έτσι έκανε για εκείνον κάθε φορά που ήταν προβληματισμένος. Τα λόγια της πάντα τα ένιωθε σαν το πιο απαλό πιο ιαματικό χάδι στη ψυχή του. Αρκούσε η θετική της φωνή και όλα μπορούσαν να λυθούν δια μαγείας, ή ακόμα και οι μοναδικές της απόψεις και έξυπνες λύσεις που ήταν ακόμα γεμάτες ιδέες και δημιουργικότητα. 

Η ώρα πέρασε μιλώντας μέσα σε ένα χαμηλό αμάξι με ένα ερκοντισιον, σε μια αγκαλιά. Κάθισαν λίγο ακόμα ξαπλωμένοι στα καθίσματά τους. Το χέρι της ακουμπούσε το δικό του. Θα έλεγες ότι ήταν η στιγμή αυτή που το είναι τους μπλέχτηκε και έγινε κόμπος, έγινε ένα, έγινε δυνατό  να αντέξει σε όλα τα μελλοντικά σχέδια της πόλης αυτής. Κάθισαν εκεί ανάμεσα στην καυτή ζέστη του καλοκαιριού χωρίς να μιλάνε, σένα σημείο ασήμαντο αυτής της τεράστιας πόλης, ένα τίποτα στα πέρατα του κόσμου και του σύμπαντος. Όμως για εκείνον ήταν η ζωή του όλη, όσα είχε ζήσει μέχρι τώρα και όσα ήθελε να ζήσει παρακάτω. Έλπιζε ότι θα ήταν το ίδιο και για εκείνη. Η καρδιά του, ξέρω, χτυπούσε δυνατά βαθιά μέσα του κάθε φορά που την σκεφτόταν και την αντίκριζε.