20 Χρόνια 27

Μαρτύριο και ευχή να ζεις στα καλύτερα σου χρόνια, να ζεις και να νομίζεις ακόμα πως η ζωή είναι αιώνια. Πώς να ξεπεράσεις και γιατί εκείνη την εποχή λες και άλλαξε κάτι λες και ήταν μια μπόρα μια βροχή ένα δάκρυ ένα χαμόγελο στην άκρη. Πέρασαν όμως μέρες, μήνες και χρόνια καταστάσεις και επεισόδια χιλιάδες αλλά τα περισσότερα χάθηκαν με σαν ένα πλοίο στις σποράδες.

Μ’ αρέσει που έχω επηρεαστεί και γράφω τα κείμενά μου τραγουδιστά και ομοιοκαταληκτικά. Κάποιες φράσεις δηλαδή, όχι όλες θα μας αρχίσουν στις προσβόλες. Γελάω με όσα γράφω τα χαίρομαι και θέλω να τα μάθω να μην τα ξεχνώ σαν να είναι μια μέρα χθεσινή αμελητέα στην πραγματικότητα ίσως και μοιραία.

Και πέρασαν 20 χρόνια αλλά παραμένω 27 τελικά, καθημερινά με τηλέφωνα φιλικά να θυμόμαστε κάποια από τα παλιά. Όχι σίγουρα όλα, ούτε εκείνη την σχέση την ριόλα. Και φύγανε και οι σχέσεις και ήρθαν οι υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήσαμε στον εαυτό μας. Μερικοί συμβιβαστήκανε και παντρευτήκανε ή και ευτυχίσανε μπορείς να πεις αφου αν τους δεις ίσως και να τους ερωτευτείς για την αγάπη που έχουν στην οικογένειά τους, δεν ζουν και με την μαμά τους.

Όμως τα σημάδια φαίνονται για όποιον ξέρει και το μέσα κάπου υποφέρει, μπορεί και όχι, αφου αύριο θα φωνάζει πως ακόμα σαν 27αρης το ΄χει. Α ναι, είναι και το άλλο, με μπερδευουν για 37, χαίρομαι και γω και λεω να φτιάξω μια ταυτότητα να τρολλάρω την ανθρωπότητα πως ακόμα σε εμένα τα χρόνια δεν περάσαν μα μόνο οι εμπειρίες εμένα με φτιάσαν.

Εμπειρίες που ξεχάστηκαν, που χάθηκαν στο παρελθόν, νεύρα και στεναχώριες που δεν έμειναν μα θυμάμαι μόνο τις χαρές και τις όμορφες στιγμές. Ωραίες αναμνήσεις που δεν μπορείς σε εκείνες να γυρίσεις. Δεν είναι κάπως καταθλιπτικό; Να μην μπορείς να ζήσεις σε εκείνο τον κόσμο τον φανταστικό;

Φανταστικός τότε δεν ήταν, και την γκρίνια την είχα στο τσεπάκι ( κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) μόνο τώρα τα βλέπω πιο όμορφα πιο ωραία σαν να λησμονω την καλύτερη παρέα. Γιατί; Τώρα δεν έχεις φίλους; Τώρα δεν έχεις γνωστούς και παρέες; Τα έχω όλα πιστεύω και ας μην τόσο με λατρεύω. Ρεμάλι θα με πω και ντεμεκ ( σαν του σαλονικείς) αλήτη. Να ασχολούμαι με τα γραπτά μου τα ομοιοκαταληκτικά μου τα εκνευριστικά μου.

Είχα καιρό να γράψω κάτι, αλλά νομίζω γράφω ανόητα και ανώριμα. Μάλλον μένω στα 27 τότε που συνειδητοποίησα τι είναι όλα αυτά. Ποια θέλω να είναι η ζωή και τι να καταφέρω αλλά στην γωνιά μου βρίσκομαι για να ξέρετε γνώμη για όλα εκφέρω. Δε θα με έλεγα πλέον ξερόλα αλλά σίγουρα πετάγομαι σε όλα. Αν σε ξέρω. Αν δεν σε ξέρω, μην ξεχνάς είμαι μικρούλης, μόλις 27 τώρα μαθαίνω την ζωή και ακόμα ντρέπομαι. Αλλά αν σε ξέρω, περνάνε 20 χρόνια γρήγορα και σου κουνάω και το δάχτυλο σαν πατέρας μπορεί και να με θεωρήσεις σπαστικό και εκνευριστικό, λίγοι με λένε και γοητευτικό. Εδώ γελάμε για να μην πονάμε. Που να ακούσεις σήμερα κοπλιμέντο; Άντε γέρο να σε πουν και ραμολιμεντο. Να πω όμως ότι με νοιάζει; Τίποτα από αυτά δεν με ταράζει. Μόνο οι φίλοι θα τσαντιστούν που σοβάρεψαν γρήγορα, μεγάλωσαν και δεν θα το δεχτούν. Λες και τα χρόνια έχουν αυτή την σημασία, να γίνεις ότι θέλει η κοινωνία.

Οπότε λέω να μείνω στα 27 για ακόμα μια χρονιά, ακόμα μια ζωή, να ερωτευτώ ίσως όποια με κοιτάξει και στα συναισθήματα μου θελήσει να βουλιάξει. Μα η προηγούμενη ζωή στέκεται και λίγο παρακεί να φωνάζει πολλές φορές μην ερωτευτείς θα κλαις. Οπότε το φοβάμαι. Ισως πιο πολύ από όσο θέλω και τότε κάνω πίσω βήμα και δεν το παλέυω. Κάνω τον μυστήριο μπας και γοητευτεί καμιά και αναρωτηθεί τι θέλει τούτο το παιδί.

Η «μοναξιά» της επιτυχίας

Χθες συνάντησα έναν παλιό γνωστό. Τόσο παλιό που τότε δεν τον γνώριζε κανείς. Τότε που απλά προσπαθούσε και ήταν στο μέγιστό του πάθος, ίσως, να κατακτήσει τον κόσμο ή απλά τα όνειρά του. Δεν τον γνώρισα τότε πολύ και ένα γειά τι κάνεις πως είσαι είπαμε τώρα. Ήμουν μαζί με έναν άνθρωπο που το αγαπάει και τον θαυμάζει όμως. Μακάρι να είχε χρόνο πλέον να σταθεί δυό λεπτά παραπάνω αλλά δεν το λέω σαν παράπονο παρά μόνο σαν επιθυμία.

Ξέρεις, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν τον βλέπεις σαν τον μεγάλο και επιτυχημένο που κατάφερε με τόσο κόπο να γίνει. Τον βλέπεις ακόμα σαν τον δικό σου άνθρωπο τότε που καθίσατε στην καφετέρια να μιλήσετε για τις πρώτες σας δουλειές και την συνεργασία σας. Τον βλέπεις πάντα με την σχέση που αναπτύξατε ή είχατε. Σαν τον φίλο σου, σαν τον αδερφό σου, τον συγγενή σου ή τον άγνωστό σου. Σαν αυτόν που αγάπησες και άφησες ή σε άφησε, σαν κάθε άλλο άνθρωπο που θα είχες, αν ήταν κοντά σου.

Τον θαυμάζεις, τον φωνάζεις και πολλές φορές θα ήθελες και εσύ να είσαι εκεί δίπλα του να τον χειροκροτήσεις και να νιώσεις τόσο περίφανος για όσα εκείνος ο άνθρωπος κατάφερε. Θες να του κολλήσεις πολλές φορές το μπράβο και να εκφράσεις την γουσταρισμένη σου κριτική γιατί ακόμα είναι εκείνος που γνώρισες πριν χρόνια, που τον βοήθησες και σε βοήθησε.

Όμως μου θύμισε τι σημαίνει να έχεις επιτυχία, τι σημαίνει να σε θαυμάζει ο κόσμος και να ζεις πάνω στο άστρο σου καβάλα. Αν δεν φεγγίζει κάποιοι θα το πουν και καλάμι αλλά μου θύμισε την εποχή των άστρων. Την εποχή που χάθηκε κάπως, εκεί που άλλαξαν οι συνήθειες και τα θέλω. Εκεί που η ζωή έφερε καινούρια και διαφορετικά τοπία στην διαδρομή. Σε εκείνη την προηγούμενη εποχή που μοναξιά δεν έχεις μέχρι να έχεις.

Μου θύμισε πόσο μόνος νόμιζα ότι δεν ήμουν. Τότε που δεν είχα χρόνο για κανέναν και καμιά, τότε πού όλα έτρεχαν γοργά και η ζωή φαινόταν να μικραίνει τις χρονιές. Είναι ψέμα πως στην κορυφή είναι μοναχικά. Μην ψάχνεις κάποια συγκεκριμένη, υπάρχουν πολλές ως και αμέτρητες. Αλλά η κορυφή σου είναι εκεί που σ’ αναγνωρίζουν και σε γνωρίζουν όλοι, εκεί που θέλουν να εμπνευστούν και να σε βιώσουν, από εδώ και από εκεί να σε νιώσουν. Να πάρουν λίγο από την γνώση σου, λίγο από την σχέση σου, λίγο από την δόξα σου, λίγο να σταθούμε δίπλα σου. Είναι τότε που έχεις παντού αμέτρητους φίλους, που μπορείς σε κάθε σου βήμα να μιλήσεις με κάποιον, να κάνεις παρέα με άλλον, να σε ψάξουν, να σε βρουν, να σε κυνηγήσουν και ισως και μαζί σου να κοιμηθουν.

Είναι τότε, μου θύμισε, που δεν έχεις χρόνο για αυτούς που σε αγαπάν και επιλέγεις από αυτούς που αγαπάς, τους λιγότερους να δεις. Η ζωή σου τρέχει και το κοινό σου σε ζητά. Η δουλειά μπορεί να μην σε αντέχει γιατι ο κόσμος σε μεθά.

Πότε θα είναι το επόμενο ραντεβού, πότε θα είναι η επόμενη επιτυχία, πότε θα είναι το breakthrough πότε θα πάλι θα σε ψάχνουν με μανία. Ε πως λοιπόν να χωρέσεις όλο αυτό το συφερτό σε εικοσιτέρεις ώρες, πώς να απολαύσουν των ματιών σου οι κόρρες όσα θα ήθελες να δεις, όσα θα ήθελες να προλάβεις, όσες υποχρεώσεις να αναλάβεις.

Ετσι είναι η ώρα να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω, να περιμένουν την απόφασή σου να αλλάξεις τα προσκύνιά σου. Τότε που θα έχεις χορτάσει την επιτυχία και θα ψάχνεις πάλι την χαμένη ευτυχία, που καταλαβες ότι είχες. Είναι ο καιρός που οι φίλοι και όσοι αγαπάνε θα σταθούν στο πλευρό σου, να λίγο όμως πιο μακριά να μην εμποδίζουν το διαβατό σου. Να σε παρακολουθούν σε κάθε σου βήμα πως θα είσαι τόσο ωραίος, τόσο καλός και τώρα θελκτικός.

Σήμερα ξέρω ότι έκαναν υπομονή μέχρι να κατέβω από την τότε μου σκηνή που δεν είχα χρόνο για κανένα παρά μόνο για εμένα. Αυτό λέω και σήμερα σε όλους που θέλουν να σου μιλήσουν να σου συζητήσουν, να ακούσουν από εσένα τα νέα τα ωραία. Πως χρειάζεται υπομονή γιατί σε αυτές τις στιγμές, τις ώρες, τις χρονιές είμαστε μόνοι αλλά υποχρεωμένοι και μεθυσμένοι. Χωρίς χρόνο για την ευρύτερη αγάπη που θα έρθει στην συνέχεια στο παρακάτω μονοπάτι.

Γιατί στην επιτυχία, κανείς δεν είναι μόνος αλλά τρέχει γρήγορα ο χρόνος και η ψυχή θα κουραστεί και δεν θα θέλει να «εργαστεί» παρά μόνο να ικανοποιηθεί. Τότε βρήκαμε πάλι τον χρόνο, την όρεξη χωρίς κανέναν φθόνο να μιλήσουμε για όσα έγιναν και όσα έρχονται γιατί πλέον όλα ελέγχονται.

Θα έρθει η μέρα που τα δυο λεπτά θα γίνουν ένας καφές και μια παρέα και θα τα πίνουμε πάλι θυμούμενοι όλα τα ωραία. Και δεν χρειάζεται να είναι και κάθε μέρα αρκεί μια στιγμή και θα το ζήσουμε πέρα για πέρα.

Υπομονή, όποιος μας αγαπά μένει και μας περιμένει. Θέλει να μας ακούσει και να μας βιώσει. Θα στεναχωρηθεί που δεν θα είναι πάντα εκεί μαζί αλλά πιο πολύ θα ευχαριστηθεί όταν η «μοναξιά» τελειώσει και ίδιος αναζητηθεί.

Έχω χάσει το ikigai μου...

Ikigai (生き甲斐, lit. 'a reason for being') is a Japanese concept referring to something that gives a person a sense of purpose, a reason for living.

Θα ήθελα να ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό και τι έχει πάει λάθος σε όλα αυτά. Από το προηγούμενο καλοκαίρι σκέφτομαι πόσο έντονα θέλω να τελειώσουν όλα να μην υπάρχει τίποτα. Όμως...

Όμως σκέφτομαι όσους μείνουν πίσω και αυτό με σταματάει από όλα και παραμένω εδώ και προσπαθώ να δώσω μια συνέχεια σε ότι δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα να υπάρχει. Όλα μοιάζουν τόσο μάταια πλέον χωρίς κανέναν σκοπό και  λόγο. Πάντα ένα τεράστιο "γιατί" να αιωρείται χωρίς καμία απάντηση. 

Θυμάμαι από πολύ μικρός να έχω αυτήν την απορία, αν κάποια στιγμή βρεθείς μπροστά σε έναν κριτή, τι θα ήθελες να τον ρωτήσεις(ήταν ένα τραγούδι τότε που μου το δημιούργησε και αυτό). Σκέφτηκα πολλές ερωτήσεις ίσως όπως όλοι μας αλλά πάντα καταλήγω σε μια μόνο λέξη, "γιατί;". Μεγαλώνοντας έδωσα μόνος μου μια απάντηση που ίσως έδινε και ο άλλος ή ο καθένας, "έτσι". Σε μια ασαφή ερώτηση μια ασαφή απάντηση. Και πως να ρωτήσεις τα πάντα άλλωστε με μια ερώτηση μόνο. Ίσως γίνεται και ίσως δεν γίνεται. Έτσι τα πάντα μένουν αναπάντητά και πορεύομαι με ό,τι μπορώ να γνωρίζω ή έχω δικαίωμα έστω. 

Όλα γίνονται εικόνα στο θέμα ή στην ανάγνωση των δυσάρεστων ( ευχάριστων για εμένα) νέων. Γονείς να καταστρέφονται ψυχικά και σωματικά, ίσως και ακούσια να ορίζουν το τέλος τους θεωρώντας ότι απέτυχαν ενώ η αποτυχία είναι κυριολεκτικά όλη δική μου. Φίλοι να στεναχωριούνται και να συνεχίζουν την ζωή τους, όσοι αγαπάνε να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους...

Τα πέρασα και εγώ, γνωστούς και φίλους λίγους δεν έχω χάσει, αντιθέτως παραπάνω από όσους θα έπρεπε, φαντάσματα πλέον του παρελθόντος. Καμιά φορά σκέφτομαι τους δικούς τους πως κατάφεραν να επιβιώσουν και πως υπάρχουν ακόμα. 

Μετά σου λέει, η πιθανότητα να υπάρχεις και να δημιουργηθείς είναι μια στα πόσα δισεκατομμύρια. Όχι μόνο γιατί ήσουν το πιο δυνατό αλλά και γιατί υπάρχουν ένα σωρό άλλοι παράγοντες που προσπαθούν να σταματήσουν την ύπαρξη σου. Κι όμως έχεις φτάσει σήμερα εδώ στα 45 σου και υπάρχεις ακόμα. Ίσως χωρίς σκοπό, χωρίς κανένα λόγο αλλά δημιουργήθηκες και κάποιοι σε αγαπάνε και σε θέλουν γύρω τους.

Γιατί όμως όλα αυτά να μην σου αρκούν να είσαι καλά και να είσαι δυναμικός και "σωστός" σε αυτήν την ζωή, σε αυτήν την κοινωνία;  Ίσως γιατί είναι απλά παιχνίδια του μυαλού μου, γιατί απλά δεν αφήνει να δω παρακάτω, να συνεχίσω, να δημιουργώ τον σκοπό της ύπαρξής μου. 

Θυμάμαι πριν χρόνια που έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ και όταν ο ρεπόρτερ ήταν να πάει να μιλήσει με τους μακροβιότερους ανθρώπους στην Ιαπωνία οι συνεργάτες του τού είπαν να τους ρωτήσει ποιο είναι το ikigai τους. Ο καθένας είχε ένα διαφορετικό να τον κρατάει στην ζωή και να το ζει καθημερινά. Θυμάμαι, ένας ήθελε να βουτάει κάθε μέρα στην θάλασσα όσο μπορεί πιο πολύ και μια κυριούλα να θέλει να βλέπει να τρισέγγονά της κάθε μέρα να μεγαλώνουν. Τι ωραίοι λόγοι να ζεις. 

Έχω χάσει λοιπόν το ikigai μου, δηλαδή ναι, κάποτε είχα. Απλά μου φαίνεται ανόητο και ανούσιο εδώ και τόσο καιρό. Ίσως να μην ήταν ποτέ σημαντικό και να ήταν επιφανειακό. Ίσως απλά να ήταν μια βλακεία, ίσως και να το ξαναβρώ. Ελπίζω δηλαδή και αυτό προσπαθώ κάθε μέρα αλλά δεν είναι ότι έχω και καμιά όρεξη για αυτό.

Το αστείο είναι οι γύρω που όλα αυτά τα θεωρούν σαν να μην υπάρχουν και ίσως να μην τους αγγίζει. βέβαια δεν ξέρεις τι σκέφτεται ο καθένας. Δεν ξέρεις από που θα σου έρθει που λέμε. Εκεί που όλα είναι τέλεια, ξαφνικά αποκαλύπτονται καταστάσεις και πράξεις που δεν ήξερες ότι μπορούν να υπάρχουν. 

Αλλά τι σημασία έχουν άλλωστε όλα αυτά. Ο καθένας ζει με τον δικό του σκοπό και ikigai απλά εγώ ψάχνω ακόμα να το βρω γιατί το έχασα και δεν ξέρω που είναι ούτε τι να κάνω!

Τι είναι όμορφο στη ζωή

 Όμορφος είναι ο δροσερός ήλιος του πρωινού ή μιας ανοιξιάτικη ημέρας.

Όμορφη στη ζωή είναι η μέρα που ξυπνάς χαλαρά γεμάτος ενέργεια

Όμορφο στη ζωή είναι όταν ξυπνάς και την βλέπεις δίπλα σου να κοιμάται ήρεμη και γαλήνια. Να χαϊδεύεις τον ώμο της και να σου χαμογελάει στον ύπνο της. 

Όμορφο είσαι το άγγιγμα της στα δάκτυλα σου.

Όμορφο είναι το πρωινό στο κρεβάτι.

Όμορφη είναι η γεύση της πρώτης δαγκωνιας όταν πεινάς και απολαμβάνεις ένα αγαπημένο έδεσμα.

Όμορφη η στιγμή που σε κοιτάει γεμάτη αγάπη και ευτυχια.

Όμορφη είναι η δροσερή θάλασσα το καλοκαίρι.

Όμορφη είναι η ξάπλα στην σκιά μια ζεστή ημέρα.

Όμορφο είναι το αεράκι που σε δροσίζει σε μια παραλία. 

Όμορφο είναι το ηλιοβασίλεμα όταν εκείνη είναι δίπλα σου και ανακλά στο πρόσωπο της το χρυσάφι του ήλιου

Όμορφο είναι το νυχτερινό μπάνιο όταν σ αγκαλιάζει και παίζετε μέσα στο νερό.

Όμορφο είναι να νιώθεις το κορμί της πάνω στο δικό σου. Όμορφο είναι η απαλή αίσθηση του δέρματος της κάθε φορά που την αγκιζεις

Όμορφος είναι ο έρωτας της και όσα σε κάνει να νιώθεις κάθε φορά που είσαι κοντά σου.

Όμορφη είναι η στιγμή που γινόμαστε ένα.

Όμορφη είναι η πρώτη φορά που ο πόθος γίνεται πραγματικότητα. 

Όμορφος είναι ο ήχος τους έρωτα της

Όμορφη είναι η στιγμή που σε απολαμβάνει κλείνοντας τα μάτια της και νιώθεις την καρδιά της να χτυπά. 

Όμορφη είναι η στιγμή που οι φωνάξει από ευχαρίστηση.

Όμορφη είναι η αγκαλιά της.

Όμορφο είναι το χάδι της όταν ακουμπάει γυμνή το κεφάλι της στο στήθος σου.

Όμορφη είναι η στιγμή που περπατάτε σε μια βόλτα απογευματινή και την φιλάς χωρίς να το περιμένει.

Όμορφος είναι ο χορός.

Όμορφος είναι ο κόσμος που χορεύει. 

Όμορφη είναι η μουσική που σε παρασέρνει.

Όμορφη είναι η μουσική που σου θυμίζει την αίσθηση της, το χαμόγελο της, την αγάπη της.

Όμορφο είναι ένα δώρο χωρίς υλική αξία αλλά γεμάτο συναισθήματα και σκέψη.

Όμορφο είναι ένα βιβλίο το καλοκαίρι που θα γεμίσει την φαντασία εικόνες

Όμορφο είναι το καλοκαίρι.

Όμορφη είναι μια βόλτα ένα απόγευμα στην παραλία. 

Όμορφα είναι όταν ξεκινάς ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο. 

Όμορφο είναι όταν κάθεται διπλα σου χαμογελαστή.

Όμορφη είναι η κάθε καλή σκέψη που έχεις για εκείνη.

Όμορφο είναι όταν τη σκέφτεσαι και χαμογελάς.

Όμορφα είναι τα μάτια της όταν τα κοιτάς και βλέπεις την ψυχή της που λάμπει.

Όμορφη είναι μια βραδιά μπροστά στο τζάκι.

Όμορφα είναι το χιόνι, τα βουνά και τα δροσερά ποτάμια.

Όμορφες είναι οι ζέστες στιγμές του χειμώνα.

Όμορφα είναι τα μαλλιά της όταν τα χαϊδεύεις ένα χειμωνιάτικο βράδυ. 

Όμορφες είναι οι διακοπές.

Όμορφη είναι η ολοκλήρωση της αναμονής.

Όμορφη είναι αγάπη των ζώων όταν ορμάνε να σου δείξουν πόσο σε περιμένουν.

Όμορφες είναι οι στιγμές σε ένα περίπατο σε δάσος που ανακαλύπτεις έναν άγνωστο κόσμο κάθε φορά.

Όμορφο είναι ένα καυτό ντους.

Όμορφο είναι όταν σου κάνει έκπληξη και μπαίνει μαζι σου. 

Όμορφο είναι όταν την παρακολουθείς να ετοιμάζεται για το πρωί η για να κοιμηθεί. 

Όμορφη είναι η στιγμή που θα αγκαλιάσετε ο ένας τον άλλο για να κοιμηθείτε.

Όμορφο είναι το όνειρο που θα δεις διπλα της.

Το χειρότερο μελομακάρονο

Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με το σπίτι στολισμένο ένα Σάββατο που δεν είχα δουλειά να κάνω. Ο μικρός ήρθε και με βρήκε στο σαλόνι. Κρατούσε στο χέρι του ένα μελομακάρονο μισοδαγκωμένο. Πλησίασε λίγο μουτρωμένος και με ρώτησε αν το ήθελα. Τον ρώτησα, γιατί δεν το θέλει ο ίδιος και με κοίταξε. "Δε μου αρέσει ρε μπαμπα" μου γκρίνιαξε λιγάκι. "Δε μπορείς να πεις στη μαμά να τα φτιάξει όπως αυτά που παίρνουμε από το φούρνο;" ρώτησε κοιτάζοντας το, σαν να μην του άρεσε που έλεγε κάτι τέτοιο. "Αυτό δεν είναι τόσο ωραίο. Αφού μπορεί να φτιάξει καλύτερα;" συνέχισε το παράπονο του. Τον κοίταξα στην αρχή με μικρή απορία. Καταλάβαινα τι έλεγε και τι ήθελε καθώς ήξερα και 'γω ότι δεν είναι και τα πιο ωραία μελομακάρονα.

"Θέλω να πας και να βρεις το καλυτερότερο σου παιχνίδι, να το φέρεις εδώ και μετά θα πάμε μαζί στη μαμά να της πούμε να σου φτιάξει μελομακάρονα όπως σου αρέσουν, εντάξει;" Τα μάτια του έλαμψαν αλλά συνάμα μια απορία είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του. Φαντάζομαι θα σκεφτόταν τι σχέση έχει το παιχνίδι του με το μελομακάρονο. "Το καλυτερότερο;" με ρώτησε. "Ναι, το καλυτερότερο που έχεις, αυτό που αγαπάς πιο πολύ από όλα που δεν θες να χάσεις με τίποτα." 

Έφυγε τρέχοντας για το δωμάτιό του. Εκείνες τις ημέρες είχαμε ήδη πάρει το χριστουγεννιάτικο του δώρο και η αλήθεια είναι ότι όλη μέρα περνούσε παίζοντας μαζί του. Το είχε κάτω από το δέντρο και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από εκεί, παρά μόνο αν είχε κάποια ανάγκη ή αν τον φωνάζαμε για φαγητό ή οτιδήποτε άλλο. Η έκπληξή του ήταν μεγάλη όταν το πρωτοείδε καθώς δεν κατάλαβε πότε του το έφερε ο Άϊ Βασίλης. Άντε να του εξηγήσεις ότι ήταν λίγο πριν βγούμε εκείνο το βράδυ έξω που το είχα φυλαγμένο να μην το δει και βγήκα τελευταίος. Για τον Αϊ Βασίλη ήταν πάντα ψυλλιασμένος ότι κάτι δε πάει καλά, αφού όταν το είδε μας ρώταγε πως, τι, που, πότε και η δυσπιστία του φαινόταν. Αλλά από την άλλη σου λέει εμείς λείπαμε και αυτός το έφερε, άρα δεν είναι οι γονείς. Την είχε πατήσει κανονικά. Μας ξαναρώτησε τις επόμενες μέρες αλλά αρνηθήκαμε τα πάντα, δεν ξέρουμε τίποτα, απλά διάβασε το γράμμα. Το οποίο έδινε σε εμάς να πάμε στο ταχυδρομείο.

Αρκετά όμως φλυάρησα. Οι σκέψεις αυτές περάσανε αστραπιαία καθώς δεν άργησε πάρα πολύ να γυρίσει και ο χρόνος που πήρε είναι γιατί μάλλον δεν ήταν σίγουρος πιο να διαλέξει και γύρισε με δυο παιχνίδια. "Ένα πρέπει να διαλέξεις" του είπα. Τα κοίταξε και άφησε το ένα αυτοκινητάκι, που το είχε καταστρέψει μπορείς να πεις. Του έλειπαν χρώματα, ήταν ψιλοστραβωμένο και χτυπημένο. Ένα αμαξάκι από αυτά τα πολύ μικρά τα μεταλλικά. Κράτησε όμως το άλλο και μου έδειξε. "Αυτό είναι" μου είπε περιμένοντας να τον πάρω τώρα να πάμε στη μαμά. Ήταν ένα κίτρινο βαμβακερό κουκλάκι χρωματισμένο σα να φορά πιτζάμα, μαλακό και όχι πολύ μεγάλο. Είχε μακριά πόδια, μικρά χέρια, φουντωτά μαλλιά σα ράστα κάπως αφού ήταν όλα φτιαγμένα απο βαμβάκι. Το αγαπημένο του αυτό παιχνίδι είχε τραβήξει τα πάνδεινα. Άλλες μέρες το είχε αγκαλιά και άλλες μέρες εξασκούσε πάνω του ότι μπορούσε με σκοπό, όπως έλεγε, να δει πόσο αντέχει. Το κουκλάκι άντεχε τα πάντα. Δεν προσπάθησε όμως ούτε μία φορά να το σκίσει ή να το χαλάσει πραγματικά και κάθε βράδυ θα το έπαιρνε αγκαλιά του για να κοιμηθούν παρέα. Δεν τολμούσαμε πότε να το πάρουμε από κοντά του για κανένα λόγο. 

"Γιατί διάλεξες αυτό;" τον ρώτησα. "Γιατί αυτό είναι το καλυτερότερο, αυτό αγαπάω πιο πολύ από όλα" απάντησε και είμαι σίγουρος ότι ακόμα περίμενε να πάμε να ζητήσουμε μελομακάρονα. "Μα είναι όμως το πιο ταλαιπωρημένο, χτυπημένο, είναι και λίγο λερωμένο. εδώ γύρω έχεις ένα σωρό άλλα παιχνίδια πολύ καλύτερα, πολύ πιο όμορφα από αυτό, γιατί δε διάλεξες ένα από αυτά ή και αυτό που ζήτησες από τον Αϊ Βασίλη". Εκεί λίγο στάθηκε και σκέφτηκε, κοίταξε τα παιχνίδια στο δέντρο και το ολοκαίνουριο που δεν σταματούσε να παίζει. "Ναι, ναι, δεν με πειράζει  για εμένα το καλυτερότερο όμως είναι αυτό" αποκρίθηκε και μάλλον τον πήραν τα συναισθήματά του ίσως σε μια σκέψη αποχωρισμού, ή δε ξέρω τι γιατί κοίταξε προς τα κάτω για λίγο. Τον πήρα κοντά μου να καθίσει στο πόδι μου "Είναι γιατί το έχεις από πολύυυυ πολυυυ καιρό παλιά;" Έγνεψε καταφατικά "είναι γιατί είστε κάθε βράδυ μαζί και δεν το πειράζει που το πετάς, το χτυπάς, το κάνεις ότι θες και αυτό είναι πάντα εκεί;" Χαμογέλασε τώρα κιόλας. "Να σου πω για το μελομακάρονο τώρα;" έκανε νόημα ναι "πες μου".

"Πριν κάνουμε εσένα με τη μαμά, είχαμε γνωριστεί πρώτη φορά τα Χριστούγεννα. Τότε λοιπόν, μου υποσχέθηκε ότι θα φέρει μελομακάρονα να φάμε γιατί τα φτιάχνει η ίδια. Έτσι, την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε έφερε ένα κουτί γεμαααάτο από αυτά." Όταν του λέω ιστορίες μας πάντα χαμογελάει, έτσι και τώρα είχε ήδη σκάσει χαμόγελα και άκουγε με προσοχή. "Τα μελομακάρονα δεν άρεσαν όμως σε κανένα, παρά μόνο σε έμενα. Να φανταστείς ούτε σε εκείνη. Οι φίλοι μας της έκαναν πλάκα και την πείραζαν γιατί δεν τα είχε φτιάξει καλά. Και μάλιστα με ρώταγε αν αλήθεια μου αρέσουν αφού κανείς δεν τα ήθελε. Είχα φάει να φανταστείς τρία τέσσερα με τη μία" Έσκασε ο μικρός τώρα στα γέλια αλλά ήθελε να ακούσει και τη συνέχεια. "Από τότε κάθε χρόνο φτιάχνει τα ίδια μελομακάρονα, κάποιες φορές φτιάχνει και καλά. Όμως κάθε χρόνο θα φτιάξει και όπως τα είχε φτιάξει τότε. Όπως εσύ τώρα έχεις το καλυτεροτερό σου παιχνίδι, που δεν είναι το πιο καινούριο, ούτε το πιο καλό, εγώ και η μαμά έχουμε κάθε Χριστούγεννα το χειρότερο μελομακάρονο και να σου πω, ούτε στη μαμά σου αρέσουν καθόλου." Έσκασε στα γέλια ο μικρός, σηκώθηκε, άρπαξε το μελομακάρονο και το έκανε μια χαψιά. "Είναι το καλυυυυύτεροοοοο" φώναξε μπουκωμένος και έτρεξε μέσα να πάρει κι άλλο.

Ένα παραλήρημα

 37 37,5 37,8 και τώρα πλέον δεν ξέρω πόσο, δεν κοιτώ. Γράφω από το κινητό για δεν έχω τη δύναμη να σηκωθώ, ούτε το σθένος να ανοίξω την οθόνη. Και το μόνο που σκέφτομαι είσαι εσύ. Και δε μπορώ να στο πω, δε μπορώ να σου δείξω τα δάκρυα που καίνε τα μάγουλα. 

Μάλλον ψήνομαι κι άλλο, και το μόνο που επιθυμώ είναι να σε ακούσω. Δε θα περάσει, αλλά καταλαβαίνεις σίγουρα πως νιώθω. Ίσως και όχι βέβαια, λογικά πλέον δεν σε νοιάζει, είσαι αλλού περνάς καλά. 

Όμως κάθε μέρα μου λείπεις και τώρα μέσα σε αυτό το κάψιμο πάρ όλα τα ντεπον παραλήρω. Γιατί στο τέλος υπάρχεις μόνο εσύ. Δεν έχει σημασία τι λέω και τι κάνω τόσο καιρό, δεν έχει σημασία τι έχεις κάνει. Απλά είσαι μόνο εσύ, πάντα θα είσαι εσύ. 

Ξέρω ότι δε θα το διαβάσεις ή έτσι πιστεύω (βλέπεις; Έχω εσωτερικούς διαλόγους και γω) αλλά δεν πειράζει. Κι αν το δεις ίσως δεν θα επικοινωνήσεις.

Ένα παραλήρημα είναι, εδώ τώρα που καίγομαι, και η λογική δε βοηθά, το είναι μου σε φωνάζει, σε φωνάζει δυνατά. Θέλει να ακούσει τη ζέστη φωνή σου όπως τότε που δακρυζες για τη ζωή σου, όπως τότε που ήθελες να την αλλάξεις ίσως η έτσι είχα καταλάβει. 

Ένα παραλήρημα είναι και ότι και να σου καταλογίζω, όσα και να πω στο τέλος, εκεί μέσα μου βαθειά υπάρχεις εσύ και σου φωνάζω με τον λαιμό μου να σπάει από έρωτα και η ψυχή του να χάνει τα λογικά της. 

Ένα παραλήρημα είναι, ένα γράμμα μικρό για δεν αντέχω να γράφω τώρα που θα δάχτυλα μουδιάζουν.

Ένα σ.... 

Μια ανασφάλεια Μια απιστία

Βασικά αυτή τη φορά δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Ελπίζω απλά να είναι ένα μικρό κείμενο ένα απλό status. Πόσο άδικο είναι μια ανασφάλεια να οδηγεί τον έναν στην απιστία ή στον χωρισμό γιατί πιστεύει ότι τον απατάς ή ότι πρόκειται αργά η γρήγορα να το κάνεις. Πόσο ακόμα πιο άδικο όταν ο άλλος πεθαίνει για σένα, όταν σε έχει φτιάξει ως τον ιδανικό άνθρωπο στο μυαλό του που δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει καλύτερός του. 

Φαντάσου... να αγαπάς μέχρι θανάτου, να νιώθεις το κορμί σου να τρέμει στην ιδέα να μην είστε μαζί και ο άλλος να υποκύπτει στην ανασφάλεια και να φεύγει. Και ίσως το να φεύγει να είναι το λιγότερο. Πόσο μάλλον να απιστεί, να παραστρατεί γιατί θεωρεί ότι δεν τον θες τόσο πολυ. Εσύ να σκέφτεσαι πότε θα τον δεις, πότε θα τον αγγίξεις, πότε θα νιώσεις το χάδι του, την ανάσα του, πότε θα ανταμώσεις το βλέμμα του και το κορμί του. Όλοι οι άλλοι γύρω σου έχουν μηδενιστεί και σου φαίνονται αμέτρητα αδιάφοροι. Αλλά εκείνος.... 

Εκείνος να περιμένει να του δείξεις την αγάπη σου με ζήλεια. Που δεν ζηλεύεις για να μην τον πληγώσεις, για να του δώσεις ελευθερία να υπάρχει και να ζει την ζωή του. Γιατί έτσι τον γνώρισες. Δεν θες να στερήσεις το παραμικρό απο τη ζωή του. Ούτε δραστηριότητες, ούτε φιλίες, ούτε εξόδους, ούτε ταξίδια, ούτε τίποτα. Αλλά εκείνος περιμένει τη γκρίνια σου, την ζήλεια σου για να καταλαγιάσει την ανασφάλεια του και την ζήλεια του. 

Και όταν δεν θα δει να τον βασανίζεις, δεν θα δει να του φέρεσαι με καταπίεση, με φθόνο, με ασχήμια θα θεωρήσει ότι κάτι δεν πάει καλά. Οτι δεν τον θες. Και τότε θα χαράξει στη ζωή του ένα καινούριο δρόμο. Ενα δρόμο που θα προσπαθήσει να σε προκαλέσει από τη μία και από την άλλη θα φεύγει κάθε ώρα και λεπτό μακριά σου. Όμως δεν θα καταλάβεις κάτι ή απλά θα κάνεις στην άκρη γιατί τον αγαπάς γιατί τον θες και δεν πειράζουμε εκείνους που αγαπάμε. Εκείνους που λατρεύουμε τους αφήνουμε να ζουν.

Εκείνος ίσως και χωρίς να καταλάβει θα αρχίσει να χάνεται σε μονοπάτια άλλων ανθρώπων που θα τον διεκδικήσουν με ζήλεια, με πειράγματα η με οτιδήποτε δεν κάνεις εσύ που τον αφήνεις ελεύθερο και τον αγαπάς. Μοιάζει όλο αυτό να κάνει την αγάπη να φαίνεται αστεία και ανόητη. Δεν ξέρω, μπορεί και να είναι, μπορεί τελικά η αγάπη να μην είναι το καλό αλλά το κακό σε αυτή την περίπτωση. Ίσως να μην προσφέρει την απαραίτητη περιπέτεια που προσφέρει ένας νέος πειρασμός.

Σταδιακά θα σε αφήσει, θα κοιτάξει αλλού και αν είσαι τυχερός και δεν απιστήσει θα φύγει εκεί που δεν το περιμένεις καθώς τυφλωμένος απο τον έρωτά σου και την αγάπη σου, αυτός ο ανθρωπος είναι τα πάντα για σένα. Μάλιστα πολύ πιθανόν να σου πει οτι δεν ζήλευες, πολύ πιθανόν να σε κατηγορήσει για όσα του επέτρεπες να κάνει, γιατί αυτά είναι δήθεν δείγματα αγάπης.  

Πιο συνηθισμένο είναι να κοιτάξει αλλού και να απιστήσει πολύ καιρό πριν φύγει. Η ανασφάλεια θα τον οδηγήσει σε απιστία για να είναι ασφαλής ότι μόλις σε παρατήσει θα έχει κάποιον άλλον στο πλάι του. Ετσι κι αλλιώς στο μυαλό του εσύ έχεις ήδη φύγει, έχεις απιστήσει, ή έχεις κάνει κάτι κακό. Το έχει φτιάξει μόνος του. Μάλιστα στα λόγια του θα καταλάβεις προς το τέλος οτι αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που δεν είσαι εσύ, έναν άνθρωπο που έφτιαχνε καιρό τώρα στο μυαλό του η ανασφάλεια του.

Θα βρει μια ρηχή ασήμαντη δικαιολογία, γιατί η ανασφάλεια δεν βλέπει πραγματικότητες και θα φύγει ψυχρός και δυνατός αφού έχει ήδη φτιάξει το μέλλον του.  

Και τώρα τι θες, να σε λυπηθούμε; Να πούμε α, τον καημένο, αγάπησε με όλη του την καρδιά και τώρα πονάει. Μπα... Οι φίλοι θα σε λυπηθούν και θα σε κράξουν που ήσουν τόσο χαζός. 

Μην είσαι ανιδιοτελής, δεν θέλει κανείς ανιδιοτέλεια, δεν θέλει κανείς να αγαπιέται έτσι. Έχουμε τους γονείς για τέτοιες αγάπες και τους συγγενείς. Από εσένα θέλουν μόνο ιδιοτέλεια, όσο και αν σου είναι δύσκολο εσένα που έμαθες να έχεις αυτή την ικανότητα, πρέπει να σταματήσεις, πρέπει να την αφαιρέσεις αν θες να επιβιώσεις, αν θες να είσαι δυνατός, αν θες να ελέγχεις την κατάσταση.

Γιατί ο κάθε ανασφαλής άνθρωπος, αργά η γρήγορα θα φεύγει απο κοντά σου. Θα ψάχνει να τον υποβαθμίσουν γιατι έχει την ανάγκη να διεκδικεί την άνοδο. Έτσι θα τον φτάσουν χαμηλά, μετά θα τον ανεβάσουν στα μισά από οτι αξίζει και θα τον κρατούν εκεί κάτω από το πόδι τους για να είναι ευτυχισμένος ή τουλάχιστον να νομίζει. 

Κάποιοι το καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και καμιά φορά αντιλαμβάνονται και το παρελθόν που άφησαν πίσω τους εξαιτίας του ανασφαλούς χαρακτήρα τους. Κάποιοι θα πάνε και παρακάτω και θα προσπαθήσουν να γυρίσουν, με επιτυχία κάποιες φορές η και αποτυχία άλλες. Αλλά στην τελική σημασία δεν ξέρω αν έχει το τι θα γίνει σε αυτό το μέλλον. Σημασία έχει τι κάνεις εσύ που τιμωρείσαι γιατί μπορούσες να αγαπήσεις. Σημασία έχει να καταλάβεις ότι δεν πρέπει να αγαπάς τόσο ούτε και να προσφέρεις το είναι σου. Κανείς αποδέκτης δε θα το εκτιμήσει όσο είστε μαζι. 

Η αγάπη είναι για τις οικογένειες με τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους. Δεν είναι για να τη μοιράζεις, όπως σου έμαθαν, παντού και απλόχερα Αν έρθει κάποιος που την αξίζει; Δεν είναι απίθανό αλλά καλύτερα να αργήσεις να μάθεις αν την αξίζει η όχι. Δε χρειάζεσαι κάτι άλλο. Κλείσε την καρδιά σου και μην την αφήνεις ανοιχτή για κάθε εμπειρία γιατί στο τέλος θα πληγωθεί τόσο πολύ που πλέον δεν θα κλείνει και αγάπη δεν θα μπορείς να δώσεις πουθενά. 

Κράτα λοιπόν αυτά τα αποθέματα που έχεις, και κράτα τα καλά μέσα σου. Όταν έρθει η ώρα να τα δώσεις να είσαι σίγουρος ότι θα είναι προς την οικογένειά σου και όχι κάποιον ανασφαλή άνθρωπο. Κράτα τα για αυτούς, για να τους μάθεις να ειναι ασφαλείς και να αναγνωρίζουν τι είναι η αγάπη. Βλέπεις οι ανασφαλείς άνθρωποι δεν αγαπήθηκαν αρκετά απο τις οικογένειές τους. Όχι όσο θα ήθελαν τουλάχιστον. Και αυτό που τους έδωσες ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό, οπότε προτίμησαν το λίγο γιατί έτσι έμαθαν. Ίσως μια μέρα να μάθουν τι είναι το πολύ και πόσο μπορεί να ανεβάσει την ψυχή σου και το είναι σου σε άλλα επίπεδα. Μέχρι τότε όμως μην σπαταλάς εσύ την ψυχή σου, ακόμα και στους καλύτερους που ίσως συναντήσεις

Σε εξήντα χρόνια

Πριν λίγο γράψω εδώ, ειπώθηκε αυτή η φράση σε μια ιντερνετική συζήτηση που είχα με ένα φίλο. Τα περισσότερα μου κείμενα εμπνέονται με ένα τέτοιο τρόπο, είτε από πράξεις ή το πιο σύνηθες από κουβέντα. Στην ωραία του στάση να με στηρίξει αντιμετώπισε τη συμπεριφορά μου ως ότι κλαίγομαι. Όχι, δεν είναι λανθασμένος, η πραγματικότητα είναι όπως έχουν καταλάβει σίγουρα και πολλοί άλλοι φίλοι και γνωστοί. Ευτυχώς που σας έχω και γύρω μου και υπάρχει αυτή η στήριξη μαζί με το χορό. Το δεδομένο είναι ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το πιο προφανές, έναν χωρισμό, που δεν μπορώ ούτε ξέρω πως να ξεπεράσω. Έτσι του απάντησα, τυχαία μάλλον, με μια έκφρασή που με έκανε τώρα να σταθώ πάνω της λιγάκι και να γράψω τη σκέψη μου. Με ενθουσίασε ίσως ή μάλλον με προβλημάτισε. 

Ποιος θα το θυμάται σε 60 χρόνια; Απάντησα και άμεσα στάθηκα λίγο παραπάνω στη σκέψη μου. Ποιος θα θυμάται σε 60 χρόνια όσα έκανα εγώ σήμερα, χτες προχτές για μια αγάπη που χάθηκε. Και για τι να δίνει σημασία. Ποιος θα θυμάται σε 60 χρόνια ότι ανέβαζα τραγούδια, ανέβαζα κειμενάκια και αποσπάσματα από άλλους για αυτό το λόγο δήθεν ότι το κάνω γιατί μ΄αρέσουν. Μέσα στο χρόνο όλα αυτά θα χαθούν θα μείνουν εδώ μέσα σε ένα facebook που ανήκει σε έναν Mark και εγώ εναποθέτω τις σκέψεις μου και τις ελπίδες μου ότι κάποιος θα το δει. Αλλά σε 60 χρόνια κανείς δε θα νοιάζεται, κανείς δε θα μας ξέρεις, κανείς δε θα γνωρίζει όσα κάναμε και για όσα κλάψαμε και πονέσαμε ή χαρήκαμε και νιώσαμε ευτυχισμένοι. 

Ίσως όλα αυτά να μην υπάρχουν καν. Να έχουν σβηστεί σε ένα format των σέρβερ γιατί απλά τελείωσε αυτή η εταιρία και κάτι άλλο ξεκίνησε. Και έτσι μαζί με την αλλαγή αυτή θα πεθάνει και κάθε μας αποθηκευμένη γραπτή ανάμνηση. Σε 60 χρόνια ίσως πολλές αναμνήσεις να έχουν χαθεί και από τον ίδιο μου τον εαυτό. 

Πως θα είμαι άραγε τότε, τι θα θυμάμαι και τι σημασία έχουν όλα όσα κάνω σήμερα και όσα δεν κάνω. Και οι ερωτήσεις δεν σταματάνε να έρχονται διαρκώς και να με χτυπάνε η μία πίσω από την άλλη. Τι απόψεις θα έχω, πως θα ζω, σε τι κατάσταση θα είμαι, μα πάνω από όλα αν θα θυμάμαι κάτι από όσα έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό. Θα την θυμάμαι, θα με θυμάται, θα υπάρχουμε γενικότερα. Εξήντα χρόνια δεν είναι διόλου λίγα, δίνουν μια πραγματικότητα στη φράση "ποιος ζει ποιος πεθαίνει". Αλλά πιο πολύ με βασανίζει νομίζω πως θα αναπολώ το σήμερα έστω και σε 40 χρόνια από σήμερα. Όχι 20, αυτά είναι λίγα. Σε 40 όμως; Αν θα ζω; Πιστεύω ναι, δε μπορώ να σκεφτώ το αντίθετο ή μπορεί και να μην θέλω. 

Όλα τα καταγράφουμε στις αποθήκες του διαδικτύου στιγμή προς στιγμή. Έχουν γίνει όλα ένα μέρος της μνήμης μας πλέον. Σκέφτεσαι για αυτές τις ιδιωτικές εταιρίες που κρατάνε τόσο βαθιά τους τις αναμνήσεις μας, σα να είναι ένα κομμάτι μας. Αλλά τι από αυτά θα υπάρχει σε 60 χρόνια, ποιος θα βλέπει και άραγε θα υπάρχει το σημερινό προφίλ μας, θα υπάρχει ακόμα το Memories να μας θυμίζει όσα θέλουμε κάθε χρόνο ή κάθε δέκα χρόνια ή όσο; Καμιά φορά βλέπω πράγματα πριν από 10 - 12 χρόνια πίσω, κάποια τα θυμάμαι κάποια όχι και πάλι γυρνάω στο τώρα. Σε αυτό που με βασανίζει καθημερινά. 

Οι φίλοι θα πουν διάφορα, να μην σκέφτεσαι, να το ξεπεράσεις, να το ξεχάσεις, όλα θα είναι καλύτερα, θα προχωρήσεις και πάντα στέκονται δίπλα σε όλη αυτή τη μαυρίλα που κατακλύζει το μυαλό. Θα θυμάμαι όλη αυτή την στήριξη μετά από δεκαετίες, εκεί λίγο πριν το τέλος; Θα μου πεις τι λες τώρα και τι σκέφτεσαι τόσο μακριά. Δε ξέρω, ίσως βοηθάει, ίσως η μαυρίλα φωτίζεται έτσι λίγο και αποτρέπει τις σκέψεις να τελειώνουν όλα μια ώρα αρχύτερα. Βοηθάνε πολλά, ακόμα και η επίσκεψη στο προφίλ που μοιάζει τώρα ξένο, μοιάζει να ανήκει σε άλλον. 

Στο παρελθόν έχω προσπαθήσει πολλές φορές, μερικές επιτυχημένα να διαγράψω μνήμες και τώρα, νά, ανησυχώ μήπως δεν θα θυμάμαι τίποτα σε 60 χρόνια. Θα έχει σημασία;

Αλήθεια τι θα λέω στους γύρω μου τότε; Με τι συναίσθημα θα μιλάω για το σήμερα ή μήπως δε θα θέλω να αναφέρομαι σε αυτό καθόλου. Και τότε γιατί γράφεις για αυτό; Ίσως τελικά για να θυμάμαι, ίσως τελικά γιατί δεν ξέρω αν αυτό το blog θα υπάρχει, αν το facebook θα μου θυμίζει ακόμα τα όσα έχω ζήσει, τα όσα έχω μιλήσει, όσα έχω σκεφτεί. Ίσως γράφω για να θυμάμαι και όχι για να διαβάζουν άλλοι. 

Στο Cosmic Climax  o Jim Morrison έλεγε πως μετά το τέλος μας θα πρέπει να βλέπουμε την ζωή μας σαν ταινία αιώνια, οπότε καλύτερα να έχει μερικά καλά περιστατικά και μια ιδανική κορύφωση. Σε 60 χρόνια αν βλέπω αυτή τη ταινία πως θα νιώθω, θα έχω ακόμα την ίδια ένταση και θλίψη ή θα αναπολώ με ρομαντισμό αυτή την εποχή; 

Υ.γ. Η έκφραση του "είναι" μου και των σκέψεών μου μού είναι κάτι εύκολο και η απόκρυψή του ότι πιο δύσκολο. Εύχομαι σε 60 χρόνια να μην χρειαζόμαστε να δείχνουμε έναν άλλο άνθρωπο από αυτό που είμαστε για να μην μας κράζουν ή για να μας αποδέχονται ή για να γοητεύουμε τον συνάνθρωπό μας. Η έκφραση των συναισθημάτων μας είναι μια γοητεία από μόνη της όσο και αν όλοι απομακρυνόμαστε όταν αυτά δεν είναι "αυτά που πρέπει" ή δεν είναι "ωραία".  

Στον καύσωνα ενός Αυγούστου ίσως...

Εδώ που τα τσιμέντα μας πνίγουν, εδώ που η νύχτα εκείνου του Αυγούστου ίσως και Σεπτέμβρη αυτή η πόλη έβραζε κυριολεκτικά. Ένιωθες τους καυτούς τοίχους να καίνε το πρόσωπο σου και τα πεζοδρόμια να ανάβουν κάτω από τα πόδια. Μια τέτοια νύχτα έφτασε έξω από το σπίτι της και την περίμενε υπομονετικά να κατέβει. Δεν είχαν δώσει κάποιο ραντεβού ή ήταν κάποια συνήθεια. Του είχε ζητήσει απλά να έρθει να την δει για λίγο, τώρα που τον χρειαζότανε. Παράτησε τα πάντα, θα παρατούσε και τη ζωή του σε τέτοιες περιπτώσεις ίσα για να πάει να την δει ένα λεπτό και να φύγει. Αυτό για εκείνους ήταν αρκετό. 

Κατέβηκε από την ξαναμμένη πολυκατοικία της, με ένα απλό γκρι σορτσάκι και ένα λευκό φανελάκι. Τα μαλλιά της δεμένα, άβαφη και πανέμορφη όπως πάντα την έβλεπε. Ποτέ δεν είχε σημασία το πως θα φαινόταν σε άλλους σε όποια της στιγμη, για εκείνον ήταν πάντα το πιο όμορφο πλάσμα που μπορούσε να αντικρίσει ποτέ στη ζωή του όλη. Στα μάτια της έβλεπε την ψυχή της να μην είναι καλά, τα προβλήματα της καθημερινότητάς της την πίεζαν της δημιουργούσαν ατελείωτο άγχος και θλίψη. 

Ένα φιλί στα πεταχτά, μπήκαν στο αμάξι και πήγαν δυο στενά παρακάτω να είναι μόνοι τους. Πόσο μόνος βέβαια μπορείς να είσαι ανάμεσα σε αυτά τα μεγαθήρια τσιμέντου που σε περιτριγυρίζουν; Ίσως και πολύ. Άλλωστε ο καθένας είναι κλεισμένος στο δροσερό του διαμέρισμα, μπροστά σε μια οθόνη, η μπροστά σε έναν ανεμιστήρα ή τέτοια ώρα αργά στο κρεβάτι του να ξεκουράζεται για την ρουτίνα της επόμενης ημέρας πάλι.

Το ερκοντίσιον του αυτοκινήτου αποφόρτιζε λίγο την κατάσταση δροσίζοντας τους λιγάκι.  Στέκονταν εκεί δίπλα της να ακούσει όσα την βασάνιζαν μέρες τώρα στη ζωή της με την προσπάθεια να θέλει να βοηθήσει ή να δώσει την δική του συμβουλή. Τα προβλήματά της η αλήθεια είναι ότι στον καθένα θα μπορούσαν να φανούν αστεία ή μικρά. Όμως για εκείνη, αυτή τη στιγμή ήταν μεγάλα, και εκείνος το ένιωθε μέσα της το έβλεπε πάνω της. Ξέρεις, καμιά φορά δεν έχει σημασία αν το πρόβλημα σε μια γενική συζήτηση ή γενικευμένη κατάσταση φαίνεται μικρό, σημασία έχει πως το βιώνεις την κάθε σου στιγμή. Και εκείνος ήξερε πως ένιωθε στη ψυχή της εκείνο τον καιρό. 

Μίλησαν αρκετά είπαν πράγματα που τις επόμενες ημέρες βοήθησαν στη ζωή της στα προβλήματά της. Άλλωστε και εκείνη έτσι έκανε για εκείνον κάθε φορά που ήταν προβληματισμένος. Τα λόγια της πάντα τα ένιωθε σαν το πιο απαλό πιο ιαματικό χάδι στη ψυχή του. Αρκούσε η θετική της φωνή και όλα μπορούσαν να λυθούν δια μαγείας, ή ακόμα και οι μοναδικές της απόψεις και έξυπνες λύσεις που ήταν ακόμα γεμάτες ιδέες και δημιουργικότητα. 

Η ώρα πέρασε μιλώντας μέσα σε ένα χαμηλό αμάξι με ένα ερκοντισιον, σε μια αγκαλιά. Κάθισαν λίγο ακόμα ξαπλωμένοι στα καθίσματά τους. Το χέρι της ακουμπούσε το δικό του. Θα έλεγες ότι ήταν η στιγμή αυτή που το είναι τους μπλέχτηκε και έγινε κόμπος, έγινε ένα, έγινε δυνατό  να αντέξει σε όλα τα μελλοντικά σχέδια της πόλης αυτής. Κάθισαν εκεί ανάμεσα στην καυτή ζέστη του καλοκαιριού χωρίς να μιλάνε, σένα σημείο ασήμαντο αυτής της τεράστιας πόλης, ένα τίποτα στα πέρατα του κόσμου και του σύμπαντος. Όμως για εκείνον ήταν η ζωή του όλη, όσα είχε ζήσει μέχρι τώρα και όσα ήθελε να ζήσει παρακάτω. Έλπιζε ότι θα ήταν το ίδιο και για εκείνη. Η καρδιά του, ξέρω, χτυπούσε δυνατά βαθιά μέσα του κάθε φορά που την σκεφτόταν και την αντίκριζε. 

Η αλήθεια είναι

Για να σου πω την αλήθεια,
είδα στα μάτια σου
πόσο ερωτευμένη ήσουν.

Για να σου πω την αλήθεια,
το πρώτο μας φιλί ήταν τόσο απρόσμενο
ακόμη και για μένα,
για μένα που επέλεξα τη στιγμη

Για να σου πω την αλήθεια,
ξέρω τι άλλαξε στον έρωτάς μας

Για να σου πω την αλήθεια,
πιστεύω πως όλα κράτησαν
μέσα σου ένα μήνα.

Για να σου πω την αλήθεια,
θυμάμαι τόσο έντονα
τα σχιστά χαμογελαστά σου μάτια
που με κοιτούσαν ερωτευμένα
εκείνο τον χειμώνα.

Για να σου πω την αλήθεια,
θυμάμαι το καλοκαίρι
που κοίταξαν αλλού

Για να σου πω την αλήθεια,
μου άρεσαν οι ανασφάλειες σου

Για να σου πω την αλήθεια,
ήξερα τι σκέφτεσαι κάθε φορά που
σε άφηνα στην εξώπορτά σου, τα μάτια
σου δεν είπαν ψέματα ποτέ

Για να σου πω την αλήθεια,
πίστεψα στα δάκρυά σου
στον πρώτο χωρισμό

Για να σου πω την αλήθεια,
ερεθιζόμουν με το
πόσο έξυπνη είσαι

Για να σου πω την αλήθεια,
θυμάμαι που μου είπες
να μη σ' αγγίζω

Για να σου πω την αλήθεια,
θυμάμαι, πότε ο έρωτας σου εξατμίστηκε
σαν βρήκες μια άλλη αγάπη να ακουμπάς

Για να σου πω την αλήθεια,
ζήλευα και δεν έλεγα κουβέντα
για να μην σε πληγώσω

Για να σου πω την αλήθεια,
πίστεψα πραγματικά ότι οι χαρακτήρες
μας, το είναι μας όλο, ήταν για να είμαστε
μαζι

Για να σου πω την αλήθεια,
δε πιστεύω ότι το ήθελες ποτέ

Για να σου πω την αλήθεια,
ξέρω ότι μου το έδειχνες συχνά 

Για να σου πω την αλήθεια,
πίστεψα σε ένα όνειρό

Για να σου πω την αλήθεια,
ήξερα ότι δε με θέλεις πια

Για να σου πω την αλήθεια,
πάντα μου έλεγες τα μισά

Για να σου πω την αλήθεια,
ξέρω ότι δε με αγάπησες ποτέ κι ας 
πάλεψες να πείσεις για το αντίθετο,
το έβλεπα στις πράξεις σου,
στα μάτια σου,
στις σκέψεις σου.

Για να σου πω την αλήθεια,
τον περισσότερο καιρό
ήμουν μια αντηρίδα σου

Για να σου πω την αλήθεια,
ξέρω πότε οι άνθρωποι ταιριάζουν
το ξέρω τόσο καλά πλέον 
που μπορώ να φωνάξω
για αυτο και γνωρίζω
ότι ταιριάζουμε απόλυτα

Αλλά για να σου πω και την αλήθεια,
δεν έχει σημασία καμία 

Μπροστά στο "είναι" σου

Ας θέσουμε στον εαυτό μας μια λεπτή γραμμή σαν όριο, μια χρυσή τομή, για να εννοήσουμε αν με τον άνθρωπο που έχουμε στη ζωή μας, είμαστε ζευγάρι ή απλά μια ακόμα σχέση που θα ξεχαστεί. Για να τα ξεχωρίσουμε αυτά αρκεί μια μικρή παραδοχή ή μια πολύ μεγάλη απόφαση. 

Μπορείς να του πεις κάθε σκέψη σου χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς κανένα φόβο. Μπορείς να του μιλήσεις για όσα νιώθεις, όσα σε βασανίζουν, όσα σε κάνουν να νιώθεις ωραία ή άσχημα μαζί του; 

Μπορείς να μοιραστείς τα πιο βαθιά σου μυστικά, ακόμα και τα ένοχα, ή όσα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πληγές ή τσακωμούς;

Αλλά ταυτόχρονα είσαι έτοιμος να ακούσεις τα δικά του βαθιά μυστικά, τα δικά του παράπονα, τα δικά του προβλήματα με εσένα και να τα ξεπεράσεις μαζί του; 

Έχεις την ελευθερία να βάλεις το μαχαίρι σου στην καρδιά του και να δεχθείς το μαχαίρι του στην δική σου;

Αν έχεις ενδοιασμούς, αν δεν είσαι έτοιμος να σταθείς απέναντι και στο πλάι του στα δύσκολα όπως κάνεις όλη σου τη ζωή στα εύκολα, τότε ας θέσουμε ότι δεν είσαι ζευγάρι, ότι δεν είναι κάτι δυνατό αλλά μια ακόμα σχέση που μέλει να χαθεί στα βάθη της μνήμης και των ασήμαντων φωτογραφιών και υπερβολικών λόγων. 

Αν δεν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε, χωρίς άμυνες, στην πραγματικότητα των εαυτών μας, τότε πως τολμάμε να μιλάμε για αγάπη, για βαθιά αγάπη, για επικοινωνία και όχι για ένα απλό ρομάντζο ή έναν περιστασιακό έρωτα. Όχι, δεν έχει σημασία αν αυτός ο ρομαντισμός κράτησε, ένα, δυο πόσα χρόνια, σημασία έχουν οι πράξεις μας και η στάση μας. Σημασία δεν έχουν τα λόγια και τα αμέτρητα βαρύγδουπα "σ' αγαπώ" και οι δυνατές φράσεις, γιατί στην κρίσιμη στιγμή θα πέσουν κάτω και θα διαλυθούν δια μαγείας. 

Θυμάμαι κάποτε με ρώτησε "θα έμπαινες μπροστά μου για μια σφαίρα;". Μια ερώτηση τόσο ανώριμη, τόσο νεανική μα και τόσο δυνατή. Τα είχα μασήσει το παραδέχομαι γιατί έψαχνα να βρω μια λογική ή πονηρή ή ή ή απάντηση. Αλλά το ερώτημα έμενε μέσα μου δυνατό, με έβαζε να παραδεχθώ τις πράξεις μου και το μέλλον μου. Ξεγύμνωνε μπροστά της το "είναι" μου ολόκληρο. Ένα ναι ή όχι και δεν μπορούσα να το απαντήσω. Ναι, τώρα μπορώ να απαντήσω, ξέρω κάθε φορά να απαντήσω. Όμως τότε... Δεν ξέρω αν το προσπέρασε ποτέ, αλλά ξέρω ότι εγώ το ερώτημα το έχω κρατήσει και το έχω θέσει και πολλές φορές σε άλλους να το σκεφτούν για τη σχέση τους. Όλοι μασήσαμε κανείς δεν ήταν πραγματικό ζευγάρι εκείνη τη στιγμή, για όλους ήταν ένα ακόμα ρομάντζο, ακόμη και αν ήταν για 7, 10 χρόνια. 

Δεν είναι κακό να τα μασάς, ούτε να ζεις τον έρωτα, ούτε κακό είναι να ζεις ρομαντικά. Κάποιοι το κάνουν ίσως και για όλοι τους τη ζωή. Αλλά οι συνέπειες των πράξεών μας θα είναι πάντα εκεί και θα μας στιγματίζουν. Ούτε είναι καν απαραίτητο να νιώσεις ότι βρήκες τον άνθρωπο που θα μοιραστείς τα πάντα μαζί του από τη πρώτη μέρα ή και χρόνο ή όσο. Καλό όμως είναι να γνωρίζεις κάθε στιγμή που βρίσκεσαι και που πατάς και όταν θέλεις να πάρεις αποφάσεις να έχεις το σθένος να κοιτάξεις πίσω και να μπορείς να τις δικαιολογήσεις χωρίς ενδοιασμούς. Καλό είναι και να σκοντάψεις αμέτρητες φορές, όσες χρειάζεται, για να δεις ότι τελικά θα έμπαινες μπροστά στη σφαίρα. Όμως όταν το δεις, πράξε. 

Αν τρέμεις, αν σε πιάνει κρύος ιδρώτας, αν η καρδιά σου χτυπάει πιο δυνατά από όσο μπορείς να αντέξεις δεν έχει σημασία όταν γνωρίζεις πως μπορείς επιτέλους να απογυμνώσεις την ψυχή σου. Όλα αυτά δεν είναι παρά τα τοίχοι και οι φόβοι που χτίζεις κάθε λεπτό και στιγμή δήθεν για να είσαι καλά και ωραία. Είμαστε ευάλωτοι στα συναισθήματα για να μπορούμε να δενόμαστε για να είμαστε μαζί για πάντα. Όσο τα προστατεύουμε με ψεύτικες, σαθρές ιδέες και φαντασίες ποτέ δε θα μπορούμε να δεθούμε και να νιώσουμε την χαρά της πραγματικής αγάπης και όσα μπορεί αυτή να μας φέρει. 

Όταν σταθείς γυμνός πλέον, δεν έχει σημασία αν σε χτυπήσει η σφαίρα, αν σε σκοτώσει ή αν σε πληγώσει. Δεν χρειάζεται καν να εκθέσω το γιατί, το γνωρίζουμε μέσα μας όλοι το γιατί. Κανένας "ήρωας" δεν λύγισε όταν τον πυροβόλησαν, κανένας δεν ήθελε να μην βλέπει το τέλος του. Άλλωστε ήταν πλέον ο εαυτός του και έτσι θα έμενε σε κάθε ιστορία που θα πει ο καθένας για το μέλλον του. 

Δεν χρειάζεται λοιπόν να μην δακρύσεις, δεν χρειάζεται λοιπόν να μην πονέσεις, δεν χρειάζεται να μην τρέμεις, δεν χρειάζεται να μην λυγίσεις. Όταν θα καταλάβει το "είναι" σου τα όσα θες πραγματικά όλα αυτά δε θα έχουν σημασία. Μπορεί η στάση αυτή να μην έχει το αποτέλεσμα που θα ήθελες στον άνθρωπο που θα ήθελες, αλλά πλέον θα ξέρουν και οι δυο ποιοι ήταν και τι έκαναν για αυτή την "αγάπη". 

Αν αυτό λοιπόν είσαι, αυτό πράξε, αν αγαπάς μην κρύβεσαι, μην σκέφτεσαι τι θα πονέσει και τι θα αρέσει. Άσε τον άνθρωπό σου να σε μάθει και να επουλώσει τις πληγές που έφτιαξες στον εαυτό σου για να τον προστατεύσεις. Κι αν δε θέλει, είπαμε, δεν πειράζει, όλα θα γίνουν μόνα τους. Άσε τον εύκολο δρόμο στην άκρη, η αρετή δεν έχει καλαίσθητες και εύκολες πορείες, αλλά έχει υπέροχη ανταμοιβή. 

Η πραγματικότητα του Χόλιγουντ είναι όμορφη αλλά χαζή

Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσο φταίω εγώ, πως όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου, στα συναισθήματά μου είναι μόνο δικές μου επιλογές. Μετά σε θυμάμαι,

Θυμάσαι τότε που σε έβρισκα το πιο όμορφο πλάσμα σε ολόκληρο το σύμπαν. Κι ας μην ήξερα τίποτα πέρα από την κοινωνία μου. Εσένα έβλεπα ότι πιο όμορφο υπάρχει. Ή τότε που σου έλεγα πόσο με ερεθίζει το έξυπνο μυαλό σου και με κοίταγες με ανοιχτό το στόμα. Πως μπορεί κάποιος να ερεθίζεται από αυτό; Θυμάσαι τότε που ζήλευες ότι άλλη ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και προσπαθούσα να σου δώσω να καταλάβεις ότι το είχες καταπατήσει, ότι ήσουν τα πάντα, ότι ήσουν η ηρεμία της ψυχής μου, ήσουν η πνοή της ζωής μου. 

Θυμάσαι όμως και πότε σταμάτησες να τα βλέπεις όλα αυτά; Άρχισαν να σβήνουν ένα ένα, ή απλά χάθηκαν μια μέρα η μια βραδιά; Θυμάσαι πότε το βλέμμα σου πλανήθηκε αλλού; Πότε η τύχη σου άρχισε να αλλάζει να παίρνει νέες σκέψεις και δρόμους. Θυμάσαι ότι δεν ήθελα να το δω; 

Ψάχνω στιγμές που όλα αυτά ήταν εμφανή, κάθε μέρα με τρώει το τι έκανα και σε απομάκρυνα γιατί δε μπορεί να φταις εσύ, εσύ είσαι τέλεια. Μα ξέρω, θα μου πεις  ότι δεν είναι έτσι ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος και δεν ξέρεις πότε άρχισες να φεύγεις. Όχι, όχι, όχι αλλά μέσα μου καταπίεζα το όχι, έβαζα και εγώ το χέρι μου στο τέλος μας. Γιατί θεωρούσα βέβαιο πως πλέον φεύγεις, ήταν απλά θέμα χρόνο να εξαφανιστείς. Μια δικαιολογία ήθελες, μια δικαιολογία τόσο δα μικρή και θα πετούσες αλλού. Θα εξαφανιζόσουν και έτσι δε σε σταμάτησα. Ίσως έχω απογοητευτεί με μένα με το είναι μου ολόκληρο, ίσως είναι γραμμένο όλο λάθος. Και σε άφησα να φύγεις χωρίς να πω πολλά. Δεν δάκρυσες, νομίζω δεν σε ένοιαζε, αντίθετα χάρηκες που με ξεφορτώθηκες τόσο εύκολα χωρίς πολλά πολλά. Πλέον ήμουν ένα βάρος που έσερνες άθελά σου. 

Νομίζω εγώ το προκάλεσα όλο. Μα, αλήθεια σου φωνάζω, θέλω να μην ζω έτσι, θέλω να μην σ άφηνα να φύγεις αλλά είναι αντίθετο με το κακογραμμένο μου "είναι".  "Άφησε τον άλλο ελεύθερο να κάνει ότι θέλει" λέει και επιτάσσει. Αλλά ποιος θέλει να είναι πραγματικά ελεύθερος; Η ελευθερία δεν αφήνει χώρο για διεκδίκηση και χωρίς διεκδίκηση πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ερωτευμένοι, πιστεύουμε ότι όσα ζήσαμε δεν υπάρχουν πλέον.  

Σ΄ άφηνα να φύγεις μήνες χωρίς να κάνω τίποτα, τόσο που το βλέμμα της απέχθειας σου το συνήθισα. Τόσο που της προτροπές σου να αλλάξω μορφή της προσπέρασα. Δεν έπρεπε σκέφτομαι. Όταν σε προτρέπει να αλλάξεις, προσπαθεί να σε φέρει να μοιάσεις σε ένα νέο φλερτ που έχει εμφανιστεί μήπως και σώσει την παρούσα κατάσταση. Όμως τότε είναι ήδη αργά γιατί το "είναι" μας δεν αλλάζει, δεν μετατρέπεται σε μια μέρα, ένα δυο τρεις μήνες.  

Και τώρα; Τώρα στο λέω σε μισώ. Δε θέλω, αλλά βγαίνει από μέσα μου. Και θέλω τόσο να έρθεις να το σταματήσεις, να μην συμβαίνει άλλο, να κλείσεις τις πληγές που δεν σταματούν να τρέχουν, αυτές που κρατάς ανοιχτές τόσο καιρό και δε μ' αφήνεις να επουλώσω. Και τώρα δε θέλω να τις κλείσω, θέλω να τις κλείσεις εσύ. Μα τι σκέφτομαι πάλι. Στο ντεμί θα σκεφτείς, δε θα ακούσεις την καρδιά σου δε θα σκεφτείς τίποτα πέρα από όλο το δηλητήριο που πότισες αυτή την αγάπη σου. Για αυτό σε μισώ γιατί δε θα έρθεις, θα φύγεις δειλά δειλά για να κρατήσεις μια ηλίθια ανάμνηση χολιγουντιανής βλακείας. 

Δε θα είσαι πια ότι πιο όμορφο είχα, δε θα είσαι ότι καλύτερο είχα, δεν θα είσαι τίποτα. Σβήνω την ανάμνηση σου κάθε μέρα από ότι υλικό υπάρχει, από ότι μοιραστήκαμε και σε θυμίζει ακόμα. 

Μόνο από μέσα μου δε μπορώ να σε σβήσω. Μόνο από εκεί που ζεις και ανθίζεις ακόμα και δε μπορώ να δηλητηριάσω την ίδια μου την καρδιά, την ίδια μου την ψυχή, το ίδιο μου το είναι, αυτό που νόμιζες τόσο παθιασμένα ότι ανήκε σε άλλη. Μόνο από εκεί και με τρώει, με καίει. 

Φταίω λοιπόν... Φταίω που τα έφερα όλα αυτά εδώ και δε ξέρω πως θα τα ξαναζήσω.

Κάνε αυτό που θές

Και...; Και λοιπόν τι έγινε; Τι έγινε που η ψυχή σου σπάει κάθε φορά που σε αγγίζει; Τι έγινε κάθε φορά που σε κοιτάει φευγαλέα;  Και τι έγινε κάθε φορά που κάθεσαι σαν χαζός και χάνεσαι στην εικόνα της. Κάθε φορά που την κοιτάς και ανακαλύπτεις κάτι καινούριο στη μορφή της. Τι έγινε που ακόμη μια φορά η γεμάτη ουλές ψυχή σου γεμίζει ενέργεια κάθε φορά που την αντικρίζει; Τι έγινε που οι φίλοι σου, ο περίγυρός σου, η κοινωνία, ο οποιοσδήποτε δε θέλει να την σκέφτεσαι, να την κοιτάς, να τρέμεις για εκείνη. Τι έγινε που ακόμη μια φορά είσαι έτοιμος να πληγωθείς, έτοιμος να χτυπηθείς. Αφού στην τελική εσύ είσαι αυτός που την βλέπει σαν ότι καλύτερο υπάρχει. Κάθε φορά ανακαλύπτεις μια καινούρια της λεπτομέρεια. Κάθε φορά που ανταλλάσσεται μια κουβέντα ο κόσμος σου ανθίζει και γίνεται τόσο πολύ πιο όμορφος. Κάθε φορά που ακούς τη φωνή της, ότι και να πει, νιώθεις τη ζωή σου σε κάθε σου κύτταρο. Κάθε φορά που τη βλέπεις θέλεις να της πεις πόσο τη θες, πόσο μοναδική είναι για εσένα. 

Και τι έγινε αν φίλοι και γνωστοί είναι αντίθετοι μαζί σου; Τι έγινε αν πρέπει να πας κόντρα σε όλα; Έτσι δεν φτιάχτηκες; Έτσι δεν έμαθες τον εαυτό σου; Να μην δίνεις σημασία και να ακολουθείς τα συναισθήματά σου; Να τα αφήνεις όλα, τόσα χρόνια, να σε σκοτώνουν και να σε ανασταίνουν; 

Αφού στο τέλος, την θες τόσο μα τόσο πολύ που χάνεις το ίδιο σου το είναι.

Λίγο πριν η αγάπη κοιμηθεί

Πόσες ιστορίες άραγε να ξεκινάνε με τον χαρακτήρα να κρατά ένα ποτό ή ένα τσιγάρο που θα καταναλώσει ήρεμα και ίσως απολαυστικά; Ίσως το νόημα να ο παραλληλισμός με τον τον εθισμό της ουσίας που θα ηρεμήσει τον χαρακτήρα, θα του αποβάλει το άγχος των γεγονότων και θα μας οδηγήσει βαθιά μέσα στις πιο κρυφές του σκέψεις. Γιατί το να δείχνει "cool" δεν είναι ο λόγος. Δεν κράτησες ποτέ ένα ποτήρι κρασί ή κάπνισες ήρεμα το τσιγάρο καθισμένος στο σκοτάδι του σαλονιού σου για να δείχνεις "cool". Ποιος ο λόγος άλλωστε; Αυτή τη στιγμή ο χαρακτήρας είναι μόνος χωρίς κανέναν να μπορεί να τον παρατηρήσει. Πέρα από εμάς που τον περιγράφουμε σε αυτές τις λίγες γραμμές.

Το αγαπημένο του μπορείς να πεις ότι είναι η μαυροδάφνη. Το βλέπεις ακόμα και τώρα στο χαμόγελό του που αχνοφαίνεται στον λιγοστό φως που περνά στο πρόσωπό του. Ίσως αυτή η γλυκιά γεύση του θυμίζει πράγματα που έζησε και πέρασαν στιγμιαία από τη ζωή του όπως αυτή η ίδια η γλυκιά γεύση. Καταστάσεις που τόσο εύκολα μπορούν να κάνουν το μυαλό σου να ζαλιστεί όπως εύκολα τα καταφέρνει μαζί του η μαυροδάφνη. Μια γουλιά, γλυκιά, μεθυστική, ήρθε έκανε τα νάζια της και έφυγε σαν να μην υπήρξε ποτέ... Κάπου εδώ ο φίλος που διαβάζει θα ρωτήσει πάλι όπως κάθε φορά "τι ήπιες πάλι ρε;". Εμείς που παρατηρούμε τίποτα, ο χαρακτήρας μας όμως απλά διάλεξε ένα μόνο ποτήρι.

Αυτό το βράδυ όμως του θύμιζε την τελευταία του ιστορία. Ήρθε, τον μέθυσε και έφυγε κι αυτή βιαστικά να προχωρήσει την ζωή της όπως όλοι, όπως αυτή η τελευταία γουλιά κύλισε και χάθηκε γοργά. Ένα χαμόγελο στα χείλι του πάλι καθώς αναπολεί αυτές τις σκέψεις. Ένιωθε την καρδιά του να χτυπά δυνατά στο λιγοστό φως της νύχτας, εκεί μοναχός στο σαλόνι του. Ένιωθε το αίμα του να κυλά στις φλέβες του, όπως τότε που την παρατηρούσε καθώς κοιμόταν δίπλα του, καθώς οι δικές της φλέβες μετέφεραν αυτή την πολύτιμη ζωή της σε όλο της το κορμί. Πως να μην την ερωτευτεί τότε; Πως να αντισταθεί στην καυτή της ανάσα. Απλά την παρατηρούσε και ένιωθε να βυθίζεται στη πιο σκοτεινή άβυσσο του έρωτα που θα είχε ζήσει ποτέ του. Ήθελε τόσο πολύ να χαϊδέψει τον όμορφο λαιμό της αλλά δίσταζε μην την ξυπνήσει μην της χαλάσει το όνειρο που ίσως είχε εκείνη τη στιγμή. Άλλη μια γουλιά γλύκανε τα χείλι του και χάθηκε στο παρελθόν αφήνοντας πίσω το κάψιμο του αλκοολ.

Και λοιπόν; Λοιπόν πως αφήνεις μια αγάπη, έναν έρωτα να χαθεί; Πως θα κάνουμε ένα βήμα να βρεθούμε μπροστά του να του δώσουμε τη λύση σε όλα τα προβλήματα που ούτε εμείς γνωρίζουμε πως να λύσουμε. Ή μήπως είναι ο μόνος που γνωρίζει; Ίσως είναι ο μόνος. Χαμογέλασε και πάλι, αλλά αυτή τη φορά όχι στη σκέψη της ανάμνησης, μα στην σκέψη της μοναξιάς. Θα ήθελε να κάνει τα πάντα, να τρέξει να της μιλήσει, να την παρακαλέσει ή να την ξεγράψει δήθεν για να τρομάξει ότι τον έχασε για πάντα από τη ζωή της και να γυρίσει πίσω, να πάρει χίλια τηλέφωνα ή να στείλει χίλια γράμματα. Θα ήθελε να κάνει τα πάντα, όμως η αλήθεια της, ήταν το μεγάλο του εμπόδιο. Η αγάπη της είχε εξαφανιστεί, δεν ξέρει πως και γιατί ακριβώς αλλά ότι ήταν πλέον δεν είναι. Το ένιωθε στα μάτια της, στο άγγιγμά της τον τελευταίο καιρό αλλά δίσταζε να δώσει ένα τέλος. Μια τρελή ελπίδα μέσα σου θέριευε ότι θα μείνει, ότι θα τον αγαπά και θα τον θέλει για πάντα. Σαν ακόμα μία γουλιά που ελπίζεις ότι θα κρατάει αυτή την όμορφη γεύση όσο υπάρχει.

Κι εκείνη έφυγε γιατί η δική της αγάπη πλέον δεν ζούσε όπως τότε που πρωτογνωριστηκαν, τότε που τα μάτια της έλαμπαν κάθε φορά που τον κοιτούσε. Μόνο η δική του σιγόκαιγε μέσα του βασανίζοντάς τον μέρα νύχτα σαν ένα διαρκές μεθύσι μαυροδάφνης. Τώρα λοιπόν ήθελε να αφήσει αυτή τη φλόγα να σβήσει να εξαφανιστεί. Φύσηξε αρκετές φορές πάνω της και μάλιστα μερικές δυνατά. Προσπάθησε πάλι να σβήσει αναμνήσεις και πόνεσε το μυαλό του να μην σκέφτεται και να κρατά το κεφάλι ψηλά. Όμως ο καιρός που η δική σου αγάπη αποφασίζει να κοιμηθεί δεν είναι στο χέρι σου. Θα κάνεις την υπομονή σου, θα απογοητευτείς, θα ματώσεις την καρδιά σου και σιγά σιγά θα καταφέρεις να την νανουρίσεις. "Μέχρι να έρθει ένα χάδι να την ξυπνήσει" σκέφτηκε και χαμογέλασε ακόμα μια φορά.

Κάθισε στο σκοτάδι με το κρασί του γιατί ήταν ήρεμος, γιατί έλπιζε ότι η αγάπη άρχισε μέσα του πάλι να κλείνει τα μάτια της. Οι απογοητεύσεις άρχισαν να την κοιμίζουν και καταλάβαινε ότι ήταν καιρός να ξεχαστεί. Να βρεθεί στην λήθη και να την επαναφέρει ένα επόμενο χάδι. Βλέπεις, στην προσπάθεια του να ξυπνήσει την δική της αγάπη η δική του έβγαλε πάλι φτερά, ενώ εκείνη που πλέον προχωρούσε τη δική της ζωή, τον βοηθούσε, τον λυπόταν για να μην υποφέρει. Τον κούρασε αυτό το μπέρδεμα αλλά οι καταστάσεις τον βοήθησαν να βγει από την μέθη του. Αυτός που αγαπά, στα δύσκολα τρέχει στον αγαπημένο του, ζητά την αγκαλιά του, της ζέστη της φωνής του, δε σε αφήνει απ' έξω γιατί μόνο εσύ στα δύσκολα μπορείς να ηρεμήσεις την ψυχή του. Και αυτή τη φορά εκείνη δεν εμφανίστηκε, δεν τον αναζήτησε όπως έκανε πάντα.

Χαμογέλασε και πάλι... Είδες; αυτό χρειαζόσουν τελικά. Να πιστέψεις, να πιστέψεις και να καταλάβεις όσα πια δε ζουν για σένα. Μην ανησυχείς καθόλου είπε ήρεμα στον εαυτό του, δεν είναι η πρώτη φορά, δεν είναι το πρώτο σου ποτήρι που τελειώνει ούτε η πρώτη φορά που θα την δολοφονήσεις. Το ξέρω πως δε θες, το ξέρω πως κουράστηκες, όμως αυτό δε ζητάς κάθε φορά; Αυτό δε ψάχνεις, αυτή τη στεναχώρια και την πικρία της θανατωμένης αγάπης που θα σε κάνει να νιώσεις το αίμα σου να τρέχει σε κάθε σου φλέβα; Γιατί δε παραδέχεσαι ότι έτσι νιώθεις τη ζωντάνια μέσα σου. Μα τη νιώθω και στον έρωτα, στη ματιά που τρυπάει την ίδια μου την καρδιά τόσο που κοντεύει να εκραγεί. Αντέχεις, αντέχεις ακόμα αρκετά. Ήδη γλυκοκοιτάς την άκρη του γκρεμού πάλι. Ξέρεις ότι εκεί που κοιτάς είναι η άκρη. Κι αν γυρίσει πίσω αν τα παρατήσει τώρα όλα τώρα την τελευταία στιγμή και γυρίσει; Δεν θα συμβεί αυτό, να εδώ πιάσε την αγάπη από το λαιμό και μη την αφήσεις να πάρει ανάσα. Άσε την να ξαναγεννηθεί αλλού. Δε μπορώ πλέον φοβάμαι ότι δεν θα γυρίσει ξανά. Θα γυρίσει θες δε θες.

Να κοίτα τώρα εκεί δίπλα του, ανάμεσα στις σκιές, ανάμεσα στο ποτήρι του και το κρυφό χαμόγελο. Ίσα που φαίνεται το ξεθωριασμένο κόκκινο της φλόγα της. Ματώνει βέβαια και δεν υπάρχει κανείς να την σώσει, ούτε ο ίδιος δεν προσπαθεί πλέον. Απλά την αφήνει να ξεψυχάει, να τρεμοσβήνει. Πονάει δε λέω αλλά η μαυροδάφνη σήμερα που τον πετύχαμε τον βοηθάει σαν μορφίνη να συνεχίζει το δρόμο του. Οι φίλοι του αύριο, οι φίλοι που στέκονται δίπλα του σε κάθε στιγμή, τι σωτήριοι που του είναι. Έχει γυρίσει πολλές φορές σε αυτό το σαλόνι και τον έχει πάρει ο ύπνος ήρεμα γιατί του ζέσταναν την καρδιά που τόσο πολύ πόνεσε και του πήρε τα μυαλά.

Την ιστορία την ξέρουμε, και εγώ και εσύ όλοι μας για αυτό τελειώνει έτσι απότομα, δε χρειάζεται κάποιο τέλος, ο καθένας μας έχει το δικό του. Για κάποιους είναι χαρούμενο για άλλους ίσως όχι.

Και ξέρεις τι....

μπορεί να μη ταιριάζουμε

μπορεί να μην έχουμε απολύτως κανένα κοινό

μπορεί να μας χωρίζουν τόσα κι άλλα τόσα

και ακόμα μπορεί οι συνθήκες να μην επιτρέπουν τίποτα

ακόμα κι αν δε μπορώ ποτέ να σε δω όταν θέλω

κι ας είναι αυτό κάθε μέρα και κάθε ώρα

ακόμα κι αν όλα φωνάζουν να σταματήσω 

κι αν καμία ελπίδα δεν υπάρχει

κι αν αυτή δεν γεννήθηκε ποτέ

όλα σταματάνε στο βλέμμα σου

χάνω τα λόγια μου στο χαμόγελό σου

δεν μπορώ να απαντήσω στα λόγια σου

δεν ξέρω τι με τραβάει εκεί

δεν θέλω να μάθω

δεν θέλω καν να το σκεφτώ

γιατί δεν έχει νόημα, γιατί έρχεται η λογική

έρχεται μια άλλη σκέψη που δε θέλω να ζήσω

δε θέλω να υπάρχει, δε με νοιάζει και 

θα μπορούσα σα χαζό να χτυπάω το πόδι μου κάτω από πείσμα

σκέφτομαι μόνο πόσο όλα γίνονται τέλεια όταν βρίσκεσαι εδώ

αυτές τις λίγες φορές που θα τύχει ή θα βρω τρόπο να σε συναντήσω

τότε που μια θα με κοιτάξεις θα χαμογελάσεις και θα κοιτάξεις κάτω

και θα μου φαίνεσαι το πιο φωτεινό πλάσμα που έχω δει ποτέ

σκέφτομαι μόνο τη στιγμή που θα ακούσω τη φωνή σου

τη στιγμή που θα βρίσκομαι κοντά σου και χωρίς καμιά αιτία

η καρδιά μου θα είναι έτοιμη να σπάσει και ας μη της το επιτρέπω

και ούτε πρόκειται να την αφήσω. 

γιατί ποτέ δεν θα είσαι εδώ

γιατί πάντα θα χάνεσαι

και κάποιες στιγμές θα εμφανίζεσαι από το πουθενά

εκεί που θα νομίζω ότι έχεις εξαφανιστεί

θα έρχεσαι και θα μου μιλάς 

και όσο δε το αντέχω τόσο το θέλω

και θέλω να σου φωνάξω να τα παρατήσεις όλα 

και να έρθεις τώρα εδώ

όμως δε θα το κάνω

δε μπορώ, ξέρω ότι θα χαμογελάσεις 

θα θες και δε θα μπορείς γιατί.... 

Θα μείνουμε λοιπόν με αυτές τις σπάνιες στιγμές

που θα μπορώ να σου πω πόσο λείπεις 

και θα χαμογελάς και θα λάμπεις ακόμα μια φορά

μέχρι όλα να χαθούν και κάθε συναίσθημα 

να εξαφανιστεί στο χάος του χρόνου

και ξέρεις τι... δε πειράζει, όμως τώρα... τώρα σε θέλω όσο τίποτα.. 

Από που προέκυψε αυτό;

Η ευγένεια και η υπομονή δεν είναι ένδειξης αδυναμίας ή μαλθακότητας όπως μπορεί κανείς να πιστεύει σήμερα και κατ' επέκτασιν μια μέρα να εκπλαγεί δυσάρεστα που φρόντισε βασισμένος/η σε αυτές τις ενδείξεις να κατακρίνει κάποιον δεν γνωρίζει καλά και να πράξει ανάλογα. Αντίθετα η δυναμικότητα είναι πάντα αμφίβολης ποιότητας και μπορεί να είναι απλά μια κάλυψη και όχι πραγματικότητα που όμως εύκολα αποκαλύπτεται όταν δε μας παίρνει. 

Τα πρώτα παίρνουν χρόνο και παιδεία να τα αναπτύξεις καθώς ένα από τα πιο βασικά τους χαρακτηριστικά είναι να δαμάσεις τα συναισθήματά σου, να μπορείς να τα καταστείλεις ή να τα απελευθερώσεις όποτε  θεωρείς ότι αρμόζει. Για αυτό πολλές φορές οι εκρήξεις δεν είναι εκπλήξεις για τον ίδιο αλλά μόνο για τους άλλους που έχουν συνηθίσει και σέβονται άλλες μορφές επικοινωνίας, προπολιτισμικές καθώς οι ίδιοι δεν έχουν μάθει ή δεν έχουν καν την ικανότητα να ελέγξουν τον συναισθηματικό τους εαυτό, η συναισθηματική, διαπροσωπική και ενδοπροσωπική νοημοσύνη τους βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα πάντα. Ίσως είναι και τα πιο δύσκολα σημεία να μπορέσει κανείς να  τιθασεύσει ή να εκπαιδεύσει. 

Προφανώς με ομοίους η επικοινωνία είναι άρτια κατά τα δεδομένα τους, καθώς ο τρόπος επικοινωνίας είναι αποδεκτός ανάμεσά τους. Σε μια άλλη περίπτωση όμως θα νομίζουν συνήθως τον εαυτό τους ανώτερο ως υπερβολικά ανώτερο. Αντιθέτως ο συνάνθρωπός τους που θα κρατά χαμηλό προφίλ συμπεριφοράς μπορεί να διακρίνει και να γνωρίζει το μέλλον και να αποφύγει αν δύναται την συναναστροφή καθώς ο διαπληκτισμός είναι σχεδόν αναπόφευκτος γιατί ο νομίζων ανώτερος θα προσπαθήσει αργά η γρήγορα αν όχι από την πρώτη μέρα να προβάλει στο έπακρο τις αρετές που νομίζει ότι έχει ή αξίζουν. Ίσως να έχει γνώσεις και πάνω σε αυτό να βασίζεται, όμως ο χαρακτήρας του είναι έτσι διαμορφωμένος ώστε να καταστρέφει και την παραμικρή παραδοχή από τρίτους της αξίας των γνώσεών του. 

Ίσως το πρώτο σημαντικό βήμα θα ήταν η αναγνώριση πως πρώτα πρέπει να γνωρίσουμε τον συνάνθρωπό μας και μετά να τον κρίνουμε και να προσπαθήσουμε πάνω από όλα να καταλάβουμε από προκύπτουν οι θέσεις του, οι πράξεις του και τα λόγια του. Δεν γνωρίζουμε σε καμιά περίπτωση το παρελθόν του και τι τον οδηγεί να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που γνωρίζουμε. Μερικοί από τους παραπάνω εύκολα θα "πεταχτούν" ή θα σκεφτούν να απαντήσουν ότι έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν και να κατανοήσουν γρήγορα, ακόμα και με μια ματιά τον άλλο, αλλά ίσως πρώτα θα έπρεπε να αναρωτηθούν και να θυμηθούν πόσες φορές έμεινα έκπληκτοι γιατί απλά "δεν το περίμεναν αυτό από εσένα". Θα ήξεραν πως για να καταλάβεις λίγα πράγματα από έναν χαρακτήρα ίσως πάρει και χρόνια ανάλογα με το χρόνο που θα θεωρήσει ο συνάνθρωπός ότι χρειάζεται να εκφραστεί καθώς σίγουρα εκείνος περιμένει τις αντιδράσεις και τα στοιχεία που θα του δώσουν μια ιδέα για τον απέναντί του και ξέρει ότι δεν χρειάζεται να βιασθεί να μάθει. 

Άλλωστε έχει μάθει να τιθασεύει τον εαυτό του και να τον εκπαιδεύει και η υπομονή δεν είναι η αδυναμία του αλλά η αδυναμία των γύρω του. 

Μιά και καλή (μακριά από συναισθήματα)

Το πιο ανησυχητικό στη φόνευση συναισθημάτων είναι η στιγμή που θα αποφασίσουν να μην αναστηθούν ξανά. Σκέφτομαι εκείνη την άτυχη που θα πιστέψει πως υπάρχουν ακόμα και θα την πατήσει όπως τόσες φορές την πάτησα και 'γω χωρίς καμία ανταπόκριση. Ένα χαμόγελο, μερικές συζητήσεις και τελικά αυτό είναι, εκεί σταματάνε όλα μετά. Άντε μετά να ασχοληθείς με το dead inside.

Ακόμα μια φορά λοιπόν, σκοτώνω όσα νιώθω. Μ' αρέσει που νιώθω όλο αυτόν τον πόνο, όλη αυτή
την ταλαιπωρία, νιώθω περισσότερο τη ζωή άλλωστε νομίζω. Όμως κάθε φορά που ανασταίνονται είναι πιο δυνατά και πιο έντονα και κάθε φορά πιο δύσκολα να τερματίσουν. Πρέπει όμως και θέλω. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθεί εκείνη η ανταπόκριση και όλα αυτά που πηγάζουν μέσα μου να ανθίσουν και να δώσουν ένα άλλο χρώμα στο είναι μου. Ίσως για αυτό και να εξελίσσονται ακόμα μια φορά τόσο γρήγορα χωρίς καμία άδεια, χωρίς καμία ερώτηση, αν πρέπει, αν δεν πρέπει, αν είναι η κατάλληλη στιγμή και αν αξίζει να ασχοληθώ.

Έτσι και πάλι θα σκοτώσω τα συναισθήματα μου γιατί καλό δεν προσφέρουν ακόμα. Προσφέρουν μόνο στεναχώρια, σκέψεις και μια μαύρη διάθεση που ίσως τόσα χρόνια έχω μάθει να την κρύβω πολύ καλά από όλους γιατί ελάχιστοι πλέον θα καταλάβουν και θα ρωτήσουν τι τρέχει χωρίς να τους δώσω το παραμικρό στοιχείο. Δεν θέλω πλέον λοιπόν όλοι αυτή τη μιζέρια και στεναχώρια που με κατακλύζει τις μοναχικές ώρες που θα έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ με εμένα. Και όσο και να θέλουν να επιζήσουν απλά η μόνη ένδειξη δρόμου μπορεί να είναι ο χορός που έχει κατακλύσει πλέον τη ζωή μου και η εργασία μου.

Αυτή θα είναι η πολλοστή φορά που συμβαίνει τελευταία και δε μου αρέσει καθόλου πλέον. Θα ήθελα να δω τι έχει αλλάξει και τι διαφορετικό υπάρχει από το παρελθόν. Ίσως και να ξέρω και να μη θέλω να το δω ίσως και όχι. Ένα σκοτάδι εμποδίζει να δω και να συγκρίνω και το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πλέον βαριέμαι ή δεν θέλω ίσως να ασχοληθώ με τον ίδιο τρόπο που θα ασχολούμουν κάποτε, τότε που θα κοίταγα γύρω γύρω και είχα τις ίδιες σκέψεις και ενδοιασμούς με το σήμερα, τότε που όλα έπιαναν και όλα ήταν πιο ανέμελα. Ή μήπως δεν ήταν έτσι ακριβώς; Μπορεί και να μην ήταν. Θυμάμαι εκείνη την τελευταία περίοδο πριν ακόμα μια μεγάλη σχέση που τα είχα βαρεθεί όλα και τώρα απλά βαρέθηκα να σκοτώνω ξανά και ξανά το κάθε ευτυχές συναίσθημα που όταν δεν ανταμείβεται μετατρέπετε στον χειρότερο εφιάλτη.

Θα τα φονεύσω λοιπόν ακόμα μια φορά και ας πονάει αυτή η διαδικασία. Το αποτέλεσμα είναι λιγότερο επίπονο και αρκετά πιο άνετο να πορευτεί κάποιος πλάι του. Ένα τέλος σε αυτό το μούδιασμα, σε κάθε ζάλη που με παρασέρνει σε πορείες που δε θέλω να ακολουθήσω και σε μαυρισμένα συναισθήματα. Ναι, ακόμα μια φορά και ας χαθούν όλες οι μελλοντικές ευκαιρίες. Τι νόημα έχει κάθε φορά που εμφανίζεται μία η χαρά μετά από λίγο καιρό να μετατρέπεται σε βασανιστήριο. Τι καταλάβαμε τόσα χρόνια... Μόνο το πάθος να χάνεται από τα μάτια και τη σκέψη και τη γραφή. Μια και καλή να σταματήσει όλο αυτό. Μια και καλή να μας παρατήσουν όλα. Μια και καλή για να ζει το χαμόγελο στην υπόλοιπη ζωή και να μην εμφανίζεται υποκριτικά ότι όλα είναι καλά ενώ από μέσα να καίγεται ο κόσμος ολόκληρος. Μια και καλή και ας ζουν μόνο για το χορό. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καμία ενοχή. Εξαντλήθηκαν, εξαντλήθηκαν όλες οι αντοχές, όλες οι δεύτερες σκέψεις και οι ενοχές έγιναν μια ανιαρή συνήθεια. Και ποιος νοιάζεται άλλωστε πραγματικά πέρα από το ίδιο το είναι που κοντεύει να καταστραφεί έτσι κι αλλιώς από τις ίδιες μου τις σκέψεις και τις πράξεις. Φοβάμαι λίγο πλέον...σε λίγο καθόλου, και έτσι θα είναι πολύ καλύτερα, από τα χειρότερα που έρχονται μέρα με τη μέρα διαρκώς και με ζαλίζουν και χάνω την συγκέντρωσή μου τη σκέψη μου και την πραγματικότητα μου. Ούτως ή αλλιώς δεν είναι ότι θα κυλίσει δάκρυ, Αυτά έχουν στερέψει χρόνια τώρα πριν. Καιρός να σταματήσουν να μιλάνε για έρωτες. αγάπες και ιστορίες και όλα τα υπόλοιπα.

Κάθε μέρα μια καινούρια αρχή

Μου έχει λείψει να γράφω, μου έχει λείψει πολύ για να είμαι πιο ακριβής. Και θέλω τόσα πολλά να γράψω κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν μπαίνω στον κόπο πλέον να το εφαρμόσω παρά μόνο όταν τα συναισθήματα μου δεν θα μου επιτρέπουν πλέον να τεμπελιάσω ή να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Όπως τώρα πάλι που δεν αντέχω να μην καθίσω να γράφω μια ολόκληρη ιστορία απογοήτευσης ή μήπως είναι ιστορία σωτηρίας; Δεν ξέρω, και δεν νομίζω να την ολοκληρώσω κιόλας. Τελευταία όμως αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι το μόνο που τελικά υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι ο χορός.

Η μεγάλη μου αγάπη είναι σίγουρα η σκηνοθεσία και ο κινηματογράφος, όμως ακόμα θα πρέπει να περιμένει αυτό το σχέδιο μέχρι να ξεκινήσει κανονικά. Το προηγούμενο εγχείρημα έχει ναυαγήσει και δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να σώσουμε το μικρό του τέλος. Ακόμα και αυτό φαντάζει πλέον δύσκολο. Ένα νέο εγχείρημα ίσως έρθει στην επιφάνεια πάραυτα με δουλειά κάποια πρωινά αλλά ο χορός έχει απορροφήσει πλέον σχεδόν όλο μου το "είναι".

Το μόνο παραστράτημα είναι τα συναισθήματα που δεν λένε να τιθασευτούν και να σταματήσουν να επικεντρώνονται σε ανθρώπους που δεν πρόκειται να τα επιστρέψουν, όσο και ιδανικοί αν δείχνουν μιας και στην ουσία δεν ξέρω καν αν είναι όλο αυτό μια πραγματικότητα.  Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε καθημερινά όσο και ενδιαφέρον χαρακτήρες και να δείχνουν δεν γνωρίζουμε πραγματικά εύκολα ποιοι είναι. Ναι, captain obvious η φράση μεν αλλά είναι μόνο μια αρχή για να προχωρήσω πως για ακόμα μια φορά πρέπει να είμαι προετοιμασμένος για τα πιο απρόσμενα και να μην φτιάχνω αδίκως ιδανικές εικόνες που με το παραμικρό στην πραγματικότητα μπορούν να γκρεμιστούν. Μέχρι τώρα, νιώθω ότι οι επιλογές μου ήταν από σωστές μέχρι καλές, όταν όμως θα καθίσω και θα αναρωτηθώ κατά πόσο είναι για έμενα αυτό πραγματικότητα ή αλήθεια, είναι σίγουρο ότι η αμφιβολίες θα έρθουν η μία μετά την άλλη συνοδευόμενες από δεκάδες παραδείγματα που θα φωνάζουν "να αυτό το ξέχασες" 'ή είχε εκείνο το ελάττωμα που έπρεπε να χωρίσεις για να το δεις". Όπως και όλα τα καλά που είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και όλες τις γνώσεις και εμπειρίες που αποκόμισα. Μάλλον είναι λόγο της φύσης μας που και εγώ φροντίζω να θυμάμαι στο τέλος μόνο τα καλά και να έχω καλές αναμνήσεις κρατημένες μόνο.

Τι γίνεται όμως με το καινούριο, πως επιλέγεις και διαλέξεις όταν ξέρεις πλέον πως ο καθένας μπορεί να κρύβει πίσω του όσα δε θα ήθελες να ξέρεις ή να διαλέξεις. Θα μπορεί να τα κρύβει έντεχνα και να την πατήσεις γιατί όπως μεγάλωσα εγώ και έμαθα να διαλέγω καλύτερα, άλλο τόσο μεγάλωσες και εσύ και έμαθες να κρύβεις ακόμα πιο καλά. Θα μου πεις, πως εκείνος που έχει σκοπό καλό, δε θα σου κρύψει τίποτα, αντιθέτως θα προσπαθήσει να σου αποκαλύψει όλη του την αλήθεια, όλη του την ομορφιά για να τη θαυμάσεις και να ακολουθήσεις τη γοητεία της λάμψης του.

Ίσως εκεί να είναι και το νόημα όλων των απογοητεύσεων, στην αναζήτηση της λάμψης του αληθινού είναι, που θα εμφανιστεί αυτούσιο χωρίς μυστικά, χωρίς ντροπές, χωρίς περικοπές μπροστά σου γιατί στο τέλος ίσως να θέλει να είναι μαζί σου. Ίσως περιμένει και από εμένα το ίδιο και για αυτό να προσπαθεί να λάμψει. Με γοητεύει αυτή η σκέψη ενός τόσο όμορφου είναι. Δεν είναι όλα τα άλλα άσχημα, αλλά αυτό το "είναι" θα είναι σίγουρα το πιο όμορφο από όλα και πιο ιδιαίτερο στα μάτια μου, τα υπόλοιπα ας είναι σε κάποιου άλλου και ας κρύβονται από τα δικά μου, άλλωστε δεν είναι να συμπορευτούμε σε μια τέτοια δεύτερη περίπτωση όσες φορές και να διασταυρωθούμε,

Κάποιες φορές νομίζω ότι το βρίσκω όμως μάλλον τα πράγματα δεν είναι έτσι και αυτόματα απογοητεύομαι από το σκοτάδι τους και από το μυστικό τους. Αλλά μάλλον αυτό θα έπρεπε να είναι μια ένδειξη σωτηρίας μια ένδειξή ότι κάποιο άλλο "είναι" εκεί γύρο αναμένει φωτεινό έτοιμο να εκπέμψει όλη του τη λάμψη. Και τότε θα δώσω ότι έχω και εγώ γιατί πλέον βαρέθηκα τις ανούσιες, μικρές διασταυρώσεις στην ουσία τους. Πάντα είχαν και θα έχουν την ομορφιά τους, όμως μπροστά στο καλύτερο από όλα δεν μπορώ πλέων να τους δώσω αρκετή αξία και έτσι προτιμώ να της αφήνω να περνάνε και να χάνονται χωρίς να μοιραζόμαστε παρά μικρές στιγμές ευεξίας με όποιο τρόπο. 

Blueberry nights και πάλι...

Να φανταστείς είχα χαλαρώσει και σκεφτόμουν ότι πλέον τελειώσανε. Αν και μερικές μέρες τις αναπολούσα και τολμώ να πω πως ίσως και να τις ήθελα πάλι πίσω. Ίσως γιατί τελικά ήταν γραμμένο να εμφανιστούν ξανά. Το αλλόκοτο όπως λέει και μια φίλη είναι ότι εμφανίστηκαν ακριβώς τις ίδιες ημέρες που είχαν εμφανιστεί και τότε πριν τόσα χρόνια. Τότε που δεν της ήθελα αλλά τόσο πολύ τις λάτρευα αυτές τις νύχτες.

Έτσι πάλι λοιπόν πνίγομαι σε μια κουταλιά συναισθημάτων μετρώντας νύχτες και ημέρες μέχρι να ανακαλύψω που θα ολοκληρωθεί αυτό το έργο πάλι. Δεν είναι το ίδιο, καθόλου το ίδιο η υπόθεση μόνο των συναισθημάτων είναι ακριβώς ίδια και απαράλλαχτη. Έλα μωρέ ένας ενθουσιασμός, μια ιδεά που σου καρφώθηκε εκεί που ψαχνόσουν και τώρα σε βασανίζει και σε παραπλανηθεί για την πραγματικότητα του θεωρείς ότι είναι. Κι όμως ποτέ δεν δέχτηκα την έννοια του ενθουσιασμού. Δεν μου άρεσε και δεν περιέγραφε ποτέ την πραγματικότητα

Τον ενθουσιασμό τον αποδώσαμε μόνοι μας πιθανών για να μην πληγωνόμαστε με την σκληρότερη πραγματικότητα, τα πράγματα δεν θα πάνε όπως ελπίζουμε, αυτός ο στιγμιαίος έρωτας που ξαφνικά μας πλημμύρισε δεν είναι τίποτα παρά μερικά παροδικά συναισθήματα. Βέβαια το παροδικό είναι απόλυτα σχετικό με το αποτέλεσμα των πράξεων μας. Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι όσα ονειρεύτηκες εκείνη τη στιγμή και τότε το παροδικό αρχίζει και παίρνει άλλη μορφή, μεταλλάσσετε σε κάτι με λίγο μεγαλύτερη διάρκεια. Δεν ξέρεις αν θα είναι πραγματικά διαρκές ή για τα επόμενα λεπτά (ώστε να το πεις ενθουσιασμό) θα κρατήσει μόνο. Μάλλον όμως τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα είναι τα μη επιθυμητά. Για την ώρα τουλάχιστον. Κι όμως αυτό δεν είναι ενθουσιασμός, είναι ένας στιγμιαίος έρωτας που περιμένεις μέσα στην απόλυτη αγωνία να περάσει.

Η απόλυτη αγωνία του έρωτα λοιπόν που έχεις μάθει με τα χρόνια να αγνοείς ή να αποφεύγεις να νιώσεις όμως πάραυτα περιμένεις γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Blueberry nights λοιπόν όπως τις περιγράφει η ταινία. Περιμένεις να κάνει η ζωή τον κύκλο της και τότε ίσως τα πράγματα να αλλάξουν, αλλά τι λέω, πάντα αλλάζουν. Η νότα τις ελπίδας υπάρχει πάντα γύρω όσο και να με ρίχνει αλλά αυτή δεν υπόσχεται το ακριβές μέλλον ούτε το πότε θα συμβεί. 

Και μέχρι τότε τι;

Μέχρι τότε καταπιάνεσαι να γεμίσεις το χρόνο με ότι αγαπάς, ότι ποθείς και μπορείς να το έχεις χωρίς όμως να καταναλώνεις συναισθήματα που τρέφεις, απλά περιμένεις να δεις τι θα γίνει.

Κι όμως τα γράφω αυτά, τα διαβάζω και μετά αναρωτιέμαι τι είναι αυτά που γράφω. Ίσως είναι μια φωνή λογικής που πρέπει να ακολουθήσω. Όμως δεν είναι κάθε μέρα έτσι, σήμερα δεν είναι έτσι, σήμερα δεν έγινε κάτι πέρα από ένα σφυγμό παραπάνω που κόντεψε να σπάσει τις φλέβες για το κλάσμα που διήρκεσε. Και πόσο θα ήθελα να δω κάτι διαφορετικό κάτι άλλο. Όμως τι ψάχνεις εκεί που δεν υπάρχει ανταπόκριση, τι ψάχνεις εκεί που φτιάχνεις ιστορίες μόνος σου στη φαντασία σου. Δεν ψάχνω τίποτα, ζω τις νύχτες μου περιμένοντας και υπομένοντας κάτι διαφορετικό πάλι γιατί ακόμα μια φορά χάνω στο ίδιο μου το παιχνίδι. Γιατί το πιστεύω, γιατί μου αρέσει, γιατί το φτιάχνω εγώ, ένα προσωπικό παραμύθι χωρίς ίχνη πραγματικότητας μα μόνο μια ιδέα πως θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μια φαντασία, ένας ρομαντισμός, ένα έρμαιο του τραγουδιού και του χορού που πάνω από όλα σαγηνεύω τον ίδιο μου τον εαυτό με ωραίες ιστορίες και φαντασίες με ίσως και μπορεί και αν.

Κι όμως δεν θέλω άλλο, δεν θέλω εδώ και πολλά χρόνια. Όσο και να μου αρέσει, δεν θέλω άλλο να παίζω, ήθελα και θέλω πιο πολύ, πιο δυνατά, πιο μακρινά, πιο σταθερά. Ω μα πόσο βαρετό ακούγεται, αλλά πλέον δεν είναι. Είναι ακόμα ένα μακρινό θέλω.

Και αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάστηκες; Πόσες φορές ελπίζω να μην είναι όπως τα φαντάστηκα και όλα πραγματικά να έχουν συμβεί για καλύτερα.

Υπομονή λοιπόν, ακόμα μια φορά θα περάσει.