Και ξαφνικά εγκλωβισμένος σε ένα γραφείο που δε μου αρέσει, σε μια δουλειά που δε μου αρέσει, σε ένα χώρο που εν τέλει δεν συμπαθώ. Εγκλωβισμένος σε μια χώρα, σε μια περιοχή, σε μια κατάσταση γενικότερα που χαλάει μέρα με τη μέρα. Ευτυχώς και δυστυχώς δεν είμαι μόνος. Σαν τους ανεξάρτητους μπορείς να πεις είμαστε πλέον πολύ σε αυτή τη κατάσταση. Δεν ξέρω για το αύριο, για το μετά, ούτε καν για το σήμερα. Πριν λίγο δε θα με πείραζε, η ελπίδα και το όνειρο για κάτι καλύτερο παρέμεναν, όμως έτσι ξαφνικά ξυπνώ από το όνειρο, χάνω την ελπίδα και το κίτρινο χαμογελαστό προσωπάκι, μαυρίζει και χάνει τα χαρακτηριστικά του μέσα μου. Για όλα φταίει η αναμονή. Περιμένω κάτι καλύτερο να καταφέρω να κάνω, αλλά όλο περιμένω και δεν κάνω. Μάλλον δεν είμαι εν τέλη ικανός να το κάνω και το συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα, σίγουρα όχι από δικές μου επιλογές και ηττοπάθειες. Αντιθέτως σκέφτομαι ότι κάποιο ταλέντο έχω ή κάποια ικανότητα έχω ή κάτι τέλος πάντων εδώ πέρα εκτός από το να εκνευρίζω ή να λογομα
Σχόλια