"Οσα γράφω εγώ... "
Η διαλλακτικότητα και η σκέψη εντός του διαδικτυακού κόσμου που περιφέρομαι τόσα χρόνια, φαίνεται να είναι όλο και λιγότερη. Κρυμμένοι πίσω από τη μάσκα μας, βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας, χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα πέρα από τον εαυτό μας.
Η πραγματικές και ουσιαστικές συζητήσεις διαρκώς λιγοστεύουν και οι χρήστες κινούνται προς τις διαμάχες σαν να είναι ο καλύτερος τρόπος ζωής. Μπορεί πολλά να οφείλονται στο γραπτό λόγο, όμως ένα μεγάλο μέρος ξεπερνά ακόμα και αυτές τις παρεξηγήσεις. Οι διαχωρισμοί σε ομάδες ακόμα και σε μονάδες είναι αναπόφευκτες πια.
Μπορεί το ίντερνετ να ενώνει αλλά απομονώνει λόγο της μάσκας μας. Καθώς ο άλλος χρήστης δεν μπορεί να μας ενοχλήσει με κάποιο τρόπο πέραν του λεκτικού παίρνουμε την άδεια και εξαπολύουμε προς όλους πυρά χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο και ουσιαστική αιτία. Αδιαφορούμε εν' όλιγης για το ποιος είναι και τι έχει να πει.
Οι ομαδοποιήσεις, οι μοναχοποιήσεις και οι διασπάσεις είναι συνώνυμες και εντονότατες. Δεκάδες είναι οι κοινότητες που ξεκίνησαν φιλικά και αρμονισμένες και κατέληξαν να αλληλοσπαράζονται συνήθως για ασήμαντους σκοπούς και λόγους.
Θα έλεγε κανείς πως μέσα στο καθένα μας έχει φυτευτεί μια διαστρεβλωμένη έννοια της μοναδικότητας.
<< σκέψη: Εφ όσον δε το πιστεύω εγώ ή δε μου αρέσει ή δε το θεωρώ σωστό ή όλα αυτά μαζί και άλλα που τα βλέπω αντίθετα με μένα, τότε είναι κατακριτέο και ανάξιο για συζήτηση, είναι όσα μπορώ να του προσάψω. Η δική μου γνώμη μετρά μόνο και όσων έχουν επ' ακριβώς την ίδια με εμένα σε όλα τα θέματα. >>
Η πραγματικές και ουσιαστικές συζητήσεις διαρκώς λιγοστεύουν και οι χρήστες κινούνται προς τις διαμάχες σαν να είναι ο καλύτερος τρόπος ζωής. Μπορεί πολλά να οφείλονται στο γραπτό λόγο, όμως ένα μεγάλο μέρος ξεπερνά ακόμα και αυτές τις παρεξηγήσεις. Οι διαχωρισμοί σε ομάδες ακόμα και σε μονάδες είναι αναπόφευκτες πια.
Μπορεί το ίντερνετ να ενώνει αλλά απομονώνει λόγο της μάσκας μας. Καθώς ο άλλος χρήστης δεν μπορεί να μας ενοχλήσει με κάποιο τρόπο πέραν του λεκτικού παίρνουμε την άδεια και εξαπολύουμε προς όλους πυρά χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο και ουσιαστική αιτία. Αδιαφορούμε εν' όλιγης για το ποιος είναι και τι έχει να πει.
Οι ομαδοποιήσεις, οι μοναχοποιήσεις και οι διασπάσεις είναι συνώνυμες και εντονότατες. Δεκάδες είναι οι κοινότητες που ξεκίνησαν φιλικά και αρμονισμένες και κατέληξαν να αλληλοσπαράζονται συνήθως για ασήμαντους σκοπούς και λόγους.
Θα έλεγε κανείς πως μέσα στο καθένα μας έχει φυτευτεί μια διαστρεβλωμένη έννοια της μοναδικότητας.
<< σκέψη: Εφ όσον δε το πιστεύω εγώ ή δε μου αρέσει ή δε το θεωρώ σωστό ή όλα αυτά μαζί και άλλα που τα βλέπω αντίθετα με μένα, τότε είναι κατακριτέο και ανάξιο για συζήτηση, είναι όσα μπορώ να του προσάψω. Η δική μου γνώμη μετρά μόνο και όσων έχουν επ' ακριβώς την ίδια με εμένα σε όλα τα θέματα. >>
Σχόλια
Βασικά το τελευταίο διάστημα διαπίστωσα ότι ο γραπτός λόγος προκαλεί εύκολα παρεξηγήσεις για δύο λόγους:
1) δεν έχεις τον άλλο μπροστά σου για να δεις με τι ύφος λέει κάτι. Δεν μπορείς να δεις αν ο άλλος λέει κάτι για πλάκα χαμογελώντας ή αν το λέει σοβαρά. Τα emoticons ίσως βοηθάνε, αλλά μερικές φορές ένα χιουμοριστικό πείραγμα μαζί με ένα emoticon άλλοι το παίρνουν σαν πλάκα και άλλοι το παίρνουν σαν ειρωνεία, που χειροτερεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Δεν μπορείς να δεις την αντίδραση του άλλου, ώστε να δεις αν ενοχλήθηκε από κάτι και να επανορθώσεις άμεσα. Μπορεί ο άλλος να παρεξηγηθεί με ένα αστείο σου κι εσύ να μην το δεις ώστε να το "μαζέψεις", όπως θα γινόταν αν τον είχες μπροστά σου.
2) Αυτό που είπες, ότι δηλαδή κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία του Internet μερικοί βγάζουν τα απωθημένα τους.
Οι παραπάνω λόγοι είναι αυτοί που έχω κόψει πια την πολλή επικοινωνία με SMS, email και Facebook, προτιμώ να μιλάω από κοντά ή τηλεφωνικά με τους άλλους... Εξάλλου έτσι μάθαμε από μικροί, τότε που δεν υπήρχαν Facebook και τέτοια και είχαμε συνηθίσει να κάνουμε φίλους παίζοντας όλη τη μέρα έξω... Όχι μπροστά σε μια οθόνη.