Παιδικές Σκέψεις

Θέλω τόσα να σου γραψω
Θέλω τόσα να σου πω
Κι όμως με εμποδίζεις
Και η αλήθεια είναι δεν τολμώ

Το σωμα το μυαλο σου
δυσκολα ας κατακτησω
Τη καρδια σου τη ζωη σου
θελω το ειναι σου να ζησω

Ομως δε τολμώ
Όμως δε κυνηγώ
Όμως θέατρο θα παίξω
Και θα σε φέρω εδώ

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
esy to egrapeses auto??
9 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:23 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

20 Χρόνια 27

Μαρτύριο και ευχή να ζεις στα καλύτερα σου χρόνια, να ζεις και να νομίζεις ακόμα πως η ζωή είναι αιώνια. Πώς να ξεπεράσεις και γιατί εκείνη την εποχή λες και άλλαξε κάτι λες και ήταν μια μπόρα μια βροχή ένα δάκρυ ένα χαμόγελο στην άκρη. Πέρασαν όμως μέρες, μήνες και χρόνια καταστάσεις και επεισόδια χιλιάδες αλλά τα περισσότερα χάθηκαν με σαν ένα πλοίο στις σποράδες. Μ’ αρέσει που έχω επηρεαστεί και γράφω τα κείμενά μου τραγουδιστά και ομοιοκαταληκτικά. Κάποιες φράσεις δηλαδή, όχι όλες θα μας αρχίσουν στις προσβόλες. Γελάω με όσα γράφω τα χαίρομαι και θέλω να τα μάθω να μην τα ξεχνώ σαν να είναι μια μέρα χθεσινή αμελητέα στην πραγματικότητα ίσως και μοιραία. Και πέρασαν 20 χρόνια αλλά παραμένω 27 τελικά, καθημερινά με τηλέφωνα φιλικά να θυμόμαστε κάποια από τα παλιά. Όχι σίγουρα όλα, ούτε εκείνη την σχέση την ριόλα. Και φύγανε και οι σχέσεις και ήρθαν οι υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήσαμε στον εαυτό μας. Μερικοί συμβιβαστήκανε και παντρευτήκανε ή και ευτυχίσανε μπορείς να πεις αφου αν το
Συνέχεια της ανάρτησης»

Η «μοναξιά» της επιτυχίας

Χθες συνάντησα έναν παλιό γνωστό. Τόσο παλιό που τότε δεν τον γνώριζε κανείς. Τότε που απλά προσπαθούσε και ήταν στο μέγιστό του πάθος, ίσως, να κατακτήσει τον κόσμο ή απλά τα όνειρά του. Δεν τον γνώρισα τότε πολύ και ένα γειά τι κάνεις πως είσαι είπαμε τώρα. Ήμουν μαζί με έναν άνθρωπο που το αγαπάει και τον θαυμάζει όμως. Μακάρι να είχε χρόνο πλέον να σταθεί δυό λεπτά παραπάνω αλλά δεν το λέω σαν παράπονο παρά μόνο σαν επιθυμία. Ξέρεις, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν τον βλέπεις σαν τον μεγάλο και επιτυχημένο που κατάφερε με τόσο κόπο να γίνει. Τον βλέπεις ακόμα σαν τον δικό σου άνθρωπο τότε που καθίσατε στην καφετέρια να μιλήσετε για τις πρώτες σας δουλειές και την συνεργασία σας. Τον βλέπεις πάντα με την σχέση που αναπτύξατε ή είχατε. Σαν τον φίλο σου, σαν τον αδερφό σου, τον συγγενή σου ή τον άγνωστό σου. Σαν αυτόν που αγάπησες και άφησες ή σε άφησε, σαν κάθε άλλο άνθρωπο που θα είχες, αν ήταν κοντά σου. Τον θαυμάζεις, τον φωνάζεις και πολλές φορές θα ήθελες και εσύ να είσαι εκεί δίπ
Συνέχεια της ανάρτησης»

Συγνώμη, μιζέρια!

Και ξαφνικά εγκλωβισμένος σε ένα γραφείο που δε μου αρέσει, σε μια δουλειά που δε μου αρέσει, σε ένα χώρο που εν τέλει δεν συμπαθώ. Εγκλωβισμένος σε μια χώρα, σε μια περιοχή, σε μια κατάσταση γενικότερα που χαλάει μέρα με τη μέρα. Ευτυχώς και δυστυχώς δεν είμαι μόνος. Σαν τους ανεξάρτητους μπορείς να πεις είμαστε πλέον πολύ σε αυτή τη κατάσταση. Δεν ξέρω για το αύριο, για το μετά, ούτε καν για το σήμερα. Πριν λίγο δε θα με πείραζε, η ελπίδα και το όνειρο για κάτι καλύτερο παρέμεναν, όμως έτσι ξαφνικά ξυπνώ από το όνειρο, χάνω την ελπίδα και το κίτρινο χαμογελαστό προσωπάκι, μαυρίζει και χάνει τα χαρακτηριστικά του μέσα μου.  Για όλα φταίει η αναμονή. Περιμένω κάτι καλύτερο να καταφέρω να κάνω, αλλά όλο περιμένω και δεν κάνω. Μάλλον δεν είμαι εν τέλη ικανός να το κάνω και το συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα, σίγουρα όχι από δικές μου επιλογές και ηττοπάθειες. Αντιθέτως σκέφτομαι ότι κάποιο ταλέντο έχω ή κάποια ικανότητα έχω ή κάτι τέλος πάντων εδώ πέρα εκτός από το να εκνευρίζω ή να λογομα
Συνέχεια της ανάρτησης»